Kur dhuna nuk e shuan fenë: dëshmia e krishterë e Ingrid Betankur. Reflektim i Atë
Federiko Lombardit.
(07.09.2008 RV) Paqe, respekt,
fe, shpresë. Pak ditë më parë Ingrid Betankur ishte në Romë e në Vatikan. La pas fjalë,
që meritojnë të kujtohen, duke treguar një copë nga jeta e saj e jashtëzakonshme,
kaluar në thellësirat e xhunglës kolumbiane si peng i guerriljes së vendit të saj.
E pikërisht dëshmisë së ish-senatores franko-kolumbiane ia kushton sot reflektimin
e tij, drejtori ynë i përgjithshëm, Atë Federiko Lombardi:
“Dëshiroj
t’i them Farkut: bota ju shikon e kërkon nga ju ta hapni zemrën, t’i bëni vend ndjenjave
të dashurisë e të faljes, përtej interesit të dhunës e të hakmarrjes. Mos ndiqni vetëm
rrugën e krimit, të armëve. Le të flasin të gjithë kolumbianët, ata që mendojnë si
ju, e ata që nuk mendojnë si ju”. Pasi u prit nga Papa, Ingrid Betankur iu drejtua
kështu krerëve të guerriljes, që e mbajtën gjashtë vjet si robinë në xhunglën kolumbiane,
e që vijojnë akoma të mbajnë me qindra pengje. Dëshmia e saj, e ngarkuar
me bindje të qarta shpirtërore e kristiane, ndoshta ka rrezik të mos merret tepër
seriozisht nga mendësia laiciste; por në një burgim tepër të gjatë, njeriu i shikon
me një sy krejt tjetër gjërat që janë vërtetë e rëndësishme në jetë; e këtë nuk e
dëshmon vetëm Ingrid; e thonë edhe disa të rrëmbyer të tjerë. Ideologjitë shuhen e
del në plan të parë ajo që është në fund të zemrës: ajo, në të cilën beson, që të
mundëson t’i krijosh marrëdhëniet me të tjerët mbi bazën e respektit, të vëllazërisë
e të paqes. “Pa fe, nuk ke shpresë, e pa shpresë, nuk ke forcë për të vijuar luftën”,
vazhdoi Ingrid; luftën për një botë, në të cilën mbretëron pajtimi. Urojmë ta vijojë
kumtimin e këtij mesazhi të paqes. Do të jetë ndihmesa më e çmuar që kjo grua delikate,
e cila ridoli mrekullisht nga xhungla, mund t’i japë botës sonë, të sëmurë nga urrejtja”.