Տէր
Վիաննէ, հնազանդ զաւակի մը պէս չուշացաւ կատարելու իր եպիսկոպոսին փափքը: Շաբաթ մըն է
որ թողած է Արսը: ժամանակն է տուն գալու: Հիմա վստահ է. Աստուած կ’ուզէ որ Արս մնայ եւ
ոչ ուրիշ տեղ: Տէր Ռէմոն պատգամաւոր մը կը ղրկէ Արս, թէ իրենց վարդապետը ետ կու գայ:
Լուրը արագ կը ծաւալի: Գաթերին Լազան կը գրէ.
-Ամէնքը կը վազէին, բանուորները
կը ձգէին իրենց աշխատանքը, ցորեն հարողները կը թողէին ցորեն զարնելը, որ գան տեսնեն վարապետին
հասնիլը: Մէկ վայրկեանի մէջ, հրապարակը լեցուեցաւ արսեցիներով, որոնք չէին գիտեր ինչպէս
յայտնել իրենց ուրախութիւնը եւ յուզուած արցունք կը թափէին: Խօսող չկար, այլ ամէնքը անոր
առջեւ ծունկի կու գային եւ իր օրհնութիւնը կը խնդրէին:
Հրապարակի շրջանն ըրաւ,
Տէր Ռէմոնին կռթնած եւ եպիսկոպոսի մը պէս օրհնեց ժողովուրդը: Կը ժպտէր, երջանիկ էր եւ
կ’ըսէր.
-Կարծես ամէն բան կորսուած էր, հիմա գտնուեցաւ:
Սեպտ. 19 էր: Յաջորդ
առտու, ժամը մէկին ելաւ քահանայատունէն ու եկեղեցի մտաւ: Ամէն բան դարձեալ սկսաւ:
Սակայն
Տէր Ռէմոն հետզհետէ աւելի յաճախ կու գայ օգնելու Տէր Վիաննէի: 1854ին Գերպ. Տեվի կը հաւանի
որ մնայուն կերպով հաստատուի Արս: Տարի մը պիտի մնայ:
Շուտով իր հրամայական եւ
անզիջող նկարագիրը անհաճոյ անցաւ արսեցիներուն եւ Վիաննէի, բայց ինք միշտ պաշտպանեց իր
օգնականը:
Երբ Տէր Ռէմոն ձգեց Արսը, Տէր Վիաննէ խոստովանեցաւ Գաթերինին.
-Քիչ
մը նեղեց զիս…
Տէր Ռէմոն 1853ին ժողովրդապետ նշանակուեցաւ ուրիշ գիւղի մը: Անոր
փոխան նոր եպիսկոպոսը՝ Տէր Շալանտոն, Արս ղրկեց Տէր Թոքանիէն: