Audiencja ogólna o średniowiecznym teologu miłości - Wilhelmie z Saint Thierry

O roli uczuć, miłości emocjonalnej w życiu duchowym mówił Benedykt XVI w katechezie środowej, poświęconej tym razem Wilhelmowi z Saint Thierry. Był on uczniem i biografem św. Bernarda z Clairvaux, a także niefortunnym odnowicielem życia monastycznego. Nie odniósłszy sukcesów jako reformator, poświęcił się kontemplacji i teologii, opiewaniu miłości do Boga.

Urodził się w Liége około roku 1075 w szlacheckiej rodzinie. Zdobył solidne wykształcenie u boku Abelarda i Bernarda z Clairvaux. W roku 1113 wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru w Saint-Thierry. Po kilku latach został jego opatem. Z wielkim zapałem angażował się w dzieło odnowy życia monastycznego. Wobec oporów ze strony współbraci opuścił jednak klasztor benedyktyński w roku 1135 i wstąpił do cystersów w Signy. Zmarł w roku 1148. Jednym z jego pierwszych dzieł było De natura et dignitate amoris (O naturze i godności miłości). Dowodzi w nim, że miłość jest podstawową energią, która ożywia ducha ludzkiego. Dlatego pierwszym zadaniem człowieka jest uczyć się autentycznej, szczerej i bezinteresownej miłości. Jedynie w szkole Bożej można nauczyć się tej sztuki. Również w innych dziełach Wilhelm podejmuje tematykę miłości. Przykłada dużą wagę do uczuciowego przeżywania kontaktu z Bogiem, który stając się człowiekiem zechciał nas ukochać miłością czułą, delikatną i szczerą. Według Wilhelma miłość oświeca ludzką inteligencję i pozwala głębiej poznać Boga, drugiego człowieka i sens codziennych zdarzeń.

Średniowieczny teolog nie ograniczał się jedynie do jej opisania. Wytyczał też drogę, na której można się jej nauczyć. „Aby nauczyć się miłości, trzeba przejść długą i trudną drogę – powiedział Ojciec Święty. – Człowiek musi narzucić sobie skuteczną ascezę i silną samokontrolę, aby wyzbyć się wszelkich uczuć nieuporządkowanych i ustępstw na rzecz egoizmu, a także zjednoczyć własne życie z Bogiem, źródłem, celem i mocą miłości, i w końcu dojść do szczytu życia duchowego, który Wilhelm określa mianem mądrości. U celu tej drogi ascetycznej doświadcza się wielkiego pokoju i błogości. Wszystkie władze człowieka: inteligencja, wola, uczucia spoczywają w Bogu, poznanym i umiłowanym w Chrystusie. Co ciekawe, Wilhelm mówiąc o kochaniu Boga, przywiązuje wielką wagę do wymiaru emocjonalnego. W istocie, mamy serce z ciała. I kiedy kochamy Boga, który jest samą miłością, dlaczego mielibyśmy nie wyrażać w tej naszej relacji z Nim również naszych bardzo ludzkich uczuć, czułości i delikatności. Sam Bóg, stając się człowiekiem, postanowił kochać nas sercem z ciała” – mówił w katechezie Benedykt XVI.

Zwracając się do Polaków Benedykt XVI nawiązał do rozpoczętego właśnie Adwentu.

Słuchaj papieskich pozdrowień po polsku:

„Serdecznie witam polskich pielgrzymów. W adwentowym czasie w sposób szczególny uświadamiamy sobie, że Syn Boży „przyjdzie w chwale sądzić żywych i umarłych, a królestwu Jego nie będzie końca”. Zanim to jednak nastąpi, przychodzi do nas każdego dnia i uświęca nas swoją łaską. Otwórzmy serca i umysły na dar Jego stałej obecności. Niech Bóg wam błogosławi!”.

Na zakończenie audiencji Papież wezwał do ponownego odkrycia sakramentu pokuty i pojednania.

„Dokładnie dziś przypada 25. rocznica promulgowania przez Jana Pawła II adhortacji apostolskiej Reconciliatio et paenitentia – mówił Benedykt XVI. – Dokument ten zwraca uwagę na znaczenie sakramentu pokuty w życiu Kościoła. Z tej okazji chciałbym przypomnieć niektóre wspaniałe postacie «apostołów w konfesjonale», niestrudzonych szafarzy Bożego miłosierdzia: świętych Jana Marię Vianney’a, Józefa Cafasso, Leopolda Mandicia, Ojca Pio z Pietrelciny. Niech przykład tych świętych, wiernych i niestrudzonych sług Bożego przebaczenia, będzie dla kapłanów – zwłaszcza w przeżywanym Roku Kapłaństwa – a także dla wszystkich chrześcijan, wezwaniem do coraz większej ufności w dobroć Boga, wyrażającej się w przystępowaniu do sakramentu pojednania i jego sprawowaniu” – powiedział Papież.

kb/ rv