Shtatë fjalët e Krishtit Kjani! A s’shifni si i Madhi, Bujari, Zoti-njeri,
i Biri i t’amshuemit, Madhnue n’ vepra, qi kreu per t’libruemit E gjithsave
qi fshâjshin n’mjerim, Rrahet, shahet, perbuzet prej t’mrapshtve, Qi n’drű t’Krygjës
kúr kan mârrë me e merthye, Me mallkime m’tę deshten me shfrye, Deri at her
kúr e pane n’marim. Vetë natyra, e kputun prej dhimet, Lshon nji vigem e vajshem
ankohet, E ç’do zęmer prej mnderet pakohet Per ket kob, qi dorë njerit vetë
kreu. Çka ká shpirti, qi mekshem â prekun? Po pse ftyra e setcillit nesh teret? Dridhet
toka, lshon deti gjâmë mnderet, Thue se dita mâ e mramja shpertheu. Heu! qe
çeta e disá t’patenzonve Buk’rěs së qiellve vrugue i a ká ftyren, Njat ftyrë
shęjte kű s’paten si kqyren Vetë t’pafajshemt, vetë Ęjtë e Tenzot. Porsi kîji
kuer çohet me u premun, Aj, hyjnori, nuk din me u ankue; S’flet, por pson pse
ká ardhë me librue Kę gjimote n’ket shekull me lot, Mosni mâ, ju o mizorë, ju
t’pazęmer, E m’kallxoni si u bâ per dhuní Njaj qi kupen e qiellve pat shtrî, Njaj
qi hire mí né t’gjith dikoi? Njaj qi paket, n’Krygjë shęjte merthye, Lidhi rrfét
e pęngoi edhe detin, Tu’ i vű megje e kufij me gisht t’vetin: I urdhnoi dritës,
edhč drita flakoi. I. “Fali, o Atë, pse nuk dín shka jânë tuj bâ.”
Fali,
fali pse t’mjerët s’jânë tuj dijtun Se ç’ po kryeht mî mue. Atë, deh! fali; T’drejtsís
s’Ate ti rrfét edhč nali, Qi mos t’shkrepin mî t’mprapshtin gjytet, Dhimë, o
i mshirshem, per kę âsht tuj shfrye Mî trup t’emin, mnís s’ate s’i tutet; Por
per ta vetë yt Bír âsht kah t’lutet, Pezmit t’and âsht Dashtnija ka’ i flet.
II.
“Sot ké me kęnë me mue n’Parrěz!”
Ndritë prej Fejet, mî drű ku rrin pezull I
flet Krishtit me zęmer t’pendueme Hajni i mirë, edhč thotë: Si? t’bashkueme Pafajní
edhč faj n’nji ndeshkim? Ti, i pafaji, dhunisht kjé tradhtue, Ti, i pafaji,
n’krygjë mete merthye! Po shka u bâne? Pse deshten me shfrye ? Kje dashtnija;
qe i vetmi gabim! Kur t’jesh kapun nder rrethet e epra, Kúr ti t’kapesh, o Zot,
n’lumnín t’ande, Me e kqyrë dhimshem ket zęmer deh! t’kande, Bân qi t’gzojë
njaq sa sot â’ kah t’don. Pshtove, pshtove, i pergjegjet ktij Krishti, Dit shelbimi
per t’gjith kan ague; Shi n’ditë t’sodit do t’vish ti me gzue Bashkë me mue
njat lumní qi s’maron!
III. “Grue, qe yt běr…. Qe nâna e jote.”
Derdhun
ftyre, mete Zoja brî Krygje, Veshë me t’zeza, sa thekshem pó kjate: Nji heshtë
zęmren asajë dysh i a date: Po, ‘i heshtë zęmren vetë Zojës ia pershkoi. Magdalena
edhč Gjoni, pervajshem, Ishin ndalë e po rrishin brî soje. A ká nieri si gjęn
kund fjalë goje Me diftue shka ato zęmra i zhgjetoi? Ngrî prej dhimet, ah! Nâna
po rrite Tuj kqyrë t’Vetmin n’Krygjë shęjte tu’ u mekun; Syt s’i a date, ka’
e shifte tuj dekun Per njat faj qi mî tę kurr s’randoi. E kqyrë t’Birin… por
paket e fiket; E kqyrë t’Birin, por zęmra s’i a bán... Me tę toka, me tę qiella
kján: Marë natyra me Zojen ankoi. Teri lod’, i thotë Krishti, me t’amel, Lęne
vajin, mos kjáj mâ per mue, Pse n’duer t’ua, o grue, jam tuj lshue Nji pęng
t’kandshem, qi zęmren fort m’gzoi. N’ket dishepull, qi aq pata per zęmer, Męrr
gjith nierzt qi rrugës s’ęme do t’ngasin; Sa herë kta Nânë mî tokë ty do t’thrrasin, Njitjau
doren, prej mkatit ti pshtoi.
IV. “Hy i em, Hy i em, pse m’
lshove doret?”
I madhnueshem, ti, o Atë, Hy i emi, Birin t’and te hyjnueshmin
si e lshove? Barta njaq sa ti vetë deshte e m’çove, Por kurr s’hoqa sa hjek
n’ket largim. Pse s’ m’ i ule Ti çetat e qiellve? Pse m’rrin larg, gati t’ m’
ishesh idhnue? Pse m’lae vetun, n’duer t’mrapshtve tuj m’lshue, Qi s’kan t’ngîm
e n’mue shfrejn me terbim? V. “Kam et!”
Njaj qi token
hijeshoi me blerime, Vetë Krijuesi i gjithmarë rrozullimit, Shkrumue gojet,
tu’ u sjellë prej nierzimit, Flet perdhimshem e thotë: Un kam et! Fjala e amel
mrrîn dér n’vesh t’mizorve; Ujë e tamth atij i napin me pí, Por aj etshem ish’
veç per dashtní; Dote nierzt e ata shfrejshin m’tę prep. Ká et Krishti per zęmra
t’pendueme, Ká et Krishti per zęmra t’pafaje : E don t’gjitha n’gjak t’vetin
t’i laje: Per to etshem, sot jeten po e nep. VI. “U Krye gjithshka…”
Qe,
se u shlyene gjith fajet e bâme, Pűna u krye e sot nieri u shperblye; I mallkuemi
ikë mnishem, pse thye, E i kercnohet kuejt doret po i del. Per t’lém mnijet
sot nisi prap jeta; Flîja e ré, Meshtarija e Zotit, Feja shęjte n’ngallnim n’gjire
t’motit; Ligja e ré, qi dashtnín ka themel. VII. “Atë, nder duer
t’ua po e porosis Shpirtin T’Em”
U krye Flija e mî druen e bekueme, Tuj
ulë kryet i Fuqishmi po shifet, Edhč gjâma mâ e mramja po i ndihet, Gjâmë, qi
qiellët edhč token pershkon. Mrekull mshrire! Desht deken me e bartun Per faj
t’ t’bijve, per faj t’gjith nierzimit, Aj, Hyjnori, Krijuesi i rruz’llimit, Dekë
e jetë qi n’dorë t’veten peshon: O ju zęmra, qi Krishtin e doni, Zhgrehnju n’váj,
marë natyra t’ankoje: Nji drű t’vrashtë Aj tuj pasun per shtroje, N’ Mal t’
Kalvarit des Krishti, des n’Kryq. T’ veshet bota me t’zí n’shęj trishtimi, Perse
Shęjti, t’na nepte né jeten, Nuk pritoi me bâ flě gjith vetveten, Merthye m’kryq
Aj per vllazen t’vet diq. Zot, qi u shkpute prej qiellve edhé erdhe Me psue
njaq sa kurrkushi s’do t’psote, Na e njit doren n’ket tokë mjerimplote, Bân
qi kurr na mos t’bah’na per dnim. E kůr dita t’két ardhë me lânë boten, Fíll
kah qiella Ti tuj na drejtue, Bân qi s’bashkut na t’gjith t’vîmë me gzue Lumnít
t’ua, qi s’njofin marim. Imzot Vinçenc Prennushi, ("Gjeth e Lule"
– fq. 147-151)