Kisha katolike përkujtoi Naltimin e Kryqit të Shenjtë.
(14.09.2008 RV)Kisha kremtoi sot
solemnitetin e Naltimit të Shëna Krygjës, festë që e ka zanafillën në Jeruzalem më
14 shtator të vitit 335. Këtë ditë u shuguruan dy bazilikat e ngritura nga Perandori
Kostandin për të mbrojtur e për të nderuar viset ku Jezu Krishti përmbushi misterin
e vet të Pashkëve, misterin e vdekjes e të ngjalljes. Shumë reflektime janë bërë e
vijojnë të bëhen për misterin më të madh të fesë së krishterë. Ndërmjet tyre, po kujtojmë
sot reflektimin e Benediktit XVI në Këln drejtuar të rinjve të mbarë botës
dhe reflektimin e Gjon Palit II:
“Zoti në këtë botë nuk bën konkurencë
me format tokësore të pushtetit. Nuk u kundërvë përçarjeve, përçarje të reja. Jezusit
në Kopshtin e Ullinjve Zoti nuk i çon dymbëdhjetë legjone engjëjsh për ta ndihmuar.
Pushtetit të potershëm e prepotent të kësaj bote, Krishti i kundërvë pushtetin e çarmatosur
të dashurisë, që vdes mbi Kryq e, megjithatë, krijon një gjë të re, hyjnore, e cila
pastaj i kundërvihet padrejtësisë dhe ngre mbretërinë e Hyjit”.
E
Gjon Pali II në “Letrën drejtuar familjes”, duke u frymëzuar nga Paskali,
nënvizon: “Krishti hyri në botë me kryq. Kryqi është simboli i shpërblimit e i
shëlbimit, por edhe paradigma e jetës të të krishterit”.
Në
ditën e festës së Naltimit të Krygjës ne e shikojmë Kryqin si lavdi e simbol, si rrugë
nëpër të cilën duhet ecur ditë për ditë, në përpjekjen për t’iu afruar lumnisë së
qiellit, duke pasur gjithnjë parasysh fjalët e Shën Palit drejtuar Galatasve: “Jam
kryqëzuar me Krishtin e nuk jam më unë ai që jeton, por Krishti që jeton në mua”. Prandaj
të krishterët krenohen me Kryqin e Zotit tonë Jezu Krishtit, sepse Kryqi është më
i fuqishëm e më i madh se të gjitha pushtetet e botës: është shenjë e fitores mbi
vdekjen. Kryqi bëhet kështu lavdi. Zoti lumnohet pikërisht në çastin kur i Biri
kryqëzohet. “Në kryq – shkruan Shën Leoni papë – është gjykata e Zotit, aty bëhet
gjykimi i botës, zbulohet pushteti i të Kryqëzuarit”. Kryqi është gjykata më e madhe
e botës, por edhe fillimi i pushtetit të Krishtit mbi botën dhe mbi historinë e njerëzimit. Kur
të duket se gjithçka ka marrë fund, në të vërtetë gjithçka fillon. Me të drejtë
liturgjia e naltimit të Kryqit këndon në Meshë: “Krygjë e lavdishme, në degët tua
varej çmimi i lirisë sonë: bota u shëlbua përmes Krygjës. Të falem, o Krygjë, e shuguruar
nga Korpi i Krishtit; gjymtyrët e Tij mbi ty shkëlqejnë si gurë të çmuar”. I madh
është misteri që përkujtojmë sot, aftësia për të dhuruar vetveten në Kryq, mister
i dashurisë, të cilin është tepër e vështirë ta kuptosh në të gjithë thellësinë e
tij! Një gjë është plotësisht e qartë: “Kush merr pjesë në mundimet e Krishtit në
Kryq, merr pjesë edhe në gëzimin e Tij”. Festa e Naltimit të Krygjës, që kremtohet
sot, dhe përkujtimi i Zojës së Dhimbshme, që do të kremtohet nesër, mund të përmblidhen
në figurën tradicionale të Kryqëzimit, e cila e paraqet Virgjërën Mari tek këmbët
e Kryqit, sipas përshkrimit të Shën Gjonit ungjilltar, i vetmi nga Apostujt që ndenji
pranë Jezusit në grahmat e vdekjes. Por ç’kuptim ka ta naltosh Kryqin? Thua s’është
shkandull të nderosh një mjet çnderues vdekjeje? Por Shën Pali Apostull thotë “Ne
predikojmë Krishtin e kryqëzuar, shkandull për Judenjtë, çmenduri për pagantë” (1
Kor 1, 23). Duhet pasur, veç, parasysh se të krishterët nuk naltojnë çdo lloj
kryqi, por atë Kryq të cilin Krishti e shenjtëroi me flijimin e vet, fryt e dëshmi
e dashurisë që s’njeh masë. Krishti mbi kryq derdhi gjithë gjakun e vet për ta çliruar
njerëzimin nga skllavëria e mëkatit dhe e vdekjes. Prandaj, nga shenjë mallkimi, Kryqi
u shndërrua në shenjë bekimi, nga simbol i vdekjes në vetë simbolin e dashurisë, që
e mund urrejtjen e dhunën dhe lind jetën e pavdekshme. "O Crux, ave spes unica!
O Kryq, të falem, ty, e vetmja shpresë!” . Kështu këndon liturgjia. Rrëfen
Ungjilltari: tek këmbët e Kryqit ishte Maria (shih Gj. 19, 25-27). Dhimbja e saj dhe
dhimbja e të Birit janë një. Është një dhimbje plot me fe e me dashuri. Virgjëra mbi
Kalvar merr pjesë në forcën shëlbuese të dhimbjes së Krishtit, duke i shtuar “po’-në
e saj pohimit të të Birit. Të bashkuar shpirtërisht me Zojën e Bekuar, edhe ne
t’i themi përsëri “po” Zotit, që zgjodhi rrugën e Kryqit për të na shëlbuar. Është
një mister i madh që vijon akoma, deri në fund të fundit të botës e që na kërkon të
bashkëpunojmë. Maria na ndihmoftë ta marrim çdo ditë kryqin tonë e ta ndjekim besnikërisht
Jezusin në rrugën e bindjes, të flijimit e të dashurisë.