Me Nënë Terezën :“Ne nuk merremi me politikë”.

(04.08.2008 RV) Sot, në emisionin e tretë të ciklit radiofonik “Me Nënë Terezën”, që bazohet tek libri ‘Jeta ime’, e Lumja shqiptare prek një nga problemet më të mprehta, që kanë të bëjnë me veprimtarinë e Kongregatës së themeluar prej saj, e cila vepron edhe në vende me regjime diktatoriale, antifetare: atë të impenjimit të klerit në politikë. ‘Ne nuk merremi me politikë’ – titullohet tregimi i saj i sotëm:

“Nisëm veprimtarinë në Filipine. Kur arritëm, gjetëm tri shtëpi të gatshme për banim: një për fëmijët, një tjetër për njerëzit në prag të vdekjes e një për motrat.
Pak para se të hapej shtëpia, nëntë të rinj kërkuan të hyjnë në Kongregatë.
Në këtë vend, disa priftërinj e rregulltarë janë në burg, për shkak se i kundërvihen qeverisë së Ferdinando Markos.
Kush komandon, nuk duron kritika.
Prandaj ne i shmangemi çdo lloj veprimtarie politike.
Herën e parë që shkova në Etiopi, një meshtar vendas më tha:
“Motrave tuaja u mungojnë përgatitja e kualifikimi. U mungon kryesorja”.
E dëgjova e heshta. Nuk përgjigjemi kurrë, kur na kritikojnë. Bëjmë çmos të punojmë sa më mirë që mundemi, duke i lënë veprat tona të flasin për ne.
Tani, po ky prift, na thotë:
“Ju po e shpëtoni Kishën në këtë vend. Të gjithë meshtarët e rregulltarët po dëbohen që këtu. Vetëm ju ju pranojnë me kënaqësi”.
E kjo është aq e vërtetë, sa po na kërkojnë të hapim qëndra të reja.
Ne nuk duam të ngatërrohemi me politikë.
E vetmja gjë që dëshirojmë, është të bëjmë punën tonë për Krishtin.
Isha një herë në Adis Abeba, kryeqytet i Etiopisë, në një kohë kur qeveria po i dëbonte misionarët e huaj, pas një paralajmërimi të bërë pak orë më parë.
Kryeministri më siguroi:
“Do të duhej t’i dëbonim të gjithë, por nuk mund të lejoj që motrat tuaja të ikin nga vendi ynë, sepse më kanë njoftuar, por e kam parë edhe me sytë e mi, se ju i doni të varfërit e punoni për ta”.
Siç dihet, pas revolucionit, që rrëzoi perandorin e Etiopisë nga froni, këtu u vendos regjimi komunist.
Gjatë qëndrimit tim këtu, shkova tek një ministër, për t’i kërkuar truallin e përshtatshëm për një spital, në zonën ku punonim ne.
Ministri më tha:
“Këtu jemi në regjimin komunist e besojmë se asistenca e të sëmurëve është detyrë që i takon shtetit e jo individëve ose grupeve të veçanta.
Iu përgjigja: “Po ju nuk po e kryeni këtë detyrë!”.
“Po, është e vërtetë – pranoi ministri – Prandaj do t’ju ndihmoj ta siguroni truallin e nevojshëm për spitalin tuaj…
Kështu tani mund të merremi me të sëmurët…
Prandaj nuk merremi me politikë, sepse merremi me të sëmurët, dmth me Krishtin!”.