Kraje Półwyspu Arabskiego i Zatoki Perskiej: Zjednoczone Emiraty Arabskie
Jak
sama nazwa wskazuje, Zjednoczone Emiraty Arabskie (Al-Imarat al-Arabijja al-Muttahida)
są bliskowschodnią federacją autonomicznych księstw. Jest ich dokładnie siedem, a
należą do nich: Abu Zabi, Dubajj, Asz-Szarika, Adżman, Umm al-Kajwajn, Ras al-Chajma
i Al-Fudżajra. Można odnieść wrażenie, że chodzi o wielkie terytorium. Tymczasem całkowita
powierzchnia Zjednoczonych Emiratów Arabskich wraz z licznymi wysepkami wynosi niespełna
84 tys. km2 (prawie czterokrotnie mniejsze od Polski). Ten położony nad
Zatoką Perską i Omańską oraz graniczący z Arabią Saudyjską i Omanem kraj należy do
najbogatszych i najbardziej rozwijających się regionów Azji Zachodniej. Ogromne znaczenie
w tym procesie mają wpływy z handlu ropą naftową, sprawiając, że w emiratach zmienił
się diametralnie obraz życia społecznego. Ze znajdujących się na granicy ubóstwa wsi
i osad powstały w krótkim czasie współczesne metropolie. Oprócz bogactw ropy naftowej
do szybkiego rozwoju przyczyniły się również turystyka, centrum handlowo-finansowe
oraz stabilny system polityczny.
Zjednoczone Emiraty Arabskie są krajem islamskim.
Muzułmanie przybyli w ten rejon w VII wieku, wypierając panujących tam perskich Sasanidów.
Pierwszymi muzułmanami byli charydżyci z Bahrajnu oraz ibadyci z Omanu. Przypomnijmy,
że charydżyci to jedno z najbardziej skrajnych, islamskich ugrupowań religijnych i
politycznych, które powstało po bitwie koło Siffinu (657 r.), w kontekście sporu między
Alim a Muawiją o przywództwo społeczności muzułmańskiej. Ibadyci natomiast stanowią
najbardziej umiarkowany odłam charydżytów.
W XVI stuleciu tereny dzisiejszych
Zjednoczonych Emiratów Arabskich zdobyli Portugalczycy, którzy w tym czasie przejęli
kontrolę nad handlem w Zatoce Perskiej, tracąc ją z kolei w połowie XVII wieku na
rzecz Wielkiej Brytanii. Ze względu na zagrożenie ze strony piratów napadających głównie
na statki płynące do Indii, Brytyjczycy zawarli z rządzącymi szejkami poszczególnych
plemion układ o protektoracie, który w 1892 roku przyjął formę traktatu Wielkiej Brytanii
z Omanem Traktatowym (jak nazywano w tej fazie siedem księstewek-sygnatariuszy traktatu).
Kiedy rząd brytyjski wycofał się w 1968 roku z zajętego terytorium, powołano do istnienia
Federację Emiratów Arabskich, którą wraz z Omanem Traktatowym tworzyły jeszcze Bahrajn
i Katar. W wyniku odłączenia się w 1971 tych dwóch ostatnich, pozostałe utworzyły
istniejące do dziś Zjednoczone Emiraty Arabskie. Poszczególnymi emiratami rządzą emirowie,
natomiast na czele całego państwa stoi prezydent, którym obecnie jest Chalif Ibn Zajd
An-Nahajan.
Religią państwową jest islam, ale konstytucja gwarantuje niemuzułmanom
wolność wyznania. Mieszkańcy Zjednoczonych Emiratów Arabskich, których liczba przekroczyła
już 4,5 miliona, tworzą mozaikę ras i narodów. Prawie 2/3 ludności stanowią obcokrajowcy
z innych krajów arabskich oraz Azji, głównie z Indii, Pakistanu, Bangladeszu, Filipin
i Sri Lanki, a także Japonii i Korei Południowej. Poza tym ok. 7% przypada na imigrantów
z Europy i Stanów Zjednoczonych. Mimo iż oficjalnym językiem jest arabski, to w biznesie
obok tego języka używa się kilka innych: angielskiego, farsi, urdu i hindi.
Społeczeństwo
Zjednoczonych Emiratów Arabskich jest w zdecydowanej większości muzułmańskie. Prawie
95% mieszkańców wyznaje islam w różnej formie. Dominują jednak sunnici, których jest
ponad 80% wszystkich muzułmanów, zaś szyitów – ok. 16%. Poza tym niewielki odsetek
stanowią ibadyci. Wśród mniejszości religijnej znajdują się również hindusi.
Oficjalnie
szacuje się, że chrześcijan jest ok. 4% ogólnej populacji. Natomiast nieoficjalne
dane mówią nawet o milionie wyznawców Chrystusa, z czego najliczniejszą grupę stanowią
katolicy. O wielowiekowej obecności chrześcijan na tych terenach świadczą pozostałości
kościoła w Al-Chaurze na wyspie Sir Bani Jas, który służył pierwszym chrześcijanom
już w III wieku. Współcześnie w Zjednoczonych Emiratach Arabskich istnieje siedem
kościołów katolickich różnych obrządków. Działalność religijną wolno im prowadzić
w obrębie świątyń i domów parafialnych. Katolickie wspólnoty zakonne zarządzają również
siedmioma szkołami o profilu podstawowym i średnim. Oficjalnie nie wolno im jednak
prowadzić działalności typowo misyjnej i nawracać muzułmanów na chrześcijaństwo. Kilka
chrześcijańskich Kościołów zostało wybudowanych na gruntach ofiarowanych przez rodziny
zamieszkałe w emiratach. Dwa z nich Abu Zabi i Dubajj podarowały ziemię pod chrześcijańskie
cmentarze.
Na szczególną uwagę zasługuje fakt, że 31 maja 2007 roku Stolica
Apostolska nawiązała stosunki dyplomatyczne ze Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi.
Stolica kraju, Abu Zabi jest siedzibą wikariatu apostolskiego Arabii, na czele, którego
stoi bp Paul Hinder. Jego zdaniem stosunki z władzami tego kraju są dobre, a rząd
prowadzi tolerancyjną politykę wobec mniejszości religijnych. Według hierarchy, w
Zjednoczonych Emiratach Arabskich, podobnie jak w większości krajów Półwyspu Arabskiego,
panuje „względna wolność religijna”.