Me 9 tetor kalendari kishtar përkujto Shën Gjon Leonardin

Me 9 tetor kalendari kishtar përkujton Shën Gjon Leonardin, themelues i Urdhrit Regulltar të Nënës së Hyjit
Më 9 tetor 2009, ra 400 vjetori vdekjes se Shën Gjon Leonardit, themelues i Urdhrit Regulltar të Klerikëve të Nënës së Hyjit, shpallur shenjt më 17 prill të vitit 1938, zgjedhur, më 8 gusht 2006, pajtor i farmacistëve.
Shenjti lindi më 1541 në Dieçimo, në provincën italiane të Lukës. I fundmi i shtatë vëllezërve, e kaloi adoleshencën sa në gjirin e një familjeje të shëndetshme e punëtore, aq edhe në një tregtizë erëzashe e ilaçesh në vendlindje. Kur mbushi 17 vjeç, i jati e regjistroi në një kurs të rregullt pranë barnatores së Lukës, me qëllim që në të ardhmen të bëhej farmacist, madje jo dosido, por njohës i shquar i barërave e i erëzave, siç quheshin asokohe. Djaloshi Gjon i ndoqi me vëmendje e pasion mësimet për dhjetë vjet me radhë, por kur, sipas normave të caktuara nga Republika e lashtë e Lukës, fitoi titullin zyrtar, që do t’i krijonte kushte për të hapur barnatoren e vet, ai nisi të mendonte se ndoshta-ndoshta kishte ardhur çasti i duhur për realizimin e një plani, të cilin e kishte fort për zemër prej kohe. Pasi reflektoi thellë, vendosi të niste rrugën meshtarake. La, prandaj barnatoren e, si mori formimin e përshtatshëm teologjik, u shugurua meshtar. Ishte solemniteti i Dëftimit të Zotit i vitit 1572, kur kremtoi Meshën e parë. Por rruga e re në të cilin nisi të ecte, nuk ia zbehu aspak pasionin për farmakopenë, dmth për librat, që përmbledhin recetat e ilaçeve të ndryshme, një pjesë e mirë prodhuar përmes mbledhjes dhe përpunimit të barërave, tejet të përdoruara, kur shkenca farmaceutike ishte ende në fasha. Vijoi njëkohësisht, rrugën e meshtarit e të barnatarit, me bindjen se ndërhyrja e tij profesionale do ta ndihmonte për ta realizuar plotësisht misionin : “T’u përcillte njerëzve, përmes një jete shenjte, ‘ilaçin e Zotit’, Jezu Krishtin e kryqëzuar e të ngjallur, ‘masë e të gjitha sendeve’.
I shtyrë nga zelli apostolik, në maj të vitit 1605 i dërgoi papës Pali V, që sapo ishte zgjedhur, një Përkujtesë, përmes së cilës shprehte mendimet e veta për përtëritjen e Kishës, me bindjen se njeriu duhet të zhvishet nga çdo lloj interesi, për t’ia kushtuar gjithë vetveten Hyjit, duke vënë mbi gjithçka vetëm shërbimin e lavdinë e Krishtit të kryqëzuar e duke parë gjithnjë pranë Fytyrës së Jezusit, atë të Nënës së Tij, Zojës së bekuar, të cilën e pati mësuese, motër, nënë e pajtore.

Papa Benedikti XVI flet për figurën e ndritshme të Shën Gjon Leonardit, themelues i Urdhrit Rregulltar të Nënës së Hyjit, të cilin e përkujton më 7 tetor 2009.

(07.10.2009 RV)Pra Ati i Shenjtë Benedikti XVI në audiencën e përgjithshme, mbajtur sot paradite në Sheshin e Shën Pjetrit në Vatikan para mëse 40 mijë besimtarëve e shtegtarëve, ardhur nga vendet e ndryshme të botës, foli mbi një figurë të ndritshme meshtarake, për Shën Gjon Leonardin, themeluesin e Urdhërit të Priftërinjve Rregulltarë të Nënës së Hyjit, 400 vjetori i vdekjes të të cilit do të përkujtohet pasnesër, më 9 tetor. Shën Gjon Leonardi, që jetoi në gjysmën e shekullit XVI, në Krishtin e pati qendrën absolute të veprës së tij apostolike, duke kundërshtuar, me vlerën e Ungjillit, ndarjen e përçarjen ndërmjet fesë e arsyes që nisi të përvijohej në atë epokë.
Me rastin e Vitit Meshtarak, Benedikti XVI paraqiti sot paradite, gjatë katekizmit të audiencës së përgjithshme, historinë e Shën Gjon Leonardit, Pajtorit qiellor të farmacistëve, i cili së bashku me imzot Huan Bautista Vives dhe jezuitin Martin de Funes, projektoi e kontribuoi në themelimin e një Kongregate të veçantë të Selisë së Shenjtë për misionet, atë të Propagandës së Fesë, duke dhënë ndihmesën edhe për lindjen e ardhshme të Kolegjit Urban të Propagandës së Fesë, i cili gjatë shekujsh kaliti me mijëra meshtarë, ndër ta edhe shumë meshtarë shqiptarë. Pikërisht këtë meshtar shembullor dëshiroj ta paraqes si model për të gjithë meshtarët në këtë Vit Meshtarak - theksoi Papa.
Gjithçka filloi nga pasioni për aromat dhe ilaçet që, në gjysmën e 1500-tës, praktikohej nga korporata e “erëzave”, ku përgatiteshin barnat e ndryshme. Gjon Leonardi i ri studioi dhe shumë shpejt u thellua në farmakopé, ndërsa ia hapte zemrën edhe një thirrjeje tjetër, asaj të meshtarisë. Kjo thirrje, që e ushqeu prej kohe - shpjegoi Benedikti XVI - e nxiti t’u transmetojë njerëzve “mjekësinë e Zotit”, Krishtin e Gjallë, që për Shën Gjon Leonardin është e do të jetë gjithmonë, “masa e të gjitha gjërave”:
“I shtyrë nga bindja se për një ilaç të tillë, të gjitha qeniet njerëzore kanë nevojë më shumë se për çdo gjë tjetër, Shën Gjon Leonardi u mundua që takimin personal me Jezu Krishtin ta bëjë e ta ketë si arsyen themelore të jetës së vet... Paria e Krishtit mbi gjithçka bëhet për të kriter konkret i gjykimit e i veprimit, parim jetik i veprimtarisë së tij meshtarake”.
Ky pasion për Krishtin, përveç se e shtyu të shkrijë pa u kursyer gjithë jetën për Urdhërin e Priftërinjve Rregulltarë të Nënës së Hyjit, themeluar prej tij - si dhe për misionet, për të cilat kontribuoi në themelimin e Kongregatës së Propagandës së Fesë - e nxiti të bëhet, pranë Papës Pali I, nismëtar për përtëritjen e moralit e të zakoneve, duke u nisur nga brendësia e Kishës - kujtoi Papa - e në vijim nënvizoi se Shenjti vërente:
“Ai që dëshiron të kryejë një reformë serioze fetare e morale, ashtu si mjeku i mirë, duhet të bëjë edhe një diagnozë të vëmendshme të sëmundjeve nga të cilat vuan Kisha, për të qenë kështu në gjendje të japë për secilën prej tyre, ilaçin më të përshtatshëm. Vërente edhe se përtëritja e Kishës duhet të përfshijë njëlloj si krerët, ashtu edhe vartësit e tyre, lart dhe poshtë. Duhet të fillojë nga ata që sundojnë, për t’u shtrirë, më pas, tek nënshtetasit.”.
Për të Kisha ishte vërtetë e shenjtë, por edhe e brishtë e, prandaj - shpjegoi Papa - Shën Gjon Leonardi u përpoq ta bënte gjithnjë më të bukur, shenjë të tejdukshme të kreut të saj:
“Kuptoi se çdo reformë duhet bërë brenda Kishës e kurrë kundër Kishës. Në këtë Gjon Leonardi qe me të vërtetë i jashtëzakonshëm e shembulli i tij mbetet gjithnjë aktual”.
Shën Gjon Leonardi – vijoi të shpjegonte Benedikti XVI - e zhvilloi veprimtarinë e tij ndërmjet fundit të gjashtëqindës e fillimit të shtatëqindës, në të njëjtat vite, kur krijohen parakushtet e kulturës bashkëkohore, të cilat – vijoi Papa – karakterizohen:
“Nga ndarja e padrejtë e fesë prej arsyes që, ndërmjet pasojave të tjera negative, u përpoq ta linte Zotin mënjanë, duke gënjyer veten se njeriu mund të jetë plotësisht i pavarur e të jetojë sikur Hyji të mos ekzistonte fare. Është kriza e mendimit modern, që e kam vënë disa herë në dukje e që shpesh përfundon në forma të ndryshme të relativizmit”.
Edhe në këtë rast – pohoi Ati i Shenjtë – përgjigjja e Shën Gjon Leonardit është gjithnjë e qartë e aktuale: “Krishti para së gjithash. Në qendër të zemrës, të historisë e të gjithësisë”:
“E – pohonte me forcë – njerëzimi ka gjithnjë nevojë të skajshme për Krishtin, sepse Ai është ‘masa’ jonë. Nuk ka mjedis, që të mos jetë prekur nga forca e tij; nuk ka sëmundje, që në Të të mos gjejë shërim, nuk ka problem, që në Të të mos ketë zgjedhje. ‘Ose Krishti, ose asgjë!’ Kjo ishte receta e tij për çdo tip reforme shpirtërore e shoqërore”.
Në përfundim Benedikti XVI i drejtoi këtë urim klerit dhe mbarë besimtarëve:
“Uroj që shembulli dhe ndërmjetësimi i këtij burri magjepsës të Zotit, posaçërisht në këtë vit meshtarak, të tingëllojnë si për meshtarët, ashtu edhe për besimtarët, si thirrje e t’u japin guxim ta jetojnë me pasion e entuziazëm thirrjen e tyre”.