Liturgjia e Fjalës së Zotit e dielës së 27-të 'B': Nëse duam njëri-tjetrin, Zoti është
me ne!
(03.10.09.R.V.)Të nderuar dëgjues e lexues të Radio Vatikanit, ja përsëri në
takimin tonë javor të së shtunës me Fjalën e Zotit të së dielës, kësaj herët do të
dëgjojmë dhe meditojmë së bashku leximet biblike të Liturgjisë së Fjalës Hyjnore të
dielës së 27-të gjatë vitit, ciklit të dytë, sipas kalendarit kishtar. Fjala
e Zotit e kësaj së diele na ofron mundësinë për të reflektuar mbi Sakramentin e martesës,
pra tema kryesore që na propozojnë leximet biblike është vizioni, vështrimi i krishterë
i martesës. Shkëlqimi i thirrjes martesore si dhuratë dashurie, e thirrja që kjo bukuri
e harmoni dashurie të mos dëmtohet e shkatërrohet nga mjerimet e mangësitë e njeriut,
që shpesh e bëjnë të pafrytshëm e të thatë dashurinë martesore të vulosur me bekim
të Hyjit. Pra, në këtë të diele Liturgjia e Fjalës Hyjnore na paraqet misterin
e dashurisë, mister dashurie që bashkon burrin e gruan në qenie të vetme, mister vendosur
sipas planit të Zotit që ka krijuar burrin e gruan porsi dy qenie përplotësuese dhe
në përngjasimin e tij. Misteri i dashurisë dhe ia i bashkimit mes personave është
tema qendrore e liturgjisë së Fjalës së Zotit të kësaj së diele. Shembulli tipik i
këtij bashkimi është lidhja ndërmjet burrit e gruas, e dashur nga Zoti si shenjë e
dashurisë së vet krijuese. Dashuria e anasjelltë ndërmjet personave e posaçërisht
e në mënyrë tejet të veçantë ndërmjet burrit e gruas, është shenja më e lartë e lirisë
së personit për tjetrin në të cilën dashuri dhuruese, Jezusi na thërret me jetën e
tij dhe me kumtimin e tij. Në këtë aspekt lutja e dytë e hyrjes së Meshës së
kësaj të diele na thërret t’i lutemi Zotit me këto fjalë: “...në saje të Shpirtin
tënd sjelli bijtë e Adamit në shenjtërimin e zanafillës së parë, e dhuroju atyre,
o Zot, një zemër besnike, në mënyrë që kurrfarë pushteti njerëzor të mos marrë guximin
të ndajë atë çka ti vet ke bashkuar”. “Të dy do të jenë një trup i vetëm”: kjo
është porosia e leximit të parë nga Libri i Zanafillës, me tërë simbolizmin e tregimit
të zanafillës së njerëzimit. Për dashuri burri e gruaja bashkohen e shkrihen në një
qenie të vetme, për të dhuruar së bashku jetën, e kështu për të qenë shenjë e nismës
së vazhdueshme krijuese të Zotit. Tema e vet zanafillës dhe thirrja në bashkim
karakterizojnë leximin e dytë nga Letra e Hebrenjve: ajo sheh në Krishtin, Njëlindurin
e shumë vëllezërve, pikën në të cilën është thirrur të përkojë mbarë njerëzimi.
Përsëri, në pjesën e Ungjillit të kësaj së diele, marrë nga shën Marku, na propozohet
ideali i zanafillës: “njeriu të mos guxojë të ndajë çka Zoti bashkon”. Për të kuptuar
e shijuar këtë mister të bashkimit në dashuri, duhet të kemi sytë e zemrës së dashuruar
dhe gatishmërinë e dhurimit e të flijimit të vetvetes, që vetëm personat e thjeshtë
e të sinqertë, siç janë fëmijët, mund t’i kenë e të jenë. Referimi ndaj fëmijës si
simbol i gatishmërisë dhe aftësisë së besimit, na ofrohet nga pjesa e fundit e tekstit
të Ungjillit të kësaj së diele. Me pak fjalë, Fjala e Zotit e Meshës Shenjte të kësaj
së diele ndriçon e përforcon dashurinë që ne kërkojmë ta jetojmë brenda familjeve
e bashkësive tona. Homelia Të dy do të jenë një trup i vetëm Njeriu
nuk e sos apo shteron thirrjen e vet ekskluzivisht në zotërimin e materies dhe në
përpjekjet e veta për përmirësimin e kushteve të jetës sepse ai bart në vetvete nevojën
e takimit me një qenie për afërsi me të. Mashkulli e zbulon pikërisht vetveten tek
gruaja. Strukturimi seksual i burrit dhe i gruas sikurse e tërë jeta e tyre trupore
duhet kuptuar dhe duhet jetuar si prani, gjuhë dhe pranim i tjetrit. Trupi në njëfarë
mënyre është Sakrament antropologjik fillestar, shenja e dukshme e së padukshmes.
Trupi është krijuar për të transferuar në realitetet e dukshme të botës misterin e
fshehur të amshimit të Zotit, duke u bërë kështu shenjë e tij. Në leximin a parë
nga Libri i Zanafillës na paraqitet dukja e gruas në horizontin e jetës së burrit.
Uniciteti i saj, plotësimi mes tyre kremtohen dhe shprehen në magjepsjen e burrit
që njeh tek gruaja vetveten “Këtë herë ajo është trupi i trupit tim”. Ndërsa ungjilli
flet për fillimin duke nënkuptuar me të origjinën, shpalosjen e parë të këtij dhurimi
reciprok sepse në të zbulohet edhe domethënia e njeriut dhe themeli i tij i përhershëm.
Fillimi, pra, nuk është këtu çasti i parë kohor, por shpalosje fillestare, ajo tejdukshmëri
e projektit hyjnor mbi seksualitetin njerëzor që del në pah falë aktit krijues të
Perëndisë. Fillimi, siç thoshte Papa Gjon Pali II, është trashëgimia e çdo njeriu
në botë, shpallja e parë e identitetit njerëzor sipas fjalës së zbuluar, burimi i
parë i sigurisë së thirrjes së vet si person i krijuar në përngjasimin e Zotit. Duke
thënë këtë Jezusi gjykon ekonominë e vjetër të ligjeve të Moisiut dhe në të njëjtën
kohë tregon edhe kriterin e përhershëm të gjykimit, masën e së vërtetës. Po cili është
kuptimi dhe e vërteta e kësaj lidhjeje mes burrit dhe gruas? “Zoti e ka krijuar
njeriun në përngjasimin dhe shëmbëllesën e vet duke e thirrur në jetë për dashuri
e ka thirrur në të njëjtën kohë në dashuri. Zoti është dashuri dhe ai jeton në vetvete
një mister afërsie personale dashurie. Duke e krijuar në përngjasimin e vet Hyji vazhdimisht
e mban njeriun në jetë dhe gdhend tek njeriu thirrjen, do të thotë aftësinë e dashurisë
dhe të afërsisë. Prandaj dashuria është thirrja themelore e çdo qenieje njerëzore”
(krah. Gjon Pali II). Është pikërisht në këtë domethënie “martesore” të fshehur te
njeriu në të cilin gjen rrënjë ai realizim i njeriut nëpërmjet dhurimit të vetes,
jo thjesht një dhurim, por dhurimi total dikujt. Në këtë domethënie “martesore” e
ka fillesën pritja e zemrës së njeriut për t’u dashur nga dikush, për t’u gjetur i
denjë për t’u dhuruar. Thotë filozofi rus Berdjajev “Dashuria është ajo që e shndërron
individin në një person”. Kjo bën që të zër fill një dinamizëm perceptues së vetes
si vlerë, përforcon ekzistencën në domethënien e saj. Dhe kjo domethënie “martesore”
nuk është thjesht formë shpirtërore, por merr edhe konkretizimin e saj. Afirmimi i
personit nuk është gjë tjetër veçse pranim i dhurimit. Lidhja e thellë mes burrit
dhe gruas është më i thellë se çdo lidhje tjetër, është aq i thellë dhe intim saqë
krijon gati një qenie të vetme. Krishti nëpërmjet fjalëve të ungjillit të sotëm nuk
ndalet thjesht në dukjen e jashtme, por i jep kësaj lidhjeje rastin e një zgjatjeje
në kohë. Le të jetë kjo e diel, pra, një ftesë për të gjithë ne, që duke kundruar
sublimitetin e thirrjes që Perëndia ka shpalosur në ne, të mund të ecim me besim në
këtë të vërtetë, sepse vetëm kështu do të mund të gjejmë atë paqe qe shpreh harmoninë
me veten , Zotin dhe kozmosin që psalmi i liturgjisë na paraqet
Kështu do të
bekohet njeriu që e druan Zotin. Të bekoftë Zoti nga Sioni, Paqe mbi Izraelin! don
Arjan Shkurti