365 ditë: "Shugurimi i Karl Laisner: fitore e dritës mbi errësirën".
(04.12.2008 RV)Është data 17 dhjetor
1944 e ndodhemi në kampin e përqendrimit të Dakaut, në Gjermani. Vdekja endet ndër
skajet më të fshehta të kampit.... përveç bllokut 26, ku ndodhet ajo që njihet si
kapela e barakës së priftërinjve. Sapo ka hyrë numri 22356. Shkuan e e thirrën
fshehurazi. Me fytyrën e tretur, kollën e thatë, trupin kockë e lëkurë, Karl Laisner
është tashmë hija e vetvetes. Tuberkulozi ka nisur t’ia shkatërrojë mushkëritë, e
edhe jetën. E megjithatë, në fytyrën e të burgosurit shkëlqen një dritë misterioze,
shpirtërore. Për të e sotmja nuk është ditë si gjithë të tjerat. Nën hundën e xhelatëve
nazistë, diakoni i ri gjerman do të shugurohet meshtar. Imzot Pige, ipeshkëv i qytetit
francez Klermon-Ferra, edhe ai i internuar, do t’i japë shugurimin meshtarak. Karl
Laisner do të ishte bërë meshtar pesë vjet më parë, por lufta e internimi e ndryshuan
rrjedhën e ngjarjeve. Megjithatë, ai vijoi të ketë të njëjtën dëshirë. Në prag të
vdekjes, i riu njëzet e tetë vjeçar, dëshiron më shumë se kurrë të bëhet meshtar.
Organizimi i kremtimit nuk ishte aspak i lehtë, aq më tepër sepse imzot Pige pranon
ta shugurojë Karl Laisnerin vetem në se ndiqen të gjitha rregullat e respektohet riti
i sakramentit. Pengesa e parë: duhej marrë autorizimi i ipeshkvit të dioqezës së
meshtarit të ardhshëm. E kështu, pas disa ditësh, Karli merr një letër nga e motra.
Ngatërruar mes lajmeve nga familja, disa fjalë shkruar me dorën e ipeshkvit, autorizojnë
shugurimin. Pastaj hyjnë fshehurazi në kamp sendet e nevojshme për të kremtuar sakramentin:
bagmi i shenjtë, teksti i ritit të shugurimit, dorezat.. Përsa i përket verës së Eukaristisë,
përgatitet me rrush të thatë të zbrujtur në ujë. Të gjithëve iu desh të përballonin
shumë rreziqe, për ta bërë sa më prekës këtë kremtim. Kremtimi nis në mes të të
gjithë meshtarëve të kampit, mbledhur në bllokun numër 26. Ndërsa i afrohet elterit
të vogël të kapelës, Karl Laisner, i sëmurë e i vuajtur, i ngjet vetë Krishtit të
përulur nga dashuria për njerëzit. Është shenjë e gjallë e shpresës, në kampin e vdekjes.
Për fat të keq meshtari i ri do të jetonte fare pak pas shugurimit. Do të vdiste tetë
muaj më vonë në Bavari, më në fund i lirë. Por shugurimi i tij mbetet dëshmi e jashtëzakonshme
e fitores së dritës mbi errësirën.