Festa e Shndërrimit të Krishtit. Papa: t’i shikojmë gjërat e tokës me sytë e Zotit.
(06.08.2010 RV)Kisha kremtoi sot festën e Shndërrimit të Krishtit. Festa, shpjegojnë
katekizmat e Papës, na fton t’i shikojmë punët e botës me perspektivën e Zotit. Kjo
do të thotë ta shikosh errësirën me sytë e dritës. T’i shikosh punët e botës nga lart,
ashtu si i shikon Zoti. Jezusi u ngjit mbi mal për t’u lutur. E Mali, Tabori, ashtu
si Sinai, na kujton Papa, është vendi në të cilin njeriu e ndjen veten shumë më pranë
Zotit, sesa në jetën e përditshme. Është maje mali, ku mund të thithësh ajrin e pastër
të krijimit. Është vend i lutjes. E Shndërrimi i Zotit lidhet ngusht me lutjen. Por
pa harruar se kur dialogon me Atin e vet qiellor, Jezusi nuk del nga historia, nuk
i shmanget misionit për të cilin ka ardhur në botë, ndonëse e di që duhet të kalojë
përmes kryqit për të arritur në lumni. Madje Krishti, shpjegon Papa, hyn edhe më thellë
në këtë mision, duke iu nënshtruar me gjithë vetveten vullnetit të Atit. Tregon, kështu,
se lutja e vërtetë është ajo që na ndihmon ta bëjmë vullnetin tonë një me atë të Zotit: “Për
të krishterin, të lutet nuk do të thotë të ikë nga realiteti e t’i shmanget përgjegjësisë,
por ta pranojë deri në fund të fundit, duke besuar plotësisht në dashurinë besnike
e të pashterrshme të Zotit”(Lutja e Engjëllit të Tënzot, 4 mars 2007). Mbi
malin Tabor, Pjetri, Jakobi e Gjoni jetojnë çaste të jashtëzakonshme: kundrojnë lumninë
e Birit të Hyjit, parashijojnë për pak çaste Parajsën; këtu tashmë gruri është ndarë
nga egjra: “Është përvojë, që jetohet për një kohë të shkurtër, të cilën
Zoti nganjëherë e lejon, sidomos pas provave të rënda. Por, askujt nuk i jepet mundësia
të jetojë “mbi Tabor”, në sa jeton ende mbi këtë tokë. Jeta njerëzore është udhë feje
e, si e tillë, jetohet më shumë në gjysëm hije, sesa në dritë të plotë, pa harruar
edhe çastet e errësirës, madje edhe të territ të verbër. Përderisa të jemi mbi tokë,
me Zotin mund të lidhemi më shumë përmes dëgjimit e vegimit; e edhe vetë kundrimi
bëhet gati-gati me sy të mbyllur, falë dritës shpirtërore, që ndez në zemrën tonë
Fjala e Zotit”(Lutja e Engjëllit të Tënzot, 12 mars 2006). Do të
ishte gjë e bukur të rrije mbi Tabor. Posaçërisht kur ngjitesh përkrah Jezusit, për
ta parë të keqen me sytë e së mirës, pa harruar se Shndërrimi është ngjarje që lidhet
ngushtë me lutjen: duke u lutur, Jezusi shkrihet në Hyjin, bëhet një me Të, bashkon
vullnetin e tij njerëzor me vullnetin e dashurisë së Atit, e kështu pushtohet nga
drita e duket ai që është në të vërtetë: “ Dritë prej Drite”. Veshja e bardhë
e flakëruese e Jezusit, na kujton rilindjen në pagëzim, parashijim i jetës qiellore: “Kjo
është pika vendimtare: shndërrimi është përshpejtim i ngjalljes, por kjo të kujton
vdekjen. Jezusi u tregon Apostujve lumninë e tij, që të kenë forcë për ta përballuar
shkandullin e Kryqit e të kuptojnë se duhet të durojnë shumë mundime për të hyrë në
Mbretërinë e Hyjit”(Lutja e Engjëllit të Tënzot, 17 shkurt 2008). Papa
kujtoi, më pas, zërin e Atit, që jehon nga lart, duke shpallur se Jezusi është Biri
i tij i dashur e duke shtuar: “Dëgjojeni!”. Për të hyrë në jetën e amshuar duhet dëgjuar
Jezusi, duhet ndjekur në udhën e kryqit, duke pasur në zemër, ashtu si Ai, shpresën
e ringjalljes. Shndërrimi i Jezusit në sa lutej mbi mal, është ftesë për t’u
lutur. Na tregon se lutja e vërtetë është ajo që të ndihmon ta bësh vullnetin tënd
një me atë të Zotit. E vetëm lidhja e vërtetë me Jezusin na tregon se bukuria e njëmendtë
është dashuria e Zotit, që di ta shndërrojë edhe misterin e errët të vdekjes, në dritën
rrezëlluese të ringjalljes: “Lutja nuk është një element ndihmës, nuk është
optional, por është çështje jete a vdekjeje. Vetëm ai që lutet, dmth që e lëshon plotësisht
vetveten në dorë të Zotit me dashuri bijnore, mund të hyjë në jetën e amshuar, që
është vetë Zoti”.