Të dielën, më 17 maj, gjatë lutjes së Mbretëreshës Qiellore, Papa kujtoi shtegtimin
e tij të sapopërfunduar në Tokën Shenjte, duke njoftuar se do të flasë më shumë për
vizitën e tij apostolike në audiencën e përgjithshme të së mërkurës.
“Kjo
tokë, simbol i dashurisë së Hyjit për popullin e vet e për mbarë njerëzimin, është
edhe simbol i lirisë e i paqes, që Zoti e dëshiron për të gjithë bijtë e vet”: kështu
u shpreh Benedikti XVI duke kujtuar Tokën Shenjte, për të shtuar, më pas, se historia
e djeshme, ashtu si ajo e sotme, tregojnë se pikërisht kjo Tokë u bë edhe simbol i
së kundërtës, i përçarjeve e i ndeshjeve të pafundme të vëllaut me vëlla. “E si është
e mundur të ndodhë një gjë e tillë?”- pyeti Papa me dhimbje të thellë, duke pohuar
se kësaj pyetjeje duhet t’i përgjigjen zemrat tona, sepse të gjithë e dimë që kjo
tokë lidhet ngushtë me planin misterioz të Hyjit e se këtu, siç shkruan Shën Gjoni
– “Ai dërgoi Birin e vet si flije pajtuese për mëkatet tona”. Na përket, prandaj,
të gjithëve tha Benedikti XVI, e më pas pohoi: “Toka Shenjte thirret ‘Ungjilli
i pestë’ sepse këtu mund të shikojmë, madje të prekim, realitetin e historisë që bëri
Hyji me njerëzit, duke nisur nga viset e jetës së Abrahamit, deri tek viset e jetës
së Jezusit, nga mishërimi, deri tek varri i zbrazët, shenjë e ringjalljes së Tij.
Po, Hyji hyri në këtë tokë, veproi me ne në këtë botë. Por mund të themi edhe më:
Toka Shenjte, për vetë historinë e saj, mund të konsiderohet një mikrokozmos, që përmbledh
në vetvete rrugën e mundimshme të Zotit me njerëzimn, rrugë që – me mëkatin – nënkupton
edhe kryqin. Por me begatinë e dashurisë hyjnore, e gjithnjë edhe me gëzimin e Shpirtit
Shenjt, ringjallja tashmë filloi e është rrugë që, duke nisur nga luginat tona të
lotëve, shkon drejt Mbretërisë së Hyjit. Kjo Mbretëri nuk është e kësaj bote, por
jeton në këtë botë e duhet të depërtojë në të me forcën e drejtësisë e të paqes”. Më
pas, duke u shkëputur nga teksti zyrtar, Papa shtoi: “Historia e shëlbimit
fillon me zgjedhjen e një njeriu – Abrahamit – e të një populli – Izraelit. Por qëllimi
i saj është universaliteti, shëlbimi i mbarë popujve. Në historinë e shëlbimit gërshetohen
pambarimisht e veçanta me universalen”. E gjithnjë jashtë tekstit zyrtar,
Benedikti XVI preku temën e dialogut ndërfetar: “Ta druash Zotin e të jetosh
sipas drejtësisë së tij: ta nxësh këtë mësim e t’ i hapësh kështu portat për mbretërinë
e Hyjit: ky është qëllimi kryesor i çdo dialogu ndërfetar”. Benedikti
XVI nënvizoi se shtegtimi i tij në Viset Shenjte ishte edhe vizitë baritore në gjirin
e besimtarëve, që jetojnë në ato vise të bekuara e njëkohësiht tragjike, shërbim
për bashkimin e të krishterëve, për dialogun me hebrenjtë e myslimanët e për sigurimin
e paqes: “Do të dëshiroja sidomos të falënderoj Zotin që më dha hirin ta
çoj deri në fund këtë shtegtim apostolik kaq të rëndësishëm. Falënderoj edhe të gjithë
ata, që dhanë ndihmesën e tyre: Patriarkun latin dhe barinjtë e Kishës në Jordani,
në Izrael e në Territoret Palestinese; Françeskanët e Rojtarisë së Tokës Shenjte,
Autoritetet civile të Jordanisë, të Izraelit e të Territoreve Palestineze, organizatorët,
forcat e rendit. Falënderoj priftërinjtë, rregulltarët e besimtarët, që më pritën
aq përzemërsisht si dhe të gjithë ata, që më shoqëruan e më ndihmuan me lutjen e tyre.
Faleminderit të gjithëve nga thellësia e zemrës”. Pasi foli për shtegtimin
apostolik, aq sa e lejonte koha e kufizuar e lutjes së Mbretëreshës qiellore, Papa
njoftoi se do t’ i kushtojë më shumë kohë kësaj ngjarjeje të madhe për Kishën universale,
në audiencën e përgjithshme të së mërkurës së ardhshme. Në përfundim Papa përshëndeti
në gjuhët përkatëse grupet e shumta, që kishin mbushur përplot Sheshin e Shën Pjetrit,
nën një diell përvëlues, duke u kujtuar të gjithëve shtegtimin në Tokën Shenjte e
duke i ftuar të luten për trojet e Jezusit.
Në audiencën e përgjithshme
të 20 majit, Benedikti XVI kujtoi shtegtimin në Tokën Shenjte, ku duhet të mbretërojë
harmonia ndërmjet vëllezërve e jo dëshira për të sunduar. Pavarësisht nga konfliktet
ndërmjet viseve të ndryshme të Tokës Shenjte e atyre ndërmjet të krishterëve, që prej
dymijë vjetësh Kisha vijon rrugën drejt bashkimit të saj të plotë. Me këto fjalë e
përfundoi Benedikti XVI audiencën e përgjithshme të së mërkurës, mbajtur më 20 maj
në Sheshin e Shën Pjetrit, kushtuar plotësisht shtegtimit të tij apostolik në Tokën
Shenjte.
Shtegtim i fesë, shtegtim i paqes: janë dy udhët që përshkoi Benedikti
XVI duke ecur në një rrugë të vetme, atë që e çoi ku lindi Kisha e parë. Tetë ditë
të ngarkuara me veprimtari, nga Mali Nebo, në Jordani e tek Varri i Shenjtë në Jeruzalem;
ndërmjet ndërtesave e peizazheve që – tha Papa - të kujtojnë natyrën ‘shtegtare’
të Kishës mbi tokë; një Kishe që tashmë është e bashkuar me Krishtin, por që megjithatë,
nuk mund ta shijojë ende amshimin e premtuar prej Tij. E ky është edhe fati i sotëm
i Viseve të Shenjta, sa të shenjta, aq edhe vende mllefesh e gjaku: “Në këtë
Tokë të bekuar nga Hyji, nganjëherë të duket se është e pamundur të dalësh nga spiralja
e dhunës. Por për Zotin e për ata që besojnë në Të, s’ka asgjë të pamundur! Prandaj
nga besimi në Zotin e drejtë e të mëshirshëm, që është pasuria më e çmuar e këtyre
popujve, duhet të burojnë me gjithë forcën respekti, pajtimi e bashkëpunimi”. Pastaj
Papa kujtoi Jeruzalemin, udhëkryq përshpirtërie e kundërvëniesh, qytet i paqes’, që
shpreh planin e Zotit për njerëzimin: të formojë prej tij një familje të madhe, të
cilin Krishti e realizoi me vdekjen e tij, duke e shembur, kështu, murin e armiqësisë: “Të
gjithë besimtarët, prandaj, duhet t’i lënë pas shpine paragjykimet e dëshirën për
të sunduar e të vënë në jetë njëzëri, urdhërimin themelor, që na kujton se duhet ta
duam Zotin me gjithë vetveten e ta duam të afërmin si vetveten. Pikërisht këtë duhet
të dëshmojnë hebrenjtë, të krishterët e myslimanët, për të nderuar kështu, me fakte,
lutjet që i bëjnë Zotit me gojë”. E pikërisht bindja se fetë duhet të japin
ndihmesën e tyre për pajtimin, e shtyu Papën të vihej për udhë si shtegtar i paqes
në Jordani e në Izrael, të ndalej tek Muri i Lotëve e tek Kupola e Shkëmbit, xhamia
më e lashtë e Tokës Shenjte, e akoma, tek Memoriali i Yad Vashem, ku u lut për tragjedinë
e paharruar e të paharrueshme të Shoah. E duke kujtuar pritjen plot respekt të familjes
mbretërore jordaneze, në Aman, si dhe mundësinë që iu dha për të bekuar, në këtë komb,
gurët e parë të dy kishave të reja, Benedikti XVI ripohoi një koncept shumë të dashur,
të cilin e kujton dhe e mbron vazhdimisht: “Ky fakt është shenjë e hapjes
së portave dhe e respektit që vërehet në Mbretërinë Hashemite për lirinë fetare e
për traditën e krishterë, e kjo meriton të vlerësohet lart.(…). Sa e rëndësishme është
që të krishterët e myslimanët të bashkëjetojnë paqësisht, duke respektuar njëri-tjetrin.
Falë hirit të Zotit, e impenjimit të sundimtarëve, në Jordani kjo është realitet.
U luta, prandaj, që të jetë kështu edhe gjetiu, duke menduar posaçërisht për të krishterët
e Irakut fqinjë, të cilët jetojnë në kushte tejet të vështira”. Ndërsa
Bazilikat e Betlehemit e të Nazaretit, përveç atyre të Jeruzalemit, me takimet e kremtimet
e shumta, e pritën Benediktin XVI si shtegtar i fesë e si bari, që kishte shkuar të
vizitonte grigjën e vogël katolike të Tokës Shenjte. Posaçërisht Betlehemin Papa
e kujtoi gjatë audiencës si vend simbol, i cili tregon se njeriu është ende shumë
larg nga kumtimi i paqes, që jehoi në një shpellë dymijë vjet më parë. E pikërisht
Betlehemi, i varfër e i izoluar, mur i ndarjes ndërmjet izraelitëve e palestinezëve,
ishte edhe vendi ku Benedikti XVI u drejtoi të gjithëve ftesën për ta kërkuar paqen
me metoda, që e përjashtojnë dhunën: “Pavarësisht nga të përpjetat e të tatëpjetat
e Viseve Shenjte në rrjedhë shekujsh, pavarësisht nga luftërat, shkatërrimet e, për
fat të keq, edhe ndeshjet ndërmjet vetë të krishterëve, Kisha e vijoi misionin e saj,
e frymëzuar nga Shpirti i Zotit të ngjallur. Ajo është për udhë drejt bashkimit të
plotë, që Bota të besojë në dashurinë e Zotit e të provojë gëzimin e paqes së tij”.