Rubrika ‘Me Nënë Terezën”: “25-vjetët e para të Kongregatës sonë”
(02.08.2009 RV)Në leximin e sotëm radiofonik të librit ‘Jeta ime’,
duke vijuar rubrikën “Me Nënë Terezën”, e Lumja na flet për kremtimet madhështore
të dasmës së argjendtë të Kongregatës. Sapo dëgjojmë fjalën ‘madhështore’, mendja
na shkon menjëherë tek shpenzimet, koncertet, zhurmat, buja, veshjet, profumet, zbukurimet!
Po dasma e Kongregatës që u shërben të varfërve më të varfër, natyrisht, u kremtua
pa asnjë zbukurim, pa asnjë nga simbolet, që përdoren ndër dasma, në të katër anët
e botës. Në kremtimin e kësaj dasme të çuditshme, luksi i vetëm ishte gjunjëzimi para
tabernakullit, ishte lutja, ishte falënderimi i Zotit! Por sa mahnitëse qe kjo dasëm!
Këtë na përshkruan Nënë Tereza në emisionin njëzetetetë, titulluar ‘“25-vjetët
e para të Kongregatës sonë”:
“Siç e thamë më
parë, dasmën e argjendtë të Kongregatës sonë e kremtuam në vitin 1975. Kongregata
ishte miratuar më 7 tetor 1950, ditën e solemnitetit të Zojës Rruzare. Kremtuam
duke u lutur. Ishte kremtim raskapitës e i mrekullueshëm njëkohësisht. Njerëzit
ngarendën të luteshim me ne e për ne. Të gjithë, e natyrisht në radhë të
parë ne vetë, falënderonin Zotin për veprën që ka kryer përmes Misionareve të Bamirësisë.
Me autorizimin e zotit kryeipeshkëv, shkuam çdo ditë për t’u lutur në tempuj e kisha
të ndryshme. U lutëm, në ditët e mëpasme, me bashkësitë e fesë hinduiste,
të fesë sikh, të fesë budiste, hebraike, anglikane, protestante… Ishte diçka
vërtetë e jashtëzakonshme. Desha që dasma e argjendtë e Kongregatës të kremtohej
me thjeshtësinë më të madhe, pa asnjë shpenzim, pa koncerte, pa zbukurime, pa asnjë
nga simbolet, që përdoren në festat e mëdha. Luksi i festës ishte falënderimi
i Zotit! U thashë motrave: “Dua që Zoti të jetë figura qëndrore
e kremtimeve tona, në mënyrë që vëmendja e të gjithëve të përqendrohet tek Ai e të
gjithë të kuptojnë se Vepra nuk nuk është jona”. Motrave, Vëllezërve, të
Varfërve, bashkëpunëtorëve dhe të gjithë atyre që punojnë përkrah nesh në mbarë botën,
u drejtova një letër, në të cilën shkruaja: “Për njëzet e pesë vjetët që
i kaluam të bashkuar në shërbim të Zotit, duke i bërë Krishtit në Kryq një shërbim
bujar, me gjithë zemër, vite gjatë të cilave jetuam, punuam e u lutëm së bashku, të
themi njëzëri: “Të falënderojmë Jezus, që na do me një dashuri kaq të thellë
e kaq personale! Të falënderojmë për dhuratën e Korpit tënd e të Gjakut
tënd! Të falemi nderit për dhuratën, që na bëre, duke na caktuar t’u shërbejmë
të Varfërve”!Të falënderojmë, Jezus, posaçërisht sepse je Krishti për secilën
nga ne e sepse na do, ashtu si të do ty Ati”.