Mesazhi i Papës ‘Urbi et Orbi’ – ‘Romës e Botës’ për Pashkë!
Të dashur vëllezër e motra të Romës e të mbarë botës! Ju shpreh nga zemra ju të
gjithëve urimin e Pashkëve me fjalët e Shën Agostinit:“Resurrectio Domini, spes
nostra”- “Ngjallja e Zotit është shpresa jonë”(Agostino, Sermo 261,
1). Me këtë pohim, Ipeshkvi i madh u shpjegonte besimtarëve të vet se Jezusi u
ngjall për ne që, ndonëse të gjykuar për vdekje, të mos të dëshpëroheshim, duke menduar
se me vdekjen jeta merr fund përgjithmonë; Krishti u ngjall për të na dhënë shpresë
(cfr ibid.). Në të vërtetë një nga pyetjet që e shqetëson më shumë jetën
e njeriut, është pikërisht kjo: ç’na pret pas vdekjes? Solemniteti i sotëm na krijon
mundësinë t’i përgjigjemi se nuk është vdekja ajo, që do ta thotë fjalën e fundit,
sepse në fund të fundit do të ngadhënjejë Jeta. E kjo siguri nuk bazohet mbi arsyetime
të thjeshta njerëzore, por mbi një të dhënë historike feje: Jezu Krishti, i kryqëzuar
e i varrosur, u ngjall me korpin e tij të lumnuar. Jezusi u ngjall edhe për ne që,
duke besuar në Të, të kemi jetën e pasosur. Ky kumtim përbën zemrën e mesazhit ungjillor.
E deklaron me forcë Shën Pali: “Në se Krishti nuk u ngjall me të vërtetë, atëherë
i kotë është predikimi ynë – e i kotë besimi juaj”. E shton: “Në qoftëse patëm shpresë
në Krishtin vetëm për të mirat e kësaj bote, jemi njerëzit më të mjerë, për t’u mëshiruar
nga të gjithë” (1 Cor 15,14.19). Që nga agu i Pashkëve një pranverë e re e
vesh botën; nga kjo ditë ringjallja jonë tashmë ka filluar, sepse Pashkët nuk shënojnë
thjeshtë një çast të historisë, por fillimin e një atmosfere të re: Jezusi u ngjall
jo sepse deshi që kujtimi i tij të mbetej i gjallë në zemrën e nxënësve, por që ai
vetë të jetojë në ne e në Të të mund të shijojmë gëzimin e jetës së amshuar. Prandaj
ringjallja nuk është teori, por realitet historik i zbuluar nga Njeriu Jezu Krisht
përmes ‘pashkës’ të tij, ‘kalimit’ të tij, që hapi një ‘udhë të re’ ndërmjet tokës
e qiellit (cfr Eb 10,20). Nuk është mit, as ëndërr, s’është vegim as
utopi, nuk është përrallë, por ngjarje e pashembullt dhe e papërsëritshme: Jezusi
i Nazaretit, i biri i Marisë, të cilin në perëndim të së Premtes e zbritën nga kryqi
dhe e varrosën, doli fitimtar nga varri. Në të vërtetë, në ag të ditës së parë pas
së shtunës, Pjetri e Gjoni e gjetën varrin të zbrazët. Magdalena e gratë e tjera e
takuan Jezusin e ngjallur; edhe dy nxënësit e Emausit e njohën në të thyer të bukës;
në muzg i Ngjalluri iu duk Apostujve që ishin mbledhur në Çenakulll e më pas, shumë
dishepujve të tjerë në Galile. Kumtimi i ringjalljes së Zotit ndriçon zonat
e errëta të botës në të cilën jetojmë. E kam fjalën posaçërisht për materializmin
e nihilizmin, për vizionin e botës, i cili nuk di të ngrihet mbi atë që është e vërtetueshme
eksperimentalisht. E arrin, pa gjetur kurrfarë ngushëllimi, në përfundimin se fati
i njeriut shkon drejt asgjësë. Është një fakt që, pa ringjalljen e Krishtit, do ta
kishte mposhtur përfundimisht njeriun. Në se heqim Krishtin e ringjalljen e Zotit,
njeriu nuk ka kurrfarë shpëtimi e çdo shpresë e tij mbetet ëndërr e kotë. Por pikërisht
sot shpërthen fuqishëm lajmi i madh i ngjalljes së Zotit, që i përgjigjet pyetjes
së përsëritur nga skeptikët, të cilën e gjejmë në Librin e Koheletit: “S’ka asgjë
të re nën këtë diell. Në se thuhet për një gjësend: ‘Ja, kjo është e re!’ – ajo ishte
shekuj me radhë para nesh” (Qo 1,10). Po, përgjigjemi: në agimin e Pashkëve
gjithçka u rinua. “Mors et vita / duello conflixere
mirando: dux vitae mortuus/ regnat vivus – Vdekja e jeta në bejleg ranë/
Armët vringëlluese n’luftë i ndanë/ Prijës’ i jetës që vdiq, jeton/ Më i gjallë se
të gjallët mbretëron!”. Kjo është e reja! Një risi, e cila e ndryshon jetën e
atij që e pranon, ashtu si ua ndryshoi shenjtorëve. E kështu i ndodhi edhe Shën Palit. Disa
herë, në kuadrin e vitit kushtuar Shenjtit, patëm rast të meditojmë për përvojën e
Apostullit të madh. Sauli i Tarsit, persekutuesi i tërbuar i të krishterëve, në rrugën
drejt Damaskut takoi Jezu Krishtin e ngjallur e ‘u pushtua’ prej Tij. Të tjerat dihen.
Palit i ndodhi ajo që, më vonë, do t’ua përshkruante të krishterëve të Korintitit:
“Në se ndoskush është në Krishtin, është krijesë e re: e vjetra u zhduk dhe, ja, u
bë e reja” (2 Cor 5,17). Kujtojmë këtë ungjillëzues të madh, i cili me entuziazmin
e guximshëm të veprimtarisë apostolike, ua çoi Ungjillin shumë popullsive të botës
së asokoshme . Mësimi i tij e shembulli i tij na nxisin ta kërkojmë përsëri Zotin
Jezus, na japin zemër të besojmë në Të, sepse tashmë ndjesia se njeriu përfundon në
asgjë, e cila përpiqet ta helmatisë njerëzimin, u mposht nga drita e nga shpresa që
rrezatojnë prej ringjalljes. Tashmë janë të vërteta e reale fjalët e Psalmit: “Deri
terrinat vetë pranë tejet janë dritë/ e nata për ty si drita rrezëllon”.(139[138],12).
Nuk është më hiçi që e mbështjell çdo gjë, por prania plot dashuri e Hyjit. E deri
vetë mbretëria e vdekjes u çlirua, sepse edhe nën tokë arriti Fjala e jetës, e shtyrë
nga fryma e Shpirtit (v. 8).Megjithëse është e vërtetë që vdekja nuk ka më pushtet
mbi njeriun, vijojnë të mbeten shumë shenja të sundimit të saj të lashtë. Përmes
Pashkëve, Krishti e shkuli rrënjën e së keqes, por megjithatë ka nevojë për burra
e gra, që në çdo kohë e çdo vend ta ndihmojnë për ta pohuar fitoren e tij me të njëjtat
armë: armët e drejtësisë e të së vërtetës, të mëshirës, të faljes e të dashurisë.
Ky është mesazhi që, me rastin e shtegtimit tim të fundit apostolik në Kamerun
e Angolë u përpoqa t’ia çoj mbarë popullit afrikan, që më priti me entuziazëm
të madh, i gatshëm për të më dëgjuar. Afrika vuan pamasë për shkak të konflikteve
të egra e të pafundme – shpesh të harruara – që ia coptojnë e ia gjakosin shumë prej
Kombeve, e për numrin gjithnjë në rritje të bijve e bijave të saj, që bien pre e urisë,
e varfërisë, e sëmundjeve. Të njëjtin mesazh do ta përsëris me forcë në Tokën Shenjte,
ku do të kem gëzimin të shkoj pas disa javësh. Pajtimi, i vështirë, por i domosdoshëm,
parakusht për ardhmërinë e sigurtë të të gjithëvee për bashkëjetesën paqësore,
nuk mund të bëhet realitet, pa përpjekjet e përsëritura, këmbëngulëse e të sinqerta
për zgjidhjen e konfliktit izraelo-palestinez. Nga Toka e Shenjtë pastaj, vështrimi
kalon në vendet fqinje, në Lindjen e Mesme e në mbarë botën. Në një kohë mungese globale
të ushqimit, rrumuje financiare, varfërish të vjetra e të reja, ndryshimesh shqetësuese
klimaterike, dhune e mjerimi, që detyrojnë shumkënd të lërë trojet e veta në kërkim
të një jete më pak të pasigurt, terrorizmi gjithnjë kërcënues, frike në rritje përballë
pasigurisë të së nesëmes, është urgjente të rizbulohen perspektiva që mund të ringjallin
shpresën. Askush nuk duhet të tërhiqet nga kjo betejë paqësore, që nisi me Pashkët
e Krishtit i cili, e përsëris – kërkon burra e gra që e ndihmojnë ta pohojë fitoren
e tij me të njëjtat armë, me armët e drejtësisë e të vërtetësisë, të mëshirës, të
faljes e të dashurisë. “Resurrectio Domini, spes nostra!”- “Ngjallja e Zotit
është shpresa jonë!”. Këtë shpall sot Kisha me gëzim: kumton shpresën, që
Hyji e bëri të fortë e të pathyeshme, duke ngjallur Jezu Krishtin prej të vdekurve;
komunikon shpresën, që e ka në zemër e dëshiron ta ndajë me të gjithë, në çdo vend,
posaçërisht atje ku të krishterët vuajnë nga persekutimet për shkak të fesë së tyre
e të impenjimit të tyre për drejtësi e paqe; lutem për një shpresë, që është në gjendje
të ngjallë guximin për të bërë të mirën edhe e sidomos, atëherë kur kushton shtrenjt.
Sot Kisha këndon “ditën që bëri Zoti” e fton për t’u gëzuar. Sot Kisha lutet. I lutet
Marisë, Yll i Shpresës, t’i prijë njerëzimit drejt portit të sigurt të shëlbimit që
është Zemra e Krishtit, Flija e Pashkëve, Qengji që shpërbleu botën, i Pafajshmi që
na pajtoi ne, mëkatarët, me Atin. Atij, Mbretit fitimtar të kryqëzuar e të ngjallur,
ne i këndojmë plot gëzim Alelujën tonë!