Հայ կինը որպէս մայր եզակի
կարեւորութիւն ունեցած է հայ ժողովուրդի մտածողութեան ու կեանքին մէջ։ Նախաքրիստոնէական
շրջանէն սկսեալ, հայ ժողովուրդը չաստուածուհիներու մէջ տեսած է հայ մօր տիպարը, որպէս
աղբիւր, կեցուցիչ, շունչ եւ կենդանութիւն Ագաթանգեղոս ազգին յաւերժութեան։ Հայ ժողովուրդը
հայ կինը ուզած է տեսնել էապէս ու գերազանցօրէն որպէս մայր՝ մայրութիւնը վերածելով գերագոյն
ու սրբազնագոյն առաքինութեան։ Հայ մայրը ո՛չ միայն աղբիւր է եղած բեղմնաւորման ու պտղաբերութեան,
այլ նաեւ օրինակ՝ անձնազոհութեան, ծառայութեան եւ հաւատարմութեան։ Հայ կնոջ տիպարը որպէս
մայր մեր ժողովուրդին համար նկատուած է այնքան նուիրական, որ մեր ազգային անփոխարինելի
արժէքները մայր բառով որակած է՝ Մայրենի լեզու, Մայր Հայաստան, Մայր եկեղեցի։