Papa: të rizbulohet rëndësia e bukuria e edukimit për të formuar njerëz e besimtarë
të vërtetë
(28.5.2009 RV)Edukimi është detyrë themelore për Kishën dhe shoqërinë në përgjithësi
e atë italiane në veçanti: këtë ripohoi sot Papa Benedikti XVI duke folur në audiencë
me ipeshkvijtë katolikë italianë, të cilët i priti në Vatikan me rastin e Asamblesë
së tyre të 59-të të përgjithshme që po mbahet këtyre ditëve. Në punimet e Asamblesë
së ipeshkvijve italianë që kanë për temë “Çështjen edukative: si detyrë urgjente e
edukimit”, merr pjesë edhe përfaqësuesi i Konferencës Katolike Ipeshkvnore të Shqipërisë,
ipeshkvi i Shqipërisë së Jugut, imzot Hil Kabashi . Gjatë takimit të sotëm,
Ati i Shenjtë Jozef Racinger bëri thirrje të fuqishme duke nënvizuar se “sot ka shumë
nevojë për edukatorë me autoritet tek të cilët brezat e ri të mund të shikojnë me
besim” dhe shtoi se: “ vështirësitë që hasen në formimin e vërtet të krishterë , takohen
e gërshetohen edhe me vështirësi tjera, që shikuar në dritën e Ungjillit, mund të
ndihmojnë në rritjen e njerëzve e të grave të ndërgjegjshëm e të pjekur. Ndërgjegjja
e së vërtetës dhe e së mirës, si dhe aderimi i lirë duhet të jenë në qendër të planit
edukues: “ Një edukator i vërtetë, në rend të parë e vën në lojë jetën e
vet dhe di të bashkoi autoritetin e shembullin në detyrën e edukimit të atyre që i
janë besuar. Për këtë jemi të vetëdijshëm edhe ne personalisht, që jemi të vendosur
si udhëheqës në mesin e popullit të Zotit, e mos harrojmë thirrjen që na drejton Pjetri
apostull për ta kullotur grigjën e Zotit duke u bërë “shembull i grigjës”. Ajo
e edukimit, tha Papa në vijim të fjalimit, është “nevojë themelore dhe e përhershme
e jetës së Kishës” e këndej duhet reflektuar mbi një projekt edukativ “që buron nga
vizioni i drejtë dhe i plotë i njeriut”, që mund “të rrjedh vetëm nga Jezu Krishtit.
Ai – tha Papa – është Mësuesi “ në shkollën e të cilit duhet të rizbulojmë detyrën
e edukimit si thirrje e lartë” në të cilën çdo besimtar është i ftuar të marr pjesë
e të formohet: “ Në një kohë në të cilën është e fortë joshja e botëkuptimeve
relativiste e nihiliste të jetës, si dhe vet ligjshmëria e edukimit vihet në diskutim,
kontributi i parë që mund të ofrojmë si edukator është ai i dëshmisë së besimit tonë
që kemi në jetën dhe në njeriun, në arsyen e në aftësinë e tij të dashurisë. Ajo
nuk është fryt i një optimizmi të pabazë, por vjen deri tek ne nga ajo “shpresë e
besueshme” ( Spe salvi,1) që na është dhuruar përmes fesë në shëlbimin e realizuar
nga Jezu Krishti”.