(16.09.2010 RV)Sot Papa Benedikti XVI filloi udhëtimin e tij apostolik në Mbretërinë
e Bashkuar, që do të arrijë kulmin me lumnimin e kardinalit Xhon Henri Njuman, të
dielën e ardhshme. Jeta e kardinalit është domethënëse për ata që kërkojnë Zotin;
ai përshkon një rrugë, që e çon nga anglikanizmi në katolicizëm, gjithnjë në kërkim
të së Vërtetës absolute. Dëshirojmë sot të ndalemi pikërisht tek kjo fjalë, tek “e
vërteta” dhe kuptimi, që i jep asaj Shkrimi i Shenjtë.
Shën Toma i
Akuinit e quan të vërtetën si “përshtatje (apo korrespondencë) ndërmjet intelektit
dhe realitetit”, duke u përpjekur kështu të vendosë bazat objektive të së vërtetës,
që njeh njeriu. Por, kur në Bibël flitet për të vërtetën, horizonti është i ndryshëm,
duke filluar që nga fjala hebraishte më e zakonshme për ta përkufizuar “’emet”.
Në fakt, ajo ka më shumë kuptimin e “besimit” e të “besnikërisë”: pra,
e vërtetë është ajo, që Zoti dëshmon me fjalën dhe autoritetin e Tij. Kjo vlen edhe
për Besëlidhjen e Re, sidomos për Ungjillin e katërt, atë sipas Gjonit, që e përmend
shpesh këtë fjalë. Për shembull, në pesë premtimet e Shpirtit Shenjt, që bëhen
nga Jezusi gjatë Darkës së Mbrame (Gjn 14,15-17; 14,26; 15,26-27; 16,5-11; 16,12-15),
ndeshemi me shprehjen “Shpirti i së vërtetës”, ai që “do të na udhëzojë si ta njohim
tërë të Vërtetën” (Gjn 16,13). Fjala greke për të vërtetën është “alétheia”,
që fjalë për fjalë do të thotë “të zbulosh ç’është e fshehur”: e vërteta pra,
është realiteti i zbuluar, është gjetja e thelbit më të thellë në çdo gjë. Filozofia
greke vazhdoi në këtë linjë e, edhe sot, ekziston një rrymë, që i kupton si grekët
deklaratat e rinisë së Jezusit. Të marrim për shembull, frazën e famshme të shqiptuar
nga Jezusi gjatë festës hebraike të Tëbanave, ku polemizon me judenjtë që e kishin
besuar, por që shpejt do të ndaheshin prej Tij: “E vërteta do t’ju bëjë njerëz
të lirë” (8,32). Ose, t’i referohemi fjalëve, po aq të famshme, që Jezui i thotë
gruas samaritane: “Adhuruesit e vërtetë do ta adhurojnë Atin në shpirt e në të
vërtetë” (4,23). Tundimi për t’i lexuar këto shprehje sipas intepretimit spiritualist
e intelektualist është i fortë. Por rruga e drejtë është një tjetër. Në fakt, ungjilltari
e përdor fjalën greke me kuptimin biblik, që përmendëm më sipër, i cili nuk është
aspak ideologjik, por ekzistencial. Ai kuptim na shtyn të mendojmë për dashurinë
e Zotit, që zbulon e dhuron vetveten, fjalën e shëlbimin e Tij: kjo është e vërteta
që na mëson Shkrimi i Shenjtë, të cilën besimtari natyrisht që duhet ta njohë e ta
kuptojë, por sidomos duhet ta pranojë e ta jetojë. Jo më kot, vetë fjala “njohje”
në gjuhën biblike nuk është diçka thjesht intelektive, por ka të bëjë me vullnetin,
me pasionin e me veprimin. Në këtë dritë, kuptohet se pse thuhet “ta vemë në
zbatim të vërtetën” (3,21), pasi e vërteta biblike është impenjim për jetën, është
shprehje e pjesëmarrjes sonë në zbulimin e vullnetit hyjnor. Edhe “Shpirti i së
Vërtetës”, që përmendëm më parë, është Shpirti i Shenjtë, në misionin e vet për
ta bërë të njohur plotësisht fjalën e Ungjillit të Krishtit, i cili është “rruga,
e vërteta dhe jeta” (14,6). Ai e ka për detyrë t’i bëjë njerëzit të kuptojnë e
të jetojnë Zbulesën e Krishtit: “Ai do t’ju udhëzojë ta njihni tërë të Vërtetën…do
të marrë prej simes e do t’jua zbulojë juve” (16,13-14). Ashtu si Jezusi mori
prej Atit të vërtetën e shëlbimin dhe na e përçoi neve, ashtu edhe Shpirti i Shenjtë
do të vazhdojë të dikojë në histori “të Vërtetën” shpëtimprurëse të Krishtit.