Dhuna nuk është kurrë rruga për të zgjidhur vështirësitë: në Lutjen e Engjëllit të Tënzot, thirrja e Benediktit XVI në mbrojtje të emigrantëve dhe të të krishterëve të persekutuar. Papa pagëzon 14 fëmijë.

(11.01.2010 RV) Zemra e Papës është pranë atyre që vuajnë, pranë emigrantëve dhe të krishterëve, viktima të persekutimit. Në Lutjen e djeshme të Engjëllit të Tënzot, në festën e Pagëzimit të Zotit, Benedikti XVI bëri një thirrje të fuqishme kundër dhunës, në mbrojtje të dinjitetit të njeriut, pas ngjarjeve të këtyre ditëve në jug të Italisë e në Egjipt e Malajzi. Po dje, Ati i Shenjtë kremtoi meshën në Kapelën Sikstine në Vatikan, ku pagëzoi 14 fëmijë e u ndal në domethënien e këtij sakramenti.

Por të kthehemi tek Lutja e Engjëllit të Tënzot. Papa kujtoi emigrantët e shfrytëzuar në jug të Italisë, që këto ditë protestuan në Rozarno, duke shkaktuar edhe përgjigjen e dhunshme të popullsisë. Duke bërë thirrje që të lihet mënjanë dhuna nga të dyja palët, Benedikti XVI theksoi:
“Duhet të nisemi nga thelbi i problemit! Duhet të nisemi nga njeriu! Emigranti është qënie njerëzore, i ndryshëm për nga prejardhja, kultura e tradita, por është person për t’u respektuar, me të drejta e me detyra, në veçanti, në fushën e punës, ku është më i lehtë tundimi i shfrytëzimit, por edhe në fushën e kushteve konkrete të jetesës. Dhuna nuk duhet të jetë për askënd rruga për zgjidhjen e vështirësive. Problemi është para së gjithash njerëzor! Ju ftoj të shihni fytyrën e tjetrit e të zbuloni se ai ka një shpirt, një histori e një jetë e se Zoti e do ashtu si do secilin prej nesh”.
Një reflektim të ngjashëm Papa ia kushtoi edhe njeriut e fesë së tij, duke u nisur nga sulmet e fundit kundër të krishterëve në Egjipt e Malajzi:
“Dhuna kundër të krishterëve në disa vende shkaktoi indinjatën e shumë personave, edhe sepse u shfaq në ditët më të shenjta për traditën e krishterë. Duhet që institucionet, si politike, ashtu edhe fetare, të mos i harrojnë – e përsëris – të mos i harrojnë përgjegjësitë e tyre. Nuk mund të ketë dhunë në emër të Zotit, e as që mund të mendohet të nderohet Hyji duke fyer dinjitetin dhe lirinë e të afërmit”.
Para se të fliste për emigrantët e për të krishterët e persekutuar, Papa u ndal në domethënien e festës së djeshme të Pagëzimit të Zotit. Një ngjarje, që siç tha Ati i Shenjtë, na sugjeron fort mirë kuptimin global të festave të Krishtlindjes, gjatë të cilave elementi mbizotërues është fakti që njeriu bëhet bir i Zotit përmes ardhjes së Birit të vetëm të Hyjit në mesin e njerëzimit. Nga Pagëzimi, vazhdoi Papa, rrjedh edhe një model për shoqërinë, që mund ta quajmë “shoqëria e vëllezërve”. Vëllazërimi, tha Benedikti XVI nuk mund të vendoset me ideologji, e as me ndonjë dekret pushtetor:
“Njihemi si vëllezër duke u nisur nga vetëdija e përvujtë, por e thellë se jemi bij të të njëjtit Atë Qiellor. Si të krishterë, falë Shpirtit Shenjt të marrë me Pagëzimin, na ka rënë dhurata e impenjimi për të jetuar si bij të Zotit e si vëllezër, për të qenë “tharmi” i humanitetit të ri, solidar dhe të pasur me paqe e shpresë”.
Para lutjes së Engjëllit të Tënzot, Papa u dha Sakramentin e Pagëzimit 14 të porsalindurve (shtatë meshkuj e shtatë femra), gjatë një kremtimi eukaristik në Kapelën Sikstine në Vatikan. Është një ditë e madhe për këta fëmijë, theksoi Benedikti XVI, i cili gjatë homelisë përshkroi krejt historinë e Pagëzimit të Jezusit, që nga pritja e Shën Gjon Pagëzuesit e deri tek përvujtëria me të cilën Biri i Zotit shkoi të lajë mëkatet si gjithë të tjerët. Në të vërtetë, theksoi Ati i Shenjtë, Krishti mori mbi vete mëkatet e krejt njerëzimit dhe e filloi misionin, duke e vënë veten pikërisht në vend të mëkatarëve.
Kur pas Pagëzimit, Jezusi doli nga uji, nënvizoi Papa, u hapën qiejt e vetë zëri i Atit u tregoi njerëzve praninë e Birit të Tij në botë. Edhe për fëmijët e pagëzuar hapen qiejt, vazhdoi Benedikti XVI, pasi Shpirti Shenjt do të banojë në ta si në një tempull, duke ua shndërruar rrënjësisht zemrën:
“Nga ky moment, zëri i Atit do t’i thërrasë edhe ata për të qenë bij të tij në Krishtin e, në familjen e tij që është Kisha, do t’i japë secilit dhuratën sublime të fesë. Kjo dhuratë, tani që nuk kanë mundësi të kuptojnë plotësisht, do të ruhet në zemrën e tyre si një farë plot jetë, që pret të zhvillohet e të sjellë fryte”.
E Papa nuk mungoi të nënvizojë rolin vendimtar të prindërve, të nunëve e të nunave, feja e të cilëve përfaqëson “premisën e nevojshme, që Kisha t’u japë pagëzimin fëmijëve”. Me praninë e tyre, prindërit marrin përsipër detyrën t’i edukojnë të vegjlit me fe:
“Ata duhet të impenjohen ta ushqejnë me fjalë e me dëshminë e jetës së tyre flakën e fesë tek fëmijët, që ajo të shkëlqejë në këtë botë, e cila endet shpesh në humbëtirën e dyshimit, e t’i çojë dritën e Ungjillit, që është jetë dhe shpresë”.
Është karakteristikë e Pagëzimit, përfundoi Papa, të shndrisë me dritën e Krishtit, t’iu hapë sytë njerëzve para shkëlqimit të Tij e t’i shtyjë drejt misterit të Zotit përmes pishtarit të fesë. Vetëm kështu, besimtarët shkojnë drejt një jete më të lumtur, më të bukur, më solidare, drejt një jete me Zotin.