Sot u përkujtua Shën Jozefi, fati i së Lumes Virgjër Mari, Pajtor i Kishës universale.
(19.03.2009 RV)Më 19 mars bashkësia kishtare kremton Shën Jozefin, fat i Virgjërës
Mari e Pajtor i Kishës universale. Sipas traditës, në festën e atit të kujtuar të
Jezusit, kremtohet edhe festa e baballarëve. Shën Jozefi ishte njeri i drejtë,
zbatues i ligjit, me profesion marangoz, që vuajti dramën e amësisë misterioze
hyjnore të Marisë. I lajmëruar nga Zoti në ëndërr, e pranoi me fe planin e Hyjit.
40 ditë pas lindjes, Jozefi me Marinë e çuan foshnjën në Jeruzalem për ta paraqitur
në tempull e atje takuan plakun Simeon, i cili parafoli një ardhmëri misterioze për
këtë fëmijë. Jozefi e dëgjoi e i besoi përsëri Zotit. Kur Jezusi mbushi 12 vjet, prindërit
e morën me vete në shtegtim drejt Jeruzalemit; e ja se në kthim e sipër, pa i njoftuar,
Jezusi u ndalua në qytet. E ëma e pyeti pse ua kishte shkaktuar këtë pakënaqësi e
Jezusi dha një përgjigje që as Maria e as Jozefi nuk e kuptuan. E Jozefi uli kokën
e u bind. Ky pra është Shën Jozefi: një besimtar që e ka lëshuar plotësisht vetveten
në duart e Zotit. Nganjëherë të krijohet përshtypja se figura e Shenjti mbetet
paksa e fshehur në hagjiografinë klasike. Për Shën Jozefin Ungjijtë dokumentojnë
vetëm heshtjen e kjo po, është e jashtëzakonshme. Nënshtrim absolut para vullnetit
të Zotit, lëshim i plotë i vetvetes në dorën e Zotit, bindje absolute përballë planit
hyjnor të shëlbimit, edhe në gjërat më të natyrshmet, siç është dëshira e atësisë
natyrore. Në këtë Jozefi ishte plotësisht heroik e gati –gati i parapriu përgjigjes
“Po, o Atë!” që do të jepte Jezusi. Koncili II i Vatikanit ia ka kushtuar
kapitullin V të Kushtetutës mbi Kishën thirrjes të të gjithë të pagëzuarve për të
ecur në rrugën e shenjtërisë. E Gjon Pali II, në Letrën apostolike Tertio Millennio
adveniente, propozoi një punë baritore të zakonshme për promovimin e shenjtërisë.
Me fjalën shenjtëri nënkuptonte dhuratën për të jetuar çdo ditë si bij të Zotit, duke
bërë vullnetin e Atit. Shën Jozefi jetoi pikërisht kështu. E jetoi me besnikëri të
jashtëzakonshme jetën e zakonshme që i kishte caktuar Zoti. Baballarët e sotëm
mund të nxjerrin shumë mësime nga figura e Shenjtit.Duhet të mësojnë sidomos
se bijtë janë dhuratë e madhe e Zotit, se duhen dashur e nuk duhen zotëruar. Kanë
nevojë absolute për ndihmë gjatë rritjes, por gjithnjë duke respektuar lidhjen e tyre
me Zotin e me vullnetin e Tij. Në një farë pike, Jozefi zhduket: ndër Ungjijtë mbetet
vetëm Jezusi. Kjo është edhe metafora e atit që pak nga pak u jep bijve pavarësinë.
Madje, duhet t’i ndihmojë që kjo pavarësi të arrihet sa më mirë që të jetë e mundur...