Papieskie intencje modlitewne na listopad

Zgodnie z papieską intencją ogólną modlimy się w listopadzie 2008 r., aby świadectwo miłości, złożone przez świętych, umocniło chrześcijan w ofiarnej służbie Bogu i bliźnim – na wzór Chrystusa, który przyszedł nie po to, by Mu służono, lecz by służyć.



Dobry komentarz do tej intencji znajdujemy w encyklice „Deus caritas est”. W jej zakończeniu Benedykt XVI przypomina świętych, którzy w przykładny sposób wypełniali dzieło miłości. Zwraca uwagę, że cały ruch monastyczny, począwszy od takich postaci, jak św. Antoni Opat czy Marcin z Tours, „dał wyraz ogromnej służby charytatywnej dla bliźniego. Mnich odczuwa potrzebę, by zamienić całe swoje życie w służbę bliźniemu, obok służby Bogu. Tym można tłumaczyć powstanie przy klasztorach wielkich hospicjów, szpitali i domów dla biednych”. Papież wskazuje, że tacy święci, jak Franciszek z Asyżu, Ignacy Loyola, Wincenty a Paulo czy bł. Teresa z Kalkuty „pozostają wybitnymi przykładami miłości społecznej dla wszystkich ludzi dobrej woli”. Są prawdziwymi nosicielami światła w historii jako ludzie wiary, nadziei i miłości.



„Wśród świętych wyróżnia się Maryja – czytamy w encyklice. – W Ewangelii widzimy Ją pełniącą posługę miłości wobec Elżbiety, u której pozostaje «około trzech miesięcy», aby jej towarzyszyć w ostatnim okresie ciąży. Maryja jest kobietą, która kocha. Jako wierząca, która w wierze myśli zgodnie z myślą Bożą i pragnie według Bożej woli, może być jedynie niewiastą, która kocha. Czysta miłość, która nie szuka siebie samej, ale po prostu chce dobra, rodzi się dzięki jedności z Bogiem, przez którą stajemy się całkowicie Nim przeniknięci”.



Benedykt XVI kończy encyklikę „Deus caritas est” modlitwą do Matki Bożej: „Pokaż nam Jezusa. Prowadź nas ku Niemu. Naucz nas, jak Go poznawać i kochać, abyśmy również my mogli stać się zdolni do prawdziwej miłości i być źródłami wody żywej w spragnionym świecie”.



Papież poleca też na listopad 2008 r. intencję misyjną. Zgodnie z nią mamy się modlić, aby wspólnoty chrześcijańskie w Azji dzięki kontemplacji oblicza Chrystusa potrafiły znaleźć jak najlepsze sposoby głoszenia Go mieszkańcom tego rozległego kontynentu o bogatym dorobku kultury i antycznych formach duchowości – przy zachowaniu pełnej wierności Ewangelii.



O misji stojącej przed azjatyckim Kościołem Ojciec Święty pisał 27 maja 2007 r. w liście do katolików chińskich. Nawiązał w nim do nauczania swego poprzednika: „Chciałbym przypomnieć to, co podkreślał Jan Paweł II. Nowa ewangelizacja wymaga głoszenia Ewangelii współczesnemu człowiekowi ze świadomością, że jak w pierwszym tysiącleciu chrześcijaństwa krzyż został wzniesiony w Europie, a w drugim w Ameryce i Afryce, tak w trzecim milenium wielkie żniwo wiary będzie zebrane na rozległym i żywotnym kontynencie azjatyckim”.



Benedykt XVI nawiązuje do posynodalnej adhortacji apostolskiej „Ecclesia in Asia” z 6 listopada 1999 r. Jan Paweł II zwraca w niej uwagę, że „nie można mówić o prawdziwej ewangelizacji, jeśli nie przepowiada się wprost Jezusa jako Pana. Sobór Watykański II i Magisterium posoborowe, odpowiadając na pewne niejasności dotyczące prawdziwej natury misji Kościoła, wielokrotnie podkreślały prymat głoszenia Jezusa Chrystusa we wszelkiej działalności ewangelizacyjnej”. Jan Paweł II wyraża przekonanie Kościoła, że „że w narodach, kulturach i religiach Azji istnieje głębokie pragnienie «wody żywej», którego sprawcą jest sam Duch, a które ugasić w pełni może jedynie Jezus Zbawiciel”. Zwraca uwagę, że „głoszenie Ewangelii respektuje sumienia, nie narusza wolności, gdyż wiara zawsze wymaga dobrowolnej, osobistej odpowiedzi”. Adhortacja apostolska „Ecclesia in Asia” wskazuje też znaczenie, jakie mają dla ewangelizacji azjatyccy męczennicy: „Świadczą oni w milczeniu, lecz najbardziej wymownie o tym, jak istotna jest świętość i gotowość oddania życia za Ewangelię”.



ak/ rv