365 ditë me njerëz e ngjarje që ia ndryshuan faqen botës: "Françesk de Laval dhe Kisha
në Kebek".
(20.07.2008 RV)Françesku de Laval
nuk mund të mos rrënqethet. Madhështia e misionit që e pret, e tmerron. Ka arritur
pak kohë më parë në Francën e Re, emër me të cilin thirren tokat e pushtuara nga Franca
në Kanada. Zona ku vendoset ka një klimë të ashpër: dimrat janë tepër të ftohtë,
verat, të lagështa e mbytëse. Veç kësaj, francezët sulmohen shpesh nga fiset e egra
të irokezëve. Qyteti i Kebekut, në këtë kohë, është një vend i varfër, me dymijë frymë.
E sa për Kishën, nuk mund të themi gjë prej gjëje, sepse nuk ekziston fare. Pikërisht
kjo e shtyn ipeshkvin e ri Laval drejt këtyre tokave të largëta: dëshira për ta themeluar
Kishën edhe këtu. Kështu Françesku duhet të shpërvjelë mëngët e t’i vihet punës.
E sa për punë, s’ia ha qeni shkopin… Sapo shkel në trojet kanadeze, ndërton menjëherë
një qelë pranë Katedrales së Shën Marisë. Pesë vjet më pas, më 26 mars 1663, vë gurin
e parë në seminarin e Kebekut për të organizuar klerin e për ta përhapur fenë në të
gjithë koloninë. Një pas një lindin famullitë e kështu në Kebek nisë të lulëzojë Kisha. Më
pas Françesku themelon edhe një seminar të vogël, për edukimin e krishterë të fëmijëve.
Ipeshkvi është pedagog i madh e dëshiron t’u japë të rinjve arsim të krishterë e human
të shëndoshë e serioz. Seminari i vogël organizon edhe pushime të këndshme, gjatë
të cilave fëmijët peshkojnë, shkojnë për gjah, luajnë e zbulojnë natyrën. Natyrisht
jo të gjithë këta fëmijë do të bëhen meshtarë, por edukata që marrin, do të japë fryte
shpirtërore e njerëzore për të ardhmen e tyre. Kolonia vijoin të zmadhohet e, bashkë
me të, edhe Kisha. Shumë shpejt Kebeku bëhet me 20 famulli, me tetëmijë frymë. Françesku
nis të ungjillëzojë edhe indianët mikmak, të njohur për butësi e mikpritje. Duke
parë veprimtaritë e jashtëzakonshme të ipeshkvit, të lind vetvetiu pyetja: ‘A pushon
ndonjë herë ky njeri?’. Në vitin 1684, pasi i kaloi tridhjetë vjet në Kebek, Françesk
Lavali ndjen se po i shterrojnë fuqitë. Puna, pendesa, sëmundjet e dëmtojë seriozisht
shëndetin e ipeshkvit të moshuar e ai detyrohet të tërhiqet në seminar. Po vepra
e tij nuk ka përfunduar akoma. Në vitin 1700 thirret rishtas, sepse vendi i tij ka
mbetur bosh. Kështu Françesku vijon, derisa vdes, më 1708, t’i kushtohet veprës së
madhe të jetës: ndërtimit të një Kishe plot gjallëri e dinamizëm në Kebek.