(06.11.2008 RV)Burimi më i vjetër,
në të cilin flitet për Shën Leonardin e Noblakut, është vepra ‘Historiæ”, shkruar
nga Ademari di Shabanes rreth vitit 1028. Pak kohë më vonë, e pikërisht në vitin 1030,
nisi të qarkullonte një vepër tjetër anonime me titull ‘Jeta e Shën Leonardit”, me
elemente të theksuara përrallore, që megjithatë mbetet tregimi më i vjetër për jetën
e Shenjtit. Sipas këtyre burimeve, Leonardi lindi në Gali në kohën e perandorit
Anastasi, në një familje fisnike frankësh, miq të mbretit Klodoveu, që u bë nuni i
tij në pagëzim. Në rini nuk pranoi të hynte në radhët e ushtrisë e nisi të ndjekë
pas Shën Remixhin, kryeipeshkvin e Reimsit, i cili kishte marrë nga mbreti lejen të
lironte të burgosurit, që do të takonte gjatë shtegtimeve të tij. Kjo leje iu dha
dhe Leonardit e edhe ai liroi një numër të madh nga këta fatzinj. Ndërsa përhapej
gjithnjë më shumë fama e shenjtërisë së tij, Leonardi nuk pranoi dinjitetin ipeshkvnor,
ofruar nga Klodoveu e u nis për në Limozhë. Në sa shtegtonte nëpër pyllin e Pavumit,
ndihmoi mbretëreshën, që e kishin kapur papritmas dhimbjet e lindjes. Falë lutjeve
të Shenjtit, ajo nxori në dritë, në mes të pyllit, një djalë të bukur. Klodoveu,
mirënjohës, i fali një pjesë të madhe të pyllit, për të ndërtuar aty një manastir.
Shenjti ndërtoi një oratorio në nderim të Zojës së Bekuar dhe ia kushtoi një nga elterët
kujtimit të Shën Remixhit. Hapi, më pas, një pus, që u mbush mrekullisht me ujë.
Rreth manastirit u vendosën shumë nga familjarët e Shenjtit, duke krijuar kështu një
fshat të madh, që më pas do të quhej me emrin Shën Leonardi. Shenjti duhet të ketë
vdekur në një vit të papërcaktuar, aty nga gjysma e shekullit VI. Kulti i tij u përhap
me shpejtësi në të gjithë Evropën Qëndrore, ku iu kushtuan shumë kisha e kapela.