Kryqi i Krishtit është dritë që shndrit qiellin e tokën.
(14.9.2009 RV)“Për ne, Krishti u bë i dëgjueshëm deri në vdekje. E në vdekjen
e Kryqit” - kështu shkruan Shën Pali. Posa kemi përfunduar Jubileun e dymijëvjetorit
të lindjes së Apostullit të popujve, të dëgjojmë përsëri disa nga fjalët bindëse e
të flakta të Shën Palit mbi misterin e vdekjes së Krishtit mbi Kryq, atë Kryq të
Shenjtë që e kremtojmë edhe sot me kalendar kishtar. Askush më mirë se Apostulli i
Popujve, Shën Pali nuk mund të na ndihmojë ta kuptojmë thellësisht Kryqin e Krishtit. Në
Letrën drejtuar Korintianëve, Pali shkruan: “Ndërsa hebrenjtë kërkojnë mrekulli e
grekët lypin urti, ne predikojmë Krishtin e kryqëzuar, për hebrenj shkandull e për
paganë marri, kurse për të grishurit – si për hebrenj ashtu për grekë – fuqi e Hyjit
e dije e Hyjit (1 Kor 1,22-24). Vdekja e Krishtit ka vlerë universale: “Një vdiq për
të gjithë e, prandaj të gjithë vdiqën” (2 Kor 5,14). Vdekja e tij i dha kuptim të
ri vdekjes së çdo burri e të çdo gruaje. Para syve të Palit Kryqi ka përmasa kozmike.
I mbërthyer mbi të, Krishti shembi muret që i ndajnë njerëzit e kombet, i pajtoi ata
me Hyjin Atë e me të afërmin, duke shkatërruar çdo lloj armiqësie (cf Ef. 2,14-16).
Prej këndej tradita e lashtë e shikon Kryqin si dru kozmik, i cili me krahun vertikal
bashkon qiellin me tokën e me krahun horizontal, pajton mbarë popujt e botës. Ngjarje
kozmike, e njëkohësisht tejet personale, sepse thotë Pali, Krishti: “Më deshi e flijoi
jetën për mua”(Gal 2,20). Çdo njeri, shkruan Apostulli, është ai ‘për të cilin Krishti
vdiq” (Rom 14,15). Prej këndej, Kryqi i Krishtit nuk duhet parë si ndëshkim, as
si shkandull, por si lavdi e krenari për çdo të krishterë, sepse përmes tij njeriu
lartohet në fe e, njëzëri me Shën Palin, mund të thotë: “Sa për mua, mos e thashtë
Zoti të mburrem me tjetër send, përveçse me Kryqin e Zotit tonë Jezu Krishtit” (Gal
6,14). Prandaj Pali e vendosi, madje e nguli Kryqin në qendër të Kishës, si ngulet
direku kryesor në qendër të anijes. Kujtojmë se kur Shën Pali shkruante kështu,
kryqi ishte sinonim me turpin më të madh, ishte fjalë që nuk duhej as të përmendej,
sepse shkaktonte shkandull e shikohej si ndëshkimi më i rëndë që mund të pësonte një
njeri. Më vonë Shën Agostini do të theksonte: “Tani Kryqi i Krishtit mbushi përplot
botën e shkëlqen mbi kurorën e mbretërve”. Unë besoj se Krishti e mbështetur tërë
dashurinë e tij, tërë dhuratën e tij, tërë aftësinë e tij të dhurimit mbi Kryq. E
çdo i krishterë është i thirrur ta zbulojë këtë mister, këtë ngadhënjim të Krishtit
që tërheq njerëzimin pranë vetes për tek Ati Qiellor. Shenja e Kryqit në një farë
mënyre që është sinteza e fesë sonë të krishterë, sepse na thotë se sa shumë Zoti
na ka dashur e na do: na thotë se, në botë, ekziston një dashuri më e fortë se vdekja,
më e fortë se ligështitë tona e se mëkatet tona. “Kryqi i Krishtit, thotë Shën Gjon
Damasheni, është çelësi i parajsës së qiellit”. Kryqi është drita që shndrit qiellin
e tokën.