Me festen e Gjithë Shenjtorëve Kisha na mëson se ‘Shoqëria e Shenjtorëve’ është bashkimi
i të gjithë atyre njerëzve që besojnë në Krishtin: të atyre që tashmë kanë arritur
në shtëpinë qiellore; të atyre që janë ende në Purgator e atyre që vijojnë shtegtimin
mbi tokë. Është Kisha e parë në tri stinë: në stinën e shtegtarëve mbi tokë; të atyre
që kanë arritur në Purgator e që, edhe pse tani për tani vuajnë, janë të sigurt se
do të shkojnë më pas në qiell; e në stinën e fatlumëve, të cilët tashmë janë në shtëpinë
qiellore. Kremtimi i 1 nëntorit na kujton vëllezërit e motrat tona që kanë arritur
në qiell, që janë me Zotin e mund ta shikojnë jetën në Hyjin, ashtu si Hyji është
e përgjithmonë.
Po ç’ duhet të kuptojmë me fjalët ‘me ndërmjetësinë e shenjtorëve? Shenjtorët
në qiell mund të luten për ne. Në se, për shembull, Shën Atë Pio nga Pietralçina mund
të lutej për ne kur ishte në tokë, aq më tepër mund ta bëjë këtë tani që është në
qiell. E këtë mund ta themi për të Lumen Nënë Terezë e të gjithë ata që gëzojnë pamjen
e Hyjit, duke nisur pikërisht nga Zoja e Bekuar e duke vijuar me engjëjt e shenjtorët.
Ata, pra, luten për ne, ndërmjetësojnë për ne, për besimtarët, për famullitë, për
dioqezat, për mbarë Kishën. E në këtë kuptim, themi se shenjtorët luten për ne e se
secili nga ne ka shenjtin e vet pajtor qiellor. E është punë e mirë të merret emri
i ndokujt që është në qiell, si pajtor i shenjtë.
Kjo festë na thotë se
të gjithë jemi të thirrur të bëhemi shenjtorë, po si mund ta kuptojmë këtë thirrje
universale për shenjtëri?
Shenjtëria është përmbushja e dashurisë. Kush
ka më shumë dashuri për Hyjin e për të afërmin, ai është shenjt. Kështu e përkufizon
Koncili II i Vatikanit. Thirrja për shenjtëri nuk u përket vetëm të zgjedhurve; është
thirrje universale, që u drejtohet të gjithëve. Kështu na mëson Koncili në Dokumentin
‘Lumen Gentium’, e kështu propozon Kisha: t’u përngjasim shenjtorëve në situata, kohë
e fusha të ndryshme të jetës. Ndërmjet tyre ka klerikë, e ne e dimë se janë të shumtë,
si Toma i Akuinit, Gjon Bosko, Gjon Vianei; pastaj rregulltarë si Shën Benedikti,
Shën Bernardi e tri Terezat ( Tereza e Avilës, Tereza e Krishtit Fëmijë dhe Tereza
Bojaxhiu e Kalkutës).
Por ka edhe laikë: mjafton të mendojmë për Tomas Moron,
Karlo Luangën, Maria Goretin (martire në moshën 11 vjeçe), Luigj e Maria Beltramin
Quatroki (bashkëshortë të shpallur të lumtur), Berta Molën e sa e sa të tjerë. Libri
i Besëlidhjes së Re, ‘Zbulesa’ e Shën Gjonit Apostull na kujton 144 mijë; një numër
që nuk mund të përcaktohet më: njerëz të çdo populli, të çdo kulture e të çdo kombi,
që këndojnë këngën e re të Qengjit të Hyjit, të Krishtit shpërblyes.
Është
kjo thirrje për të gjithë neve. Të bëhesh shenjt në të vërtetë do të thotë të realizosh
plotësisht atë që jemi, d.m.th bij të Zotit: në saje të vdekjes e të ngjalljes, Jezusi
bëri shndërrimin më të madh që është vërejtur ndonjë herë, duke na krijuar mundësitë
që, përmes hirit, të marrim pjesë në vetë jetën e Zotit. Nuk jam më unë që jetoj –
thotë Shën Pali – por është Krishti që jeton në mua!