(27.12.2008 RV)Në se ti s’do të ishte i thjeshtë, si do të ndodhte mrekullia e
këtij muzgu plot dritë? Ai Zot, që sipër popujsh bubullonte
bëhet i butë,
vjen në natën me dëborë!
Më i madh ndoshta mendohej? Në se mediton madhështinë,
çdo masë njerëzore përshkon, e asgjëson ngjarja e ardhjes së Tij. Rrugë të
tilla as yjet s’i kanë.
E shih këta tre Mbretër madhështorë, thesaret
më të mëdha të mbretërive i sollën te grazhdi me kashtë. Thua të mrekullojnë
kaq dhanti? Po Ti prej pelenash të mjera shikon
se ia kalon çdo gjëje, Ti
i vogli në djep.
Gjithë qelibari i mbartur nga toka të stërlashta, stolitë
e arta, aromat që turbulluan aq e aq brezni, gjithçka s’është tjetër, veç çast kalimtar,
që kthehet në pendim;
po Ti -e dimë mirë- dhuron vetëm gëzim! Marrë
nga ‘Natale in poesia’, Antologia dal IV al XX secolo, Novara, 2006, fq 92