Meditim mbi kuptimin e vdekjes - në ditën e përkujtimit të të vdekurve!
(02.11.2009 RV) Jemi në një Ditë përkujtimi që na nxit të reflektojmë thellë
e sidomos, na shtyn t’i bëjmë vetes pyetjen më të rëndësishme, të përjetshme: prej
nga vijmë e ku shkojmë? Ç’kuptim ka jeta e aq më tepër, vdekja? Vdekja sot është
bërë fjala më e padëshirueshme, është bërë tabu. Nuk duhet folur për të, e as nuk
duhet menduar. Njeriu i sotëm nuk dëshiron ta pranojë vdekjen: prandaj përpiqet
të krijojë mitin e shëndetit e të formës së përkryer fizike, një lloj rinie të përjetshme,
që e përjashton plakjen e vdekjen. Ndeshemi me prirjen për t’ia fshehur vdekjen
njeriut që i afrohet cakut të fundit, duke i mohuar kështu mundësinë të përgatitet
për këtë shtegtim të mbramë, tepër të vështirë, drejt amshimit. Njeriu i sotëm
rrallë herë vdes në shtëpi të vet, i rrethuar nga fytyrat e dashura të të afërmve:
sot vdiste ndër strukturat shëndetësore, në vetmi të plotë! Vdekja bëhet gjithnjë
më anonime, formë e shpersonalizimit të njeriut që ka jetuar e ka vdekur. Tepër
aktuale lutja-poetike e poetit të famshëm gjerman, Rilke: Jepi, o Zot,
secilit, vdekjen e vet, vdekjen që nga jeta lulëzoi; nga jeta në të cilën çdo
njeri, gëzimin e vuajtjen provoi. Por ka edhe më: është edhe vdekja sipas dëshirës,
pasojë e kulturës së vdekjes e cila vijon të përhapet për shkak të jetës së papërgjegjshme,
që i kundërvihet vetë jetës, në të cilën mbretëron droga, shpejtësia e çmendur, netët
me dehje ndër diskoteka… Vjen pastaj vdekja e dëshpëruar e njeriut që jeton pa
shpresë. Vetëm vdekja e krishterë përshkohet nga vetëdija e kalimit në jetën e
pasosur, është plot me shpresën e njeriut që e lëshon plotësisht e përfundimisht veten
në duart e Atit Hyjnor, i sigurtë se do të ringjallet.