Cud za przyczyną abp. Felińskiego - dokumentacja
Uzdrowienie s. Stefanii Bożeny Zelek
ze Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi
za przyczyną Błogosławionego abp. Z. Sz. Felińskiego
1. Dane o uzdrowionej
S. Stefania Zelek (imię zakonne Bożena), urodziła się 11 paźdz. 1934 r., w Bilsku, pow. Nowy Sącz, parafia Łososina Dolna, diecezja tarnowska, w rodzinie rolniczej Michała Zelka i Rozalii Szabla, w 1951 r. wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi w Mszanie Dolnej, na terenie Prowincji krakowskiej pw. Najśw. Serca Jezusowego. Pierwszą profesję zakonną złożyła w 1953 r. W Zgromadzeniu zdobyła kwalifikacje muzyczne i przez całe życie zakonne pracowała jako organistka na placówkach parafialnych. Ostatnio w Lubomierzu.
2. Przebieg choroby w Szczyrzycu
W dniu 12 grudnia 2003 r. s. Stefania Zelek, lat 70, z powodu ciężkiej choroby została umieszczona w szpitalu pw. „Św. Jana Jerozolimskiego”, na Oddziale Chorób Wewnętrznych, w miejscowości Szczyrzyc, „z objawami infekcji górnych dróg oddechowych, bólem gardła, wysoką temperaturą dochodzącą do 40°, ogólnym osłabieniem, rozregulowaną cukrzycą insulinozależną, wysokim ciśnieniem i niewydolnością naczyń wieńcowych (w przeszłości przebyła gruźlicę płuc - 1957).
W ramach leczenia natychmiast podano chorej antybiotyki o szerokim spektrum działania oraz trzy jednostki koncentratu krwinek czerwonych, regulowano gospodarkę węglowodanową i elektrolitową, normowano ciśnienie krwi. Stan chorej pomimo upływu czasu i ciągłej farmakoterapii nie ulegał poprawie, a wartości krwi pogarszały się z dnia na dzień. Poszukiwania ogniska krwawienia z przewodu pokarmowego, punkcja szpiku nie pozwoliły zdiagnozować i wykryć przyczyny uszkodzenia krwiotwórczych właściwości szpiku. Liczono się z możliwością zgonu pacjentki i o tym poinformowano siostry.
W dniu 12 stycznia 2004 r., po konsultacji specjalisty – hematologa z podejrzeniem choroby nowotworowej lub aplazji szpiku kostnego chora została przewieziona karetką pogotowia do Kliniki Hematologii Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, ul. Kopernika 17. W dniu tym stan chorej był bardzo ciężki – krańcowo osłabiona, wyczerpana długotrwałymi wysokimi temperaturami (które nie ustępowały pomimo ciągłej antybiotykoterapii), z dusznością spoczynkową, podsypiająca, chwilami bez kontaktu z otoczeniem. Fizykalnie stwierdzono obustronne zapalenie płuc, dekompensację układu krążenia, uszkodzenie mięśnia sercowego, rozregulowaną cukrzycę, wysokie ciśnienie.
3. Rozpoznanie choroby w Krakowie
Przeprowadzone wstępne badania w Krakowie wykazały poważne (ciężkie) uszkodzenie szpiku kostnego, przypuszczalnie pochodzenia toksycznego, które to rozpoznanie zostało potwierdzone badaniem histologicznym po wykonanej trepanobiopsji szpiku. Badania prowadzone przy użyciu nowoczesnego sprzętu i nowoczesnych metod wykluczały możliwość pomyłki.
To rozpoznanie bardzo źle świadczyło o zdrowiu pacjentki i dawało niepewne prognozy co do jej życia, zwłaszcza, że dotyczyło to 70-letniej pacjentki, osoby schorowanej, cierpiącej od miesiąca, leczonej cały czas i to bez poprawy.
W Klinice Hematologii kontynuowano terapię podając antybiotyki przeciw bakteryjne, leki przeciw grzybicze, przetaczano koncentraty krwinek czerwonych i płytek krwi. Temperatura jednakże nie ustępowała. Ciężki stan chorej utrzymywał się nadal. Do terapii włączono dodatkowo czynnik wzrostu kolonii granulocytów. Chorobie o bardzo ciężkim przebiegu towarzyszyły rozmaite komplikacje, szczególnie infekcyjne, choć w szpitalu była odizolowana od pozostałych chorych.
Na podstawie doświadczenia i danych z literatury można było przewidywać, że choroba będzie miała długotrwały przebieg, a wynik jej leczenia - niepewny.
4. Uzdrowienie
Przy niewielkiej poprawie parametrów morfologii krwi przeszedł tydzień pobytu s. Stefanii w Klinice. Niezwykłym zatem był fakt, że po upływie ośmiu dni, zdecydowanie w dziewiątym dniu choroby, to jest 20 stycznia 2004 r., nastąpiła radykalna poprawa. Podczas wizyty lekarskiej s. Stefania Zelek po raz pierwszy zgłosiła poprawę stanu swego zdrowia. Przestała gorączkować, ciśnienie powróciło do normy, a w krwi obwodowej nastąpiła wyraźna poprawa szczególnie w ilości płytek krwi, co trudno przypisać wyłącznie zastosowanemu leczeniu. Zanikający zatruty Szpik kostny odrodził się i podjął na nowo swoją funkcję. Dwa dni później, w jedenastym dniu pobytu w Klinice, s. Stefania w stanie ogólnym dobrym została wypisana i o własnych siłach wróciła do domu.
Po opuszczeniu Kliniki chora wielokrotnie poddawana była badaniom kontrolnym (w dniu opuszczenia szpitala, w 10-tym dniu i 30-tym dniu, a także później), które nie wykazały odchylenia od normy. Od wyjścia z Kliniki s. Stefania nie przyjmowała i nie przyjmuje żadnych leków związanych z przebytą chorobą; czuje się bardzo dobrze.
5. Modlitwy za przyczyną Błogosławionego abp. Felińskiego
O zdrowie chorej s. Stefanii modlono się za przyczyną Bł. abp. Felińskiego, Założyciela Zgromadzenia. Modlitwy te zostały podwojone, gdy stan zdrowia s. Stefanii znacznie się pogorszył w Szczyrzycu. Wówczas przełożona prowincjalna z Krakowa, m. Maria Rokosz, powiadomiła siostry, tak jak oznajmili lekarze, że jeśli chora przeżyje od soboty 10 stycznia do poniedziałku 12 stycznia 2004 r., to zostanie przewieziona do Kliniki w Krakowie. Jednocześnie wezwała siostry do intensywnej modlitwy o jej zdrowie za przyczyną Błogosławionego Założyciela, do odmawiania w tej intencji wspólnie i indywidualnie nowenny o cud. O uzdrowienie s. Stefanii modliły się nie tylko siostry, ale także osoby świeckie, zwłaszcza mieszkańcy Lubomierza i dzieci z tej parafii, gdzie s. Stefania pełniła obowiązki organistki. W trakcie tej nowenny do Założyciela nastąpiło nagłe uzdrowienie.
6. Świadectwo samej uzdrowionej
S. Stefania przez całe swe życie zakonne odznaczała się wielką czcią i miłością do Założyciela, z ufnością polecała Mu swoje osobiste sprawy i wielokrotnie modliła się za Jego przyczyną w intencjach swej rodziny, bliskich, Kościoła i Zgromadzenia, i jak sama twierdzi, doznawała od Boga licznych łask i wysłuchania swych próśb. Modliła się także o wyniesienie Założyciela na ołtarze i miała to szczęście uczestniczyć w Jego uroczystej Beatyfikacji na Błoniach Krakowskich – 18 sierpnia 2002 r. Po Beatyfikacji modliła się o Jego Kanonizację z nadzieją, że doczeka tej wielkiej chwili. Podczas choroby oddała siebie i swe losy Panu Bogu, poleciła się opiece Założyciela. Takie były jej myśli, pragnienia i intencje. Na inną modlitwę nie miała siły, osłabiona i wyczerpana fizycznie nie była zdolna odmawiać żadnych modlitw, pozostawała w półświadomości. Słyszała jednak zapewnienia sióstr: „Będziesz zdrowa”, „modlimy się o twoje uzdrowienie”, „prosimy Boga o cud za przyczyną Ojca Założyciela”.
Podczas Nowenny odprawianej przez siostry – poczuła wewnętrznie jakąś siłę, która ją ogarnęła, energię, wówczas sama wstała, chodziła o własnych siłach, była zupełnie zdrowa. Jest przekonana, że to nagłe, cudowne uzdrowienie zawdzięcza jedynie wstawiennictwu u Boga Błogosławionego Ojca Założyciela, Abp. Felińskiego.
7. Opinie lekarzy
Lekarze, pod których opieką znajdowała się s. Stefania, doskonale znali ciężkość jej choroby i zagrożenie życia z powodu zatrucia i zaniku szpiku kostnego - wielokrotnie wypowiadali swoje przekonanie, że jej powrót do zdrowia nie da się wytłumaczyć w sposób naturalny, w oparciu o aktualny stan wiedzy medycznej. W ich opinii zastosowane w trakcie leczenia środki medyczne, choć niewątpliwie skuteczne, nie mogły spowodować tak nagłego, całkowitego i trwałego powrotu do zdrowia pacjentki, która w 7 czy 8 dniu pobytu w Klinice w Krakowie, odzyskała siły i zdrowie, a w 11 opuściła szpital, o własnych siłach, w dobrym stanie zdrowia, z unormowanymi parametrami krwi.
W opinii jednego z lekarzy znajdujemy słowa: „Czytający opis przypadku, jej nasilenia i ciężkiego przebiegu, w tym miejscu zatrzyma się i z niedowierzaniem zastanowi się jak mogło dojść w tak krótkim czasie u chorej 70-letniej Stefanii Zelek do restytucji i odnowy krwiotworzenia wszystkich morfologicznych form krwi obwodowej przez uszkodzony toksycznym procesem szpik? Wiadomo bowiem, że proces taki postępuje stopniowo, powoli i wymaga bardzo długiego, często wielotygodniowego okresu czasu i to w warunkach młodego i nieschorowanego organizmu”.
„Co więc mogło spowodować tak nagłą poprawę w dramatycznie przebiegającej chorobie?” Według opinii lekarzy – „nie ma logicznych, naukowych argumentów i możliwości wytłumaczenia tego zjawiska. Pozostaje jedynie przyjąć ingerencję sił nadprzyrodzonych, które mogą dokonywać rzeczy dla nas niezrozumiałych i niemożliwych do wytłumaczenia”.
W sprawie uzdrowienia s. Stefanii wypowiadało się wielu lekarzy, niektórzy zeznawali w Procesie, inni pozostawili swoje oświadczenia na piśmie. Oto inna cenna opinia lekarza Kliniki Hematologii w Krakowie, który w zespole lekarzy brał udział w leczeniu siostry Stefanii:
„W ciągu mojego prawie 50-letniego doświadczenia lekarskiego nie spotkałem się z podobnym tak niezwykle szybkim przebiegiem powrotu do zdrowia chorej z hipoplazją szpiku kostnego”.
8. Proces o cudzie
Diecezjalny Proces o cudzie do Kanonizacji - o nadzwyczajnym uzdrowieniu s. Stefanii Zelek za przyczyną Błogosławionego Abp. Z. Sz. Felińskiego, został przeprowadzony w Kurii Metropolitalnej w Krakowie w dniach – od 15 października do 23 listopada 2004 r. Trybunał przesłuchał osoby, które zaświadczyły, że prośba o uzdrowienie s. Stefanii Zelek kierowana była do Boga wyłącznie za przyczyną Błogosławionego Arcybiskupa. Wśród 10 świadków, zeznawało także trzech profesorów i lekarzy, którzy bezpośrednio opiekowali się chorą i mogli zaświadczyć, że jej nagłe wyzdrowienie jest niewytłumaczalne z punktu widzenia medycznego.
9. Badanie cudu w Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych
W Procesie o cudzie w Krakowie zgromadzono obfitą dokumentację medyczną, dotyczącą choroby s. Stefanii, która wraz z aktami Sprawy została przesłana do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie.
29. 11. 2004 - Akta Procesu o cudzie zostały złożone w Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych.
06. 12. 2004 - Kongregacja wydała Dekret o otwarciu Procesu o cudzie (Prot. N. 1451-32/04).
10. 12. 2004 - Otwarcie akt Procesu o cudzie.
11. 04. 2005 - Kongregacja wydała Dekret o ważności Procesu o cudzie (Prot. N. 1451- 33/04).
2005 Akta Procesu o cudzie zostały przekazane Lekarzom do oceny medycznej.
2007-2008 - Konsulta Medyczna badała sprawę uzdrowienia na 3 posiedzeniach: 22 marca i 5 lipca 2007 oraz 24 stycznia 2008, dochodząc jednogłośnie do wniosku, że uzdrowienie było nagłe, z ciężkiej choroby, całkowite i trwałe.
Lekarze Konsulty Medycznej, powołani przez Kongregację Spraw Kanonizacyjnych, badający ten przypadek, po dokładnym zapoznaniu się z zeznaniami świadków, dokumentacją oraz dodatkowymi badaniami stanu zdrowia s. Stefanii, materiałem biopsji szpiku kostnego - uznali jej uzdrowienie z tej ciężkiej choroby - za pełne, trwałe i niewytłumaczalne medycznie. W ocenie Konsulty ta niewytłumaczalność nie tyle dotyczy samego uzdrowienia z choroby, które może być możliwe, ile nagłości tegoż uleczenia, co wyraźnie ujawniło się u s. Stefanii, cierpiącej na inne jeszcze schorzenia i to w wieku podeszłym. W opinii tychże lekarzy proces uzdrowienia nastąpił w Krakowie jeszcze przed rozpoczęciem leczenia, przed zastosowaniem preparatów leczniczych.
27.06.2008 - Konsulta Teologiczna zatwierdziła cudowne uzdrowienie.
4.11.2008 Konsulta Kardynałów i Biskupów zatwierdziła uzdrowienie.
6.12.2008 W Watykanie Ojciec Święty Benedykt XVI upoważnił Kongregację Spraw Świętych do wydania Dekretu o cudzie do Kanonizacji abp. Felińskiego.
2009 Konsystorz.
10. Oczekiwanie na Kanonizację
Od dawna oczekiwana Kanonizacja Błogosławionego Zygmunta Szczęsnego Felińskiego, Arcybiskupa Warszawskiego, a w ostatnich latach życia Arcybiskupa tytularnego Tarsu, zbliża się coraz bardziej i jej jutrzenka coraz jaśniej zarysowuje się na horyzoncie dziejów, w roku poświęconym św. Pawłowi.
Ostateczna decyzja o Kanonizacji zapadnie na Konsystorzu 2009 r., na który zostało przygotowane specjalne Compendium.
Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi przygotowuje się do tej chwili poprzez modlitwę i odnowę duchową, podejmując liczne działania zmierzające do przybliżenia społeczeństwu Pasterza-Wygnańca, opiekuna sierot i wygnańców, wiernego naśladowcę św. Franciszka z Asyżu, gorącego czciciela Matki Najświętszej, który zaufał Opatrzności Bożej i tymi drogami pragnął prowadzić Kościół i Naród.
Świadectwo Uzdrowionej s. Stefanii Bożeny Zelek:
„Największym darem, jaki otrzymałam od Pana Boga za wstawiennictwem Bł. Ojca Założyciela, to cud uzdrowienia z bardzo ciężkiej choroby. Miałam całkowicie zniszczony szpik kostny, byłam bliska śmierci, nie poznawałam ludzi, traciłam świadomość. Kiedy byłam tak osłabiona, jakaś siła weszła we mnie, poczułam się mocna, wstałam i zaczęłam chodzić. Dowiedziałam się później od Sióstr, że wszystkie Siostry modliły się przez wstawiennictwo Bł. Ojca Założyciela o moje zdrowie oraz wiele osób świeckich.
Po trzech dniach zostałam wypisana ze szpitala. Szpik kostny, bez przeszczepu, samoistnie się odrodził i zaczął działać. Jestem zdrowa. Od tego czasu jest już piąty rok. Codziennie dziękuję Panu Bogu za ten wielki dar zdrowia otrzymany za przyczyną Bł. Ojca Założyciela.
Mam wielką ufność i wiarę, że On jest wielkim Orędownikiem u Pana Boga. Codziennie modlę się o Jego kanonizację. Tak bardzo chciałabym doczekać tej radosnej chwili i wielkiego daru Kanonizacji”.
S. Teresa Antonietta Frącek RM
| All the contents on this site are copyrighted ©. |