"Да праліцьця крыві"- Сьвяты Андрэй Баболя- працяг

Летам 1652 г., маючы лепшы стан здароўя, ён зноў вярнуўся ў Пiнск, дзе практычна пражыў, да канца жыцця. На працягу гэтага апошняга перыяду сваёй зямной дзейнасцi працаваў перадусiм як мiсiянер на Палессi. Заданне, якое паставiў перад iм Божы Провiд праз вусны настаяцеляў, было не зусiм лёгкiм. Апостальства ўскладнялi як знешнiя ўмовы, так i духоўная атмасфера. Адсутнасць дарог i адсюль цяжкi доступ да людзей, iзаляваных ад свету, прычынiліся да таго, што рэлiгiйна-маральны стан палешукоў быў вартым жалю. Яны пакланялiся розным забабонам. Праўда, у нядзелю натоўпам ездзiлi ў горад, але ў касцёле або ў царкве з’яўлялiся толькi на благаславенне ў канцы Святой Iмшы, а ўвесь астатнi час праводзiлi ў карчме.
Спачатку ў вёсках Пiншчыны езуiцкiх мiсiянераў прымалi вельмi неахвотна. Аднак пасля, калi растаў лёд недаверу, шмат сялян збiралася на казаннi ў вясковых хатах. Душпастырская праца неаднаразова была для Баболi аказiяй, каб прымаць удзел у дыскусіях з праваслаўным духавенствам. Знаёмства з працамi Айцоў усходняга Касцёла дапамагала з кожнай дыскусіі выходзiць пераможцам. Самым вялiкiм яго дасягненнем стала навяртанне жыхароў дзвюх вёсак – Баландычы i Удрожын.
Аднак разам з апостальскiмi дасягненнямi ўзрастала непрыязнасць да Андрэя. Калi, нягледзячы на слабое здароўе, ён хадзiў з вёскi ў вёску, часта яго закiдвалi не толькi знявагамi, але таксама кідалі наўздагон гразёю i каменнем. Завяршэннем гэтай варожасцi сталі трагічныя падзеі ў Янаве.
Духоўны воблiк
Добраахвотнае ахвяраванне ўласнага жыцця за iншага чалавека патрабуе гераiзму. Да гэтай гатоўнасцi адносна Бога i Яго пастановаў Баболю падрыхтавалi «Духоўныя практыкаваннi» – рэкалекцыi св. Iгнацыя, у якiх ён удзельнiчаў, як кожны святар-езуiт, двойчы: першы раз – у навiцыяце, другi – ужо ў сталым узросце пасля заканчэння фiласофска-тэалагiчнага факультэта. Тады, у своеасаблiвым клiмаце, якi трэба адчуць самому, выспелi сталыя жыццёвыя рашэннi Андрэя, што дазволiлi яму пакласцi ўсё на адну шалю. Не было гэта лёгкiм. Кожны чалавек прыносiць з сабою ў кляштар цяжар першароднага граху, цяжар недахопаў, якiя агульна называюцца пажадлiвасцю вачэй, пажадлiвасцю цела i пыхi або славалюбства. Супрацьяддзем на гэтую людскую слабасць павiнны быць законныя шлюбы, але яны не дзейнiчаюць аўтаматычна. Андрэя папракалi ў многiх недахопах. Тэмперамент халерыка з рысамi сангвiнiка адзначаўся мiж iншым iмпульсiўнасцю i ўпартасцю. Аднак ён паслядоўна iшоў да вызначанай мэты, якою з моманту ўступлення ў Таварыства стала служэнне Хрысту ў Касцёле пад штандарам Крыжа i кiраўнiцтвам Святога Айца. Гэтаму галоўнаму харызмату езуiты былi заўсёды верныя. Апостальская дынамiка Баболi i прапаведнiцкi запал нарадзiлiся з жадання служыць Створцы i блiжняму, з пошуку ва ўсiм большай Божай хвалы праз працу над збаўленнем людскiх душаў, адкупленых Крывёю Хрыста. I тое, што ён атрымаў мянушку «душахват», з’яўляецца рэхам «Разважанняў аб двух штандарах» з кнiгi «Духоўныя практыкаваннi».
Плённасць апостальскай працы не прыходзiць сама. Не з’яўляецца яна таксама толькi эфектам прыгожых слоў. Апiрышчам звышнатуральнага дзеяння становiцца капiтал малiтвы. Праз гэтую моц можна зарабiць тое, што ў законным лексiконе называецца «духоўным плёнам». Iгнацы навучыў сваiх паплечнiкаў i iх наступнiкаў уменню «сузiраць у дзеяннi». У штодзённым жыццi i пры поўнай iнтэнсiўнасцi працы А.Баболя ў вялiкай ступенi быў паяднаны з Богам, паколькi яго абвяшчэнню Праўды спадарожнiчала значнае аднаўленне спосабу мыслення i спосабу ацэньвання сапраўдных каштоўнасцяў у слухачоў.
Амаль кожны чалавек, якi прагне поспеху, прызнання, славы, у хвiлiны, калi ён замест чаканай удзячнасцi сустракаецца са знявагай i нянавiсцю, падае духам. Калi Андрэй, нягледзячы на неаднаразовыя знявагi, узброены выключна любоўю, далей iдзе ў палескiя мястэчкi, вёскi i на хутары, заселеныя пераважна праваслаўнымi, бачна, што ён мае дух «трэцяга ўзроўню пакоры» з iгнацыянскiх рэкалекцый. Яго супрацоўнiцтва з ласкай было такiм дынамiчным, што Провiд Божы вынес яго да хвалы алтара.
У часы казацкага пераследу аддалi сваё жыццё за веру больш за шэсцьдзесят езуiтаў. Напярэдаднi смерцi А.Баболi бязлiтасна быў закатаваны Сымон Мафон. Гэтыя святары разам працавалi на Божай нiве i былi вернымi сябрамi душпастырскiх вандровак. Тагачасны генерал езуiтаў Госвiн Нiкель ставiў мучанiцтва абодвух святароў на аднолькавым узроўнi. Аднак толькi аднаго з iх выбраў Бог як асаблiвы ўзор i як заступнiка.