Shën Francesku i Asizit 1.Prej s' pangishmes űjes s' arit, Qi
trazon nierin në zęmer, Prej dishirit t' mbrapshtë t' krenarit Qi me i vű
vllazent nen thęmer, N' ato t' mesmet t' egrat mota, Kúr nen dhunë e Drejta
prâte, Para Hy'it randue isht' bota, Edhe mnęrshem n' terr ofshâte,
2.
Ishte bâ, po, ligjë krenija, N' khetra t' fortit kjate i drejti, N' vend
sundote paudhnija, Zot mbi gjâ isht' bâ dorshpejti. M'armë m' shoshojn gjindja
mberthye, Lott e shkeluna të t' mjerit, Keq kunora edhe perlye Lypshin
gjyqin kundra njerit.
3. Kur qe, ndiehet prej Parrizit Nji 'i ngushllueshem
zâ qielluer, Serafinit t' lum t' Asizit Qi me i thânun kështű muer: –
Shpija e ęme âsht tu' u rręnue: Çou, Françesk, shka rrin tue pritun? Çou,
Françesk, tash pa pritue, Edhe shpin shko me m' goditun! –
4. N'atë
fjalë t' ambel t'Pernedís Shpejt Françesku po i rrin gati; I a kthen shpinen
gjâs e shpís, Petkat tretë qi ja dha i ati, E me 'i thes të vrashtë ai veshun,
Edhe m'kambë pa mbathun gjâ, Me nji t' ashper litár njeshun Fushës e malit
thotë me zâ:
5. – Deh! Ndigjoni, o t' bijtë e ni'rit: T' gjithë
n' Tynëzonë ju vllazen jini; Per jetë t' gzueshme t'naltë Empirit Gjân e shekullit
n' mní t' a kini, Perse veç me pervűjtní, Perse veç n' vobsi t' shęjtnueshme,
Perse veç me dashtuní Gëzon nieri n' jetë t' amshueshme.
6.
Kshtű i Asizit Serafini N' dashtní shęjte ndezë, këndote; N' atë zâ t' ambel
Apenini Anë e kand per máll jehote; Edhe e ndiente zaje e djerre Mal e
fushë, pshatra e gjyteta, Zâ'n e ndiente shpend e berre Sheklli i ndjeu kto
fjalë t' verteta.
7. E qe u shkrehen armët mizore, Me anmiq u vendue
besa, U fashiten mnít gjaksore, Edhe humbi n' atë zâ resa; Dashtunija
e ligja e Zotit Xűne vend prap permbí dhé, Krishtenimi, si 'i herë motit,
U pertri krejt n' jetë të ré.
8. Shpresë e ambel i u çil robit,
Qi n' travajë rrite tue kjá, Pse bujari lott e kobit Me dorë dhânse xű
m' i a dá; Edhe xűni m' i u pastrue N' ftyrë kadifja vashvet t' reja; Xű
kunora me u nderue Gjithmonë shęjte si e nep Feja.
9. Edhe atë
herë, bujarë e mbreta Lanë pellazet e madhnueshem, I lanë trimat armët e veta
E n' kuvende të mjerueshem, Prej dishirit t' sendve t' epra, Në vobsí
s' cillës i u kushtuene, Me Silvestra e me Gjinepra: Ata bashkë u vllazënuene.
10. N' mal t' Alvernes n' nji ag dite Krejt Françesku marrë n'
Tynëzonë N' per vedrime të nji drite Po skjurton si atje mâ vonë, Per
nen hije t' Flamrit t' ti Veç mbi Fé e skam naltue, Isht' tue dalë nji fis
i rí Luftët e Zotit me luftue.
11. Po skjurton Bonaventuren Qi,
me vapë t' nji Serafimit, Mendes s' nierit i a shtron uren Per me u kapë te
kroj i Amshimit Po skjurton, po, edhe Dun Skotin, Cilli anmiqt e Asajë, qi
n' Zęmer Për nandë muej e barti Zotin, Mende-kthielltë i vű nen thęmer.
12.
Ezelinin, nieri t' dhunshem, E sheh n' gjűj perpara Antonit, E sheh mushkun
trí dit űnshem Tu' u perkulun t' Pergjithmonit; Edhe sheh sá prej Eufratit
Prej së lémes m' t' rame t' di'llit Sá i bekuem âsht petku i Fratit, Rrezet
ky kah lshon t' Ungjillit.
13. Edhe i njeh sá bijt e tí Fén e Krishtit
t' amëshueme Me gjak t' vet e bâjn dishmi Nder krahina të mjerueme; Sheh
prap kryqa edhe tjara Se n' krahnuer e permbi krye Bijve t' skamit per punë
t' mbara Janë per kishë tuj u shkelxye.
14. Zęmer-knaqun n' kto
vedrime Xęn me kndue Françesku atë hera: – Zot i Madh e plot ngushllime, Tý
të kjoftë lavdi edhe ndera! Levdue kjosh per rreze t' diellit, Levdue kjosh
per hânë t' argjântë, Levdue kjosh per hyj të qiellit, Levdue kjosh per t'
kthielltë e t' vrântë! –
15. Mbi krah t' tij, ndejë zogu i verës, E percjellë
atë kndim t' hyjnueshem, Edhe i ambli flladi e erës E perkthen n' per gjeth
t' blerueshëm. Larg e larg n' per hapësire Prej së kthielltë p'rherë Qytetit
Tue ardhë ndihet nji kumbë lire Porsi e paqta vala e detit.
16.
E nji Ęjll nder Serafima Nji mâ n' shęj, si drita e larta, Tuj u djergun si
vetima, Per krah t' tij rreh fletët e arta, E me rreze të bindueshme M'
trup t' shenjueme, kah e priri, Njato varrë i a la t' hyjnueshme, Prej kah
rodh per né gjith hiri.
17. O ju t' bijt e ktij t' Vobegut, Ęmni
i t' cillit tu' u permendun Ndihet malit edhe bregut, Kahdo rrezja t' shkojë
tu' u endun, Me ftyrë t' çiltë ju kqyrnje dhén, Pse njerzimit, humbë n' mes
t' territ, Me dashtní tue mbajtun Fén, Mproje u bât ju kundra ferrit.
18.
Jú edhe i vorfni prind u ká E i papasni n' ju gjęn ndihmen; Lott atij, qi
rrin tue kjá, Ju i a fshini e zbutni dhimen. Ju n' pellaza e n' ksollë t'
bueqarit Pagjen shęjte gjithkah çoni, Per nen thęmer të krenarit Me u
ndrydhë t' ligshtin nuk e lshoni.
19. Gajret, pra, nder sá t' vështira,
Qi u pershkohet n' ketë tokë jeta, E amshueshmja perse e Mira E ka dá
nder kshille t' veta, Se me skam e pervűjtní, Me dashtní, qi âsht prej Parrizit,
Ka me ngjatë p'rherë me lumní Urdhni i Vobekut t' Asizit.
Atë Gjergj
Fishta: Vallja e Parrizit, Shkoder 1941