Mbjidhe, Zot, se nani vjenë ajo delez çë t’u zbuorë; ruaje mirë ndë koĭlluorë nd’ësht’ajo
çë jotĭa qe. Shih ndo faqĭa i shkëlqenë me të moçëmën ampnī, njihe mirë
ndë ballë e sī, nd’është si ish, nani edhe. Rā mbë dirë të lartit qiell, më
nëng është si qe ahiera, pĭot me liga tas e mĭera, njohu ani të mirën bes. Merëngore
ballin siell porë me thelle një lavom; moj thërret, dhëmpurë: shërom gjith
të bërat time ftes. Qe xarrisurë, moj rrëmpeje prë lipsī nga thelli grem, përse
ani lipën ntëlem pĭono lip e lot ajo. Via, ntëleje, o Zot, ntëleje harro
gjith bënat e keqe laje Ti, pastroje, ntreqe, me të tĭera e ndimëro.
Nga
Rozārë i Sh’ Mërīs Virgjërë të Mīrvulisī, Cosenza 1849.