(02.05.2010 RV)Asnjë vepër artistike kushtuar Mundimeve të Krishtit, nuk i
ka tërhequr njerëzit më shumë se Sindona. Nuk ka pikë rëndësie në se është me të vërtetë
çarçafi i vdekjes i Krishtit, apo jo; në se figura u stampua në mënyrë të natyrshme
apo artificiale, në se është vetëm ikonë, apo edhe relike. Një gjë është e sigurtë:
Sindona është përfytyrimi më solemn e më i jashtëzakonshëm i vdekjes, që ka kundruar
ndonjëherë syri njerëzor. Në se një Zot mund të vdesë, ky do të ishte përfytyrimi
më i përshtatshëm i vdekjes së Tij: qepallat e ulura, buzët gjysëm të hapura, tiparet
e rregullta të fytyrës: gjithçka të bën të mendosh se njeriu, që la këtë gjurmë mbi
pëlhurë, nuk ka vdekur, por është zhytur në një meditim të thellë, të heshtur. Të
duket sikur shikon fytyrën, që përshkruhet në antifonën e lashtë të së Premtes së
Madhe: “Korpi im pushon në paqe”. Edhe homelia e lashtë e së Shtunës së Madhe, që
gjindet në Oficen e leximeve, fiton një forcë të jashtëzakonshme, e përsëritur para
Sindonës: “Ç’ka ndodhur? Sot toka mbarë është zhytur në një heshtje të thellë; në
heshtje e vetmi! Heshtje e madhe, sepse Mbreti po fle!”… Teologjia na kujton se në
vdekjen e Krishtit, shpirti i tij u nda nga korpi, ashtu si në çdo njeri që vdes,
por hyjnia e tij mbeti e bashkuar si me korpin, ashtu edhe me shpirtin. Sindona
e paraqet në mënyrë të përkryer këtë mister kristologjik. Ky korp është ndarë nga
shpirti, jo nga hyjnia. Në Sindonë mbi fytyrën e martirizuar, por përplot me madhështinë
e Krishtit, fërfëllon diçka hyjnore. Për t’u kujtuar, mjafton të krahasosh Sindonën
me figurat e tjera të Krishtit të vdekur, realizuar nga dora e artistëve, për shembull,
Krishtin e vdekur të Mantenjës, apo të Holbainit të Ri, që ruhet në Muzenë e Bazilesë,
e që e paraqet korpin e Krishtit krejt të ngrirë nga vdekja, me gjymtyrët që posa
kanë filluar të prishen. Përpara kësaj figure – thoshte Dostojevski, që e kishte kundruar
në një prej udhëtimeve të tij - ka rrezik ta humbasësh menjëherë fenë; ndërsa përpara
Sindonës, përkundrazi, njeriu mund ta gjejë fenë, që s’e kishte, ose atë, që e kish
humbur. Fytyra e Krishtit në Sindonë është si një kufi, si një mur, që ndan dy botë:
botën e njerëzve, plot me trazira, me dhunë e me mëkat, prej botës së Hyjit, të paarritshme
nga e keqja. Është një breg, mbi të cilin përplasen të gjitha valët. E të duket sikur,
në Krishtin, Hyji i tha forcës të së keqes, atë që, në Librin e Jobit, ia thotë oqeanit:
“Deri këtu e më tej nuk do të shkosh e këtu do të thyhet krenaria e valëve tua” (Jb
38,11). Para Sindonës mund të lutemi kështu: “O Zot, më bëj sindonën tënde.
Kur, i zbritur nga Kryqi, vjen në shpirtin tim përmes Sakramentit të Korpit e të Gjakut
tënd, ma jep hirin të të mbështjell me fenë time e me dashurinë time, si me një pëlhurë
liri, në mënyrë që tiparet e tua të lënë në shpirtin tim, atë gjurmë që lanë mbi Sindonën.
O Zot, bëje zhgunin e vrazhdë e të ashpër të jetës sime njerëzore, Sindonën tënde!
Atë Raniero Kantalamesa, OFM Prediktar i Shtëpisë Papnore