Liturgjia e Fjalës së Zotit e dielës së 13-të gjatë vitit ‘B’
(27.6.2009 RV)Zoti ynë është një Zot
dashurues i jetës. Jo pronar e sundues, por një i dashuruar i jetës. Ja përsëri në
takimin tonë javor të shtunës me Fjalën e Zotit të së dielës. Kësaj herët do të dëgjojmë
dhe meditojmë së bashku leximet biblike të liturgjisë hyjnore të dielës së 13-të gjatë
vitit kishtar, ciklit të dytë, sipas kalendarit liturgjik. Kjo e diele i këndon
jetës që Zoti na ka dhuruar e Ai nuk e do vdekjen tonë, na thotë leximi i parë i kësaj
së diele nga libri i Urtisë . Liturgjia e Fjalës së Zotit e kësaj së diele na fton
të reflektojmë mbi kufizimet e jetës njerëzore dhe mbi përvojën e takimit tonë me
Krishtin e me fjalën e tij si burim jete: “Fjalët tua, o Zot, janë shpirt e jetë”,
ky pohim mund të jetë tema e përmbledhja e kremtimit të Fjalës së Zotit të dielës
së 13-të . Leximet biblike të Meshës së dielës kësaj here përqendrohen mbi kuptimin
e jetës, e këndej të vdekjes në dritën e fesë duke na ftuar të reflektojmë e zbulojmë
bukurinë e kuptimin e vërtetë të ekzistencës. Pra Leximi i parë nga Libri i Urtisë
(Urt 1,13-15; 2, 23-24) flet mbi pavdekshmërinë e pjesa e Ungjillit mbi ringjalljen
(Ungjilli Mk 5,21-43), leximi i dytë nga Letra e dytë e Shën Palit drejtuar Korintianëve
(2Kor 8,7.9.13-15) flet mbi solidaritetin, bujarinë dhe ndarjen vëllazërore me të
varfërit e të mirave shpirtërore e materiale, si shenjë dalluese e jetës një jete
vërtetë të krishterë. Pjesa e Ungjillit e kësaj së diele, tregon dy përvoja feje.
E para tregon për gruan e sëmurë prej 12 vjetësh, feja e saj është gati besëtytni.
Gruaja mendon: më mjafton ta preki petkun e tij. Nuk ka rëndësi nëse nuk mund të
bisedoj, të jem sy më sy, thua sikur manteli të ishte hajmali, e relacioni ndërmjet
së prekurish e shërimit të ishte diçka automatike e menjëhershme. Në kornizën e dytë
të Ungjillit kemi babain që e përjeton fenë e tij; e bija nuk flet, nuk e di, është
objekt di dashurisë, jo subjekt i fesë. Është e dashur, e kaq mjafton. Janë eksperienca
të fesë së papërsosur, e fesë parciale, e megjithatë Hyjit i mjafton. Jezusi hyn në
jetën tonë për të na kthyer e ri-dhënë jetën, jetën që e mposht vdekjen e ngadhënjen
në Amshim. Kështu nga tregimet e ungjillit, Jezusi dëftohet si Zotëria i jetës
pasi që Ai e ka pushtetin për ta falur përsëri jetën e për ta përforcuar. “Shenjat”
që ai bën janë paralajmërim i ringjalljes së ardhshme, pjesëmarrja në jetën e të Ngjallurit,
premtuar të gjithë atyre që besojnë në të. Jezusi, duke shikuar plot përdëllim
sëmundjen dhe vdekjen e njeriut, përmes shenjës që paralajmëron ngjalljen e tij dhe
ringjalljen tonë, Ai dëftohet e tregohet si Zotëria i jetës. Ashtu sikur Jezusi, edhe
ne duhet t’i japim dorën të gjithë atyre që gjendën në situata vështirësie, ligështie,
dhimbjeje apo vdekjeje, për ti ndihmuar e ndërtuar së bashku një jetë dhe botë të
re. Leximi i parë marrë nga Libri i Urtisë pohon se “Vdekja hyri në botë prej
smirës së djallit” .Njeriu mëkatar e bën përvojën e vdekjes. Por Zoti nuk heq dorë
nga projekti i tij fillestar i njeriut të krijuar për pavdekshmëri e këtë e realizon
duke dërguar Birin e vet, i cili përmes vdekjes i dhuron jetën të gjithë atyre që
besojnë në të. Psalmisti këtë të diele klithë: “Të madhëroj, o Zot, pse më lirove”
. Psalmi (Ps 30 (29) është një këngë falënderimi e mirënjohjeje për shpëtimin, të
cilit i referohet në shumë mënyra e në forma të ndryshme, antitezë vdekje-jetë. Psalmisti
i përkujton Zotit se mund ta lavdëroj e madhëroj vetëm nëse kthehet në jetë, pra vetëm
nëse Zoti e mban atë në jetë. Leximi i dytë pohon :”Çka ju keni më tepër, me
begati, të plotësojë atë çka të varfëve u mungon” . Shkëmbimi i të mirave në bashkësi
e ndërmjet bashkësive të ndryshme bëhet shenjë vëllazërimi e bashkimi në fenë e Jezusit
Zot. Kështu realizohet vullneti i Zoti që në provaninë e tij, me bujari i ka shpërndarë
të mirat e veta hyjnore në botën e gjithësinë që ka krijuar, në mënyrë që të gjithë
të kenë bukën dhe ushqimin e domosdoshëm për jetesë. Mos t’u japësh vëllezërve e të
afërmve të tu atë çka ke më tepër, është në kundërshtim me vullnetin e Zotit.
Pjesa Ungjillore nga Marku na tregon për dy mrekullira. Jezusi e shëron gruan që
vuante nga një sëmundje e pashërueshme dhe ringjall vajzën e kryetarit të singagogës.
Kështu Ai dëftohet se është Zotëria i jetës e se fati i jetës sonë njerëzore është
në dorën e tij Hyjnore. Të dy mrekullitë kanë një element të përbashkët që vlen edhe
për ne: fenë në Krishtin Zot. I thirrur të shkruante një kujtim, me rastin e
kushteve të përjetshme rregulltare, i lumi Giacinto Cormier o.p. shënoi këtë fjali:
“ Kryqi pa Jezusin? Është i padurueshëm. Jezusi pa kryq? Është pakuptueshëm. Jezusi
e kryqi të përqafuar e të pranuar me fe: kjo është zgjidhja e çdo gjëje”. E tani ti
dëgjojmë së bashku leximet biblike e ta pranojmë porosinë që Zoti na drejton këtë
javë.