(11.11.2008 RV)Për Shën Martinin
thuhet se ishte: ushtar me zor, ipeshkëv për detyrë, murg për vullnet. I lindur në
Panoni (Hungari) prej një tribuni, ndoq karrierën ushtarake në radhët e Rojeve të
Perandorisë. Fëmijërinë e kaloi në Paví të Italisë e pastaj, si ushtar, shërbeu në
Francë. Mbasi u pagëzua, u vu nën drejtim shpirtëror të Shën Hilarit (339). La karrierën
ushtarake e, pak mbrapa, themeloi të parin kuvend rregulltarësh pranë Puatjë. Si u
shugurua meshtar, pas vdekjes të ipeshkvit të Turit (372) u zgjodh ipeshkëv i asaj
selie. Si bari i këtij dioqezi u bë apostull, mësues e bamirës i të gjithëve, posaçërisht
i të varfërve e i fshatarëve. Me ndihmën e murgarëve të vet, ndihmoi fuqimisht shtresat
e ulta të katundarëve e të barinjve dhe i dha shkas përparimit shoqëror të vendit
e të Galisë mbarë. Vdiq në moshë të shtyrë, në vitin 397. Është i pari shenjt jo
martir i nderuar në elter prej Kishës. Ikonografia e paraqet gati gjithherë mbi
kalin e vet duke prerë me shpatë mantelin e tij, për të mbuluar një të varfër, që
dridhej rrugës prej së ftohtit.
Benedikti XVI, duke e kujtuar Shën Martinin
e Tur, në lutjen e Engjëllit të Tënzot të 11 nëntorit 2007, i ftoi besimtarët të ndjekin
shembullin e tij, “t’i lënë mënjanë interesat personale e të punojnë
me pasion të vërtetë për të mirën e përbashkët”. Një
pasion i tillë – theksoi Ati i Shenjtë - e shtyu, 1700 vjet më parë, ushtarin e Panonisë
së lashtë, Martinin, ta kuptonte e ta jetonte në mënyrë krejt të jashtzakonshme karrierën
ushtarake. Ishte krishterimi që e mësoi t’i respektonte e t’i mirëkuptonte të gjithë,
të sillej me shërbëtorin e vet si me një vëlla e të largohej nga dëfrimet vulgare.
E krishterimi e mësoi edhe ta ndante mantelin e vet me një varfanjak, që dridhej nga
e ftohta – gjest që e bëri një nga shenjtorët më të nderuar në Evropë. Ky gjest –
pohoi Papa – ka një logjikë të përcaktuar:
“Është logjika që të shtyn
ta ndash gjithçka me tjetrin, në të cilën gjen shprehjen dashuria e vërtetë për të
afërmin. Shën Martini na ndihmoftë të kuptojmë se vetëm përmes impenjimit të përbashkët
për të mbështetur njëri-tjetrin, mund t’i përgjigjemi sfidës së madhe të kohës sonë:
ndërtimit të një bote në të cilën mbretëron paqja e drejtësia, ku çdo njeri mund të
jetojë me dinjitet. E kjo mund të bëhet realitet vetëm në se fiton epërsinë modeli
botëror i solidaritetit të vërtetë, që është në gjendje t’u sigurojë të gjithë banorëve
të planetit ushqimin, ujin, ilaçet e nevojshme, por edhe punën, burimet energjitike,
pasuritë kulturore dhe njohuritë shkencore e teknologjike”.