(01.12.2008 RV)Libri biblik, që
njihet si i Naumit profet e që është i 41-ti i Besëlidhjes së Vjetër, vjen menjëherë
pas atij të Mikesë e i paraprin Librit të Abakukut. Rreptësia me të cilën shprehet
Naumi, buron nga mendësia e nga atmosfera e Besëlidhjes së Vjetër. Për këtë profet,
që njihet si i shtati ndërmjet Profetëve të vegjël, dihet pak e aspak. Nuk dimë me
siguri kur, ku e si jetoi. Mendohet të ketë lindur në gjysmën e shekullit VII para
Krishtit, ndoshta në kohën ndërmjet rënies së Tebës (663 p. K.) e të Ninives (612
p K.) në duart e ushtrive babiloneze e persiane. Sipas Shën Jeronimit, duhet të ketë
lindur në fshatin Elkos të Galilesë. Në Librin e tij profetik, me tre kapituj, ai
përshkruan rrenimin e kryeqytetit asir Ninive, rënë në vitin 612 p.K. pas sulmeve
të mbretit të Medëve Ciasarit e të Nabukodonozorit, themelues i dinastisë së re babiloneze. Kënga
profetike e Naumit i kushtohet krejtësisht rënies e rrënimit të Asirisë, kundërshtares
së madhe të Izraelit. Profeti i bën një gjëmë sarkastike, duke u shtirë sikur qan
e mba zi për këtë fund. Ndërsa në të vërtetë ironizon e shpreh kënaqësinë e tij të
thellë për këtë vepër drejtësie, të kryer nga dora e Zotit, kundër një armiku kaq
të egër e mizor, nën thundrën e të cilit kishte vuajtur aq shumë Izraeli. Me këtë
këngë, rënia e Ninives bëhet simbol i fitores së madhe të Hyjit mbi të keqen, gjë
që ngjall shpresa të reja në zemrën e njerëzve të shtypur të të gjitha kohëve, sepse
në rënien e Ninives, shikojnë qartë se heret a vonë, dora e Zotit do të rëndojë mbi
çdo të keqe, që mundon njeriun e drejtë. Ashtu ndodh edhe me Teben, qytetin gjakatar,
që u ngrit mbi gjak e u mbyt në gjak. Në përfundim Naumi profetizon: “Nuk mund
të ndërtohen mbretëri të qëndrueshme mbi bazën e forcës, të prepotencës, të mbrapshtive,
sepse Zoti është i ngadalshëm në zemërim, por në fund të fundit i ndeshkon me krah
të shpërvjelur të gjithë ata, që guxojnë t’i kundërvihen urdhërimeve të Tij”.