Tomas Shtern Eliot ‘Bredhat e Krishtlindjes në kujtesë’
(30.12.2008 RV)Jo të gjithë Krishtlindjen e kremtojnë njësoj, e nuk ia
vlen t’i kujtojmë ca kremtime: Krishtlindjen pa Krisht, plot merzi, Krishtlindjen
kremtuar mes zhurmës së tregut, Krishlindjen kinse kremtuar, në mejhana të hapura
gjithë natën; e edhe Krishtlindjen fëmijnore - jo atë të fëmijës, për të cilin
qiriu është yll e engjëlli i artë në fluturim maje të Bredhit nuk është stoli,
po engjëll i vërtetë. Sodit fëmija Bredhin e Krishtlindjes: uroni ta sodisë
gjithmonë me këtë frymë mrekullimi, ngjarje e jo shkak, që kështu mahnitja,
mrekullimi i çastit kur e pa për herë të parë, mahnitjet tjera, radhë e me
radhë: prej pritjes së bibës a të rosës, të ëmbëlsirës e të gëzimeve të tjera kurrë
mos t’ia shlyejnë nga zemra kujtimin e Bredhit të parë. Të mos harrojë, i rritur, se
bota asht një rrotull qi sillet rrethas me turr e rrugës shumë sende i humbet. Kohën
ngjyrosë me ngjyrë hiri, e të ndalen sytë ku jeta këputet e e di se rruga
shkurtohet... Të mos harrojë ... e përjetimet të kthejnë kujtimet në çerdhe
të vjetër. Kujtesa t’i mbledhë në një brerje ndergjegjje për të gjitha fajet nga
lindja e këndej; në një gëzim të vetëm, në një druajtje të vetme kur në shpirt
fryn era e muzgut e frika në fund të zemrës na zbret. Fillesa na bën të kujtojmë
fundine ardhja e parë, të kujtojmë ardhjen e dytë.
Marrë nga ‘Natale in
poesia’, Antologia dal IV al XX secolo, Novara, 2006, fq 113