E Lumja Nënë Terezë, në 100 vjetorin e lindjes: karizma e saj Krishti në të varfërit!
Dëgjues të nderuar vijojmë të flasim mbi figurën madhore të Lumes Nënë Terezë me rastin
e Jubileut të 100 vjetorit të lindjes, që përkujtuam më 26 gushtin e kaluar dhe të
13 vjetorit të kalimit së saj në amshim që bie më 5 shtatorin e ardhshëm. Pra bisedën
mbi jetën e veprës e Nënës sonë Terezë e vazhdojmë duke u mbështetur te libri ‘Jeta
ime”, e në emisionin e sotëm ndalemi te karizma e Nënë Terezës: Krishti në të varfërit! ‘Të
shkëputesh nga bota e ta quash kotësi gjithçka bota e shikon si qëllimin kryesor të
jetës. Të shkosh kundër rrymës, duke zgjedhur me vullnet të lirë varfërinë, në sa
bota rend pas pasurisë; të mbathësh sandale fare të thjeshta, me bindjen se thjeshtësia
e tyre t’i shtyn këmbët larg nga mëkati, në rrugën që të çon tek të varfërit, do të
thotë tek Krishti’. Kjo është karizma e Nënë Terezës dhe e motrave të saj: Krishti
në të varfërit! Veshja na kujton se se jemi shkëputur nga bota e nga kotësitë
e saj, thotë e Lumja Nënë Terezë. Kur e veshim, lutemi kështu: “Po e vesh, që bota
të mos ketë kurrfarë kuptimi për mua, e as unë për botën; që sari të më kujtojë petkun
e bardhë të Pagëzimit e të më ndihmojë ta mbaj zemrën time larg prej mëkatit”. E ndërsa
mbathim sandalet, themi këtë lutje: “Me vullnet të lirë, o Krisht, do të ec pas Teje
kudo që të shkosh në kërkim të shpirtrave, pa marrë parasysh asgjë, veç dashurisë
për Ty. Shumica e motrave tona vjen nga India (e është e natyrshme, sepse Kongregata
jonë e ka zanafillën pikërisht në Indi). Por në Romë kemi një noviciat me dëshirtare
që përfaqësojnë 18 kombe të ndryshme të Evropës e të Amerikës. Një noviciat tjetër
e kemi në Australi. Kohët e fundit hapëm një të tretë në Afrikë, duke pasur parasysh
se në këtë kontinent rritet çdo ditë numri i thirrjeve të reja për rrugën tonë. E
pastaj edhe në Filippine, në Poloni… Vajzat që hyjnë në Kongregatën tonë zakonisht
vijnë nga shtresat e mesme e të ulta. Gjëja më e bukur që kanë këto të reja, është
përkushtimi i tyre i plotë dhe vendosmëria për t’ia dhuruar gjithë vetveten Krishtit.
Të gjitha memëzi ç’presin të jetojnë në varfëri të vërtetë Kjo është shumë e rëndësishme.
Nuk mund t’i njohësh vërtetë të varfërit, pa e provuar jetën e tyre. Për këtë arsye
varfëria e institutit tonë është liria jonë e forca jonë. Misionaret e bamirësisë
janë plotësisht të bindura se sa herë që i ndihmojnë ose i prekin të varfërit, prekin
vetë Korpin e Krishtit nën dukjen e dhimbjes. Është Krishti ai, të cilit i shërbejmë
ndër të varfërit; prandaj nuk mund t’u afrohemi atyre me fytyrë të mvrejtur. Kongregata
jonë ka për detyrë t’i japë të hajë Krishtit që ka uri; ta veshë Krishtin e zhveshur,
ta mjekojë Krishtin që është i sëmurë, t’i japë një strehë Krishtit, që s’ka çati
mbi kokë. Është një mrekulli e vërtetë të shikosh sesi të rejat tona i kushtohen plotësisht
e me dashuri të sinqertë shërbimit të të varfërve të Krishtit.