Uroczystości kanonizacyjne w Watykanie

Pozwólmy się zafascynować świętym, aby i nasze życie stało się hymnem na cześć Boga – zachęcił Benedykt XVI, kanonizując w Watykanie pięcioro błogosławionych. Nowi święci Kościoła to:

- ks. Archanioł Tadini (1846-1912) z diecezji Brescia na północy Włoch, założyciel Sióstr Robotnic Świętego Domu z Nazaretu;

- o. Bernard Tolomei (1272-1348), Włoch, założyciel benedyktynów oliwetanów;

- br. Noniusz od Matki Bożej Álvares Pereira (1360-1431), portugalski bohater narodowy, karmelita;

- s. Gertruda Comensoli (1847-1903), Włoszka, założycielka Adoratorek Najświętszego Sakramentu;

- oraz s. Katarzyna Volpicelli (1839-1894), Włoszka, założycielka Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego.

Charyzmaty nowych świętych realizowały się w różnych dziedzinach, jednak wszyscy oni czerpali siły z Eucharystii – zauważył w homilii Papież. Kościół zwłaszcza w okresie wielkanocnym wskazuje na rzeczywistą obecność Chrystusa w sakramencie Jego Ciała i Krwi. To uprzywilejowane miejsce zjednoczenia z Bogiem, od którego człowiek otrzymuje przebaczenie i życie. „Eucharystia jest żywym i odwiecznym dziedzictwem pozostawionym przez Chrystusa, które stale należy zgłębiać, aby mogło odcisnąć na nas swoją niezgłębioną skuteczność” – podkreślił Benedykt XVI.

Św. Archanioł Tadini żył w latach 1846-1912. Był kapłanem pobożnym, gorliwym, bliskim robotnikom, zwłaszcza pracującym kobietom. Oprócz zgromadzenia zakonnego założył Robotnicze Stowarzyszenie Katolickie Wzajemnej Pomocy. Zmarł jako proboszcz parafii Botticino Sera, gdzie pracował duszpastersko przez 25 lat. Błogosławionym ogłosił go Jan Paweł II w 1999 r.

„Jakże prorocza była charyzmatyczna intuicja ks. Tadiniego i jak aktualny jest jego przykład także dziś, w czasach poważnego kryzysu ekonomicznego! – zauważył Benedykt XVI. – On nam przypomina, że jedynie podtrzymując stałą i głęboką więź z Bogiem, szczególnie w Sakramencie Eucharystii, będziemy w stanie wnosić zaczyn Ewangelii w różnorodną pracę i w każde środowisko naszego społeczeństwa”.

Św. Bernard Tolomei żył w latach 1272-1348. Za młodu studiował prawo, był pasowany na rycerza przez cesarza Rudolfa I Habsburga i pełnił wysokie urzędy w rodzinnej Sienie. W 1313 r. zaczął prowadzić życie pustelnicze, dając początek nowej gałęzi zakonu benedyktyńskiego, którą kierował od 1322 r., rokrocznie do końca życia wybierany opatem. Jako 76-letni starzec niósł pomoc chorym na dżumę w Sienie i tam, zaraziwszy się, zmarł. Został pochowany wraz z innymi ofiarami zarazy w zbiorowym grobie zalanym wapnem i dlatego nie zachowały się jego relikwie. W 1644 r. został uznany za błogosławionego ze względu na kult od niepamiętnych czasów.

„Przykład tego świętego jest dla nas zaproszeniem do przekładania wiary na życie oddane Bogu w modlitwie i służbie bliźnim, motywowane miłością gotową nawet ponieść najwyższą ofiarę” – powiedział w homilii Papież.

Św. Noniusz od Matki Bożej żył w latach 1360-1431. Pochodził z bogatego rodu rycerskiego. Jako wódz naczelny obronił Portugalię przed naporem sił kastylijskich. Po śmierci żony pozostał w stanie bezżennym, a w 1423 r., rozdawszy posiadane dobra, wstąpił do założonego przez siebie klasztoru karmelitów, na własne życzenie pozostając do końca życia bratem zakonnym. Zmarł w Lizbonie. W 1918 r. Benedykt XV uznał go za błogosławionego z uwagi na kult utrzymujący się od niepamiętnych czasów.

„Cieszę się, mogąc wskazać całemu Kościołowi tę wzorową postać pod względem obecności życia wiary i modlitwy w warunkach, które otwarcie im nie sprzyjają – powiedział po portugalsku Benedykt XVI. – Św. Noniusz jest przykładem, że w każdej sytuacji, nawet działań zbrojnych i wojennych, można postępować według wartości i zasad życia chrześcijańskiego, zwłaszcza jeśli jest ono ukierunkowane na służbę dobra wspólnego i Bożą chwałę”.

Św. Gertruda Comensoli (1847-1903), od najmłodszych lat szerzyła w drugiej połowie XIX w. nabożeństwo do Chrystusa obecnego w Eucharystii. Jako siedmioletnia dziewczynka przystąpiła do Pierwszej Komunii, choć wówczas tak małych dzieci do niej nie dopuszczano. Mając 15 lat, wstąpiła do klasztoru, ale z powodu choroby musiała go opuścić. Pragnęła utworzyć zgromadzenie poświęcające się adoracji eucharystycznej. Z tego zamiaru zwierzyła się Leonowi XIII, który poradził jej połączyć adorację z wychowaniem młodzieży. Tę wspólnotę zakonną założyła w Bergamo w 1884 r. W tym mieście na północy Włoch zmarła. Beatyfikował ją Jan Paweł II w 1989 r.

„W społeczeństwie zagubionym i często zranionym jak nasze, młodzieży poszukującej wartości i sensu, który by można nadać własnemu życiu, św. Gertruda, jako trwały punkt odniesienia, wskazuje Boga, który w Eucharystii stał się naszym towarzyszem drogi – mówił w homilii Benedykt XVI. – Przypomina nam, że «adoracja winna być ważniejsza od wszystkich dzieł miłosierdzia», gdyż to z miłości do Chrystusa umarłego i zmartwychwstałego, rzeczywiście obecnego w Sakramencie Eucharystii, płynie owa ewangeliczna miłość, skłaniająca nas do uznania wszystkich ludzi za braci”.

Św. Katarzyna Volpicelli żyła w latach 1839-1894. Pochodziła z zamożnej rodziny mieszczańskiej, otrzymała staranne wykształcenie. Mając 20 lat, złożyła prywatny ślub czystości. Nie przyjęta do klasztoru ze względu na stan zdrowia, niosła pomoc ubogim i chorym. Założyła nową wspólnotę zakonną, sierociniec i bibliotekę objazdową. Zmarła w rodzinnym Neapolu, poświęcając życie za Papieża i Kościół. Beatyfikował ją Jan Paweł II w 2001 r.

„Św. Katarzyna wskazuje swym duchowym córkom i nam wszystkim wymagającą drogę nawrócenia, całkowicie zmieniającą serce i przekładającą się na działanie zgodne z Ewangelią – powiedział Benedykt XVI. – Dzięki temu można położyć fundamenty pod budowę społeczeństwa otwartego na sprawiedliwość i solidarność, przezwyciężając dysproporcje gospodarcze i kulturowe, uporczywie obecne w znacznej części naszego globu”.

jp/ rv