Zgodnie z papieską intencją ogólną w sierpniu 2008 r. modlimy się, aby rodzina
ludzka potrafiła szanować Boży zamysł względem świata. Aby stawała się coraz bardziej
świadoma tego, że stworzenie jest dla nas wielkim darem Bożym.
Sprawę tę
Benedykt XVI poruszył na audiencji ogólnej 9 listopada 2005 r., komentując Psalm 136.
Zwrócił uwagę, że Bóg objawia się w Biblii „jako osoba, która miłuje swe stworzenia,
czuwa nad nimi, towarzyszy im na drogach historii i cierpi z powodu niewierności,
z jaką lud często odpowiada na Jego miłosierną, ojcowską miłość. Pierwszego widzialnego
znaku tej Bożej miłości należy szukać w stworzeniu”. Papież zwrócił uwagę na „Boże
przesłanie, w sposób tajemniczy wpisane w stworzenie”. Jest ono „znakiem wierności
Boga, obdarzającego stworzenia bytem i życiem, wodą i pokarmem, światłem i czasem.
Z kontemplacji «cudów» Bożych, widocznych w stworzeniu, rodzi się modlitewne uwielbienie
i przekształca się w radosny hymn chwały i dziękczynienia Panu”. Prośmy Boga – wskazał
Ojciec Święty – „byśmy mogli dostrzec przesłanie zawarte w stworzeniu, zapisane również
w naszym sercu”. Mówi nam ono, że „początkiem wszystkiego jest stwórcza Mądrość i
że ta Mądrość jest miłością i dobrocią”.
Ponadto Benedykt XVI poleca intencję
misyjną na sierpień 2008 r. Zgodnie z nią mamy się modlić, aby cały
Lud Boży był zachęcany do odpowiedzi na powszechne powołanie do świętości i do misji
– z uważnym rozeznaniem charyzmatów oraz troską o stałą formację duchową i kulturalną.
Temat
ten Ojciec Święty podjął 13 listopada 2005 r. w rozważaniu na „Anioł Pański” po beatyfikacji
kilkorga sług Bożych. Wśród nich byli ludzie różnych stanów: kapłan (Karol de Foucauld),
dwie założycielki zgromadzeń zakonnych (Maria Pia Mastena i Maria od Ukrzyżowania
Curcio) i matka rodziny (Eurozja Fabris), wzór życia chrześcijańskiego osoby świeckiej.
„Żyli oni – powiedział Papież – ze świadomością tego, że wszyscy ochrzczeni są wezwani,
by dążyć do doskonałości życia chrześcijańskiego: kapłani, osoby zakonne i świeckie,
każdy zgodnie ze swym charyzmatem i sobie właściwym powołaniem”.
Benedykt XVI
przypomniał, że prawdę tę wyraźnie podkreślił Sobór Watykański II. Przywiązywał on
dużą wagę do roli wiernych świeckich. W Konstytucji dogmatycznej o Kościele określił,
ze ich powołanie i misja są ukierunkowane na «szukanie Królestwa Bożego przez zajmowanie
się sprawami świeckimi i kierowanie nimi po myśli Bożej» (n. 31). W Dekrecie o apostolstwie
świeckich podkreśla, że «owocność apostolstwa świeckich zależy od ich żywotnego zjednoczenia
z Chrystusem» (n. 4), a zatem od ugruntowanej duchowości, umacnianej przez aktywny
udział w Liturgii, a wyrażanej w życiu duchem ewangelicznych Błogosławieństw. Dla
wiernych świeckich ponadto wielkie znaczenie mają kwalifikacje zawodowe, zmysł rodzinny,
postawa obywatelska i cnoty społeczne”. Każdy z nich ma dawać osobiste świadectwo,
szczególnie cenne tam, gdzie wolność Kościoła napotyka przeszkody. Jednocześnie Sobór
uwydatnia znaczenie apostolatu zorganizowanego, niezbędnego, aby oddziaływać na mentalność
ogółu, na warunki społeczne i na instytucje (por. tamże, n. 18). Dlatego zaleca rozwijanie
stowarzyszeń świeckich, kładąc również nacisk na formację do apostolatu. Papież zachęcił
do modlitwy, „aby w każdym ochrzczonym wzrastała świadomość, że jest powołany do zaangażowanej
i owocnej pracy w winnicy Pańskiej”.