Intervistë e kardinalit Tarçizio Bertone pas kthimit nga Bjellorusia, ku u hapën rrugët
për lindjen e marrëdhënive të reja Shtet-Kishë.
(30.06.2008 RV)“Nuk mjafton të
shembësh muret, për të qenë i lirë! Duhet të fitosh në radhë të parë, lirinë shpirtërore.
E kjo mund të arrihet vetëm në se takohesh me vetjen e Krishtit, të Vërtetën e Hyjit”.
Këtë mesazh i la Kishës bjelloruse kardinali Tarçizio Bertone, sekretar i Shtetit
të Vatikanit, në përfundim të vizitës në Bjellorusi. Sekretari i Shtetit të Shenjtërisë
së Tij u përshëndet me Kishën bjelloruse, duke kryesuar Meshën Shenjte në katedralen
e Minskut dhe duke takuar me të rinjtë bjellorusë, menjëherë pasi bekoi gurin e parë
të Kishës kushtuar Shën Gjon Pagëzuesit. U kthye në Romë, duke përfunduar me sukses
të plotë vizitën pesëditore në vendin ish-sovjetik. Për çastet më të rëndësishme
të kësaj vizite, Hirësia e Tij flet në një intervistë dhënë Radios sonë si dhe gazetës
vatikanase ‘L’Oservatore Romano’, duke theksuar kontributin e katolikëve bjellorusë
për rindërtimin material e shpirtëror të vendit, që doli i shkatërruar ekonomikisht
e shpirtërisht nga gërmadhat e komunizmit:
Përgjigje: - Katolikët në
Bjellorusi janë pakicë, por kjo nuk i pengon aspak të kenë një gjallëri që veçantë:
është një pakicë që e shpall publikisht e me entuziazëm të madh fenë e vet. Që e dëshmon
besimin e rigjetur në Jezu Krishtin dhe e praktikon me zjarr fenë. Impenjimi i parë
është edukimi fetar i breznive të reja, por jo më pak edhe riedukimi i brezit të vjetër,
që u vu në provë të rëndë, u persekutua e shpesh edhe u flijua, për ta ruajtur fenë
në rrethana tepër të vështira, i shkëputur nga Kisha universale. Pastaj katolikët
kontribuojnë edhe përmes dëshmimit të vlerave, të cilat çmohen edhe nga shoqëria e,
jo më pak, nga autoritet publike: vlerës së jetës, të familjes, të edukatës, kujdesit
për shëndetin si dhe nismave të shumta me karakter solidar e shoqëror. Kujtojmë këtu
edhe kujdesin për fëmijët e për familjet e tyre, duke pasur parasysh edhe pasojat
e Çernobilit. E gjithë ky solidaritet, kjo bujari, nuk mund të mos vlerësohet nga
shoqëria e nga vetë autoritetet. […]
Pyetje: - Pse i kushtohet vëmendje
e dorës së parë edukimit të të rinjve?
Përgjigje: - Të rinjtë janë pjesa
e zgjedhur – siç thoshte Dom Bosko – e popullit të Hyjit, e shoqërisë. Nuk duhet të
harrojmë edhe vëmendjen e dorës së parë kushtuar rinisë nga ana e Papëve Gjon Pali
II e Benedikti XVI. U takova me të rinjtë në një famulli saleziane. Dhanë për mua
një shfaqje shumë të bukur, ku flitej për ndeshjen mes dritës dhe errësirës, për zvetënimin
e të rinjve që nuk kanë fe as ideale e, prej këndej, për nevojën që të rinjtë të edukohen
në fe, e jo vetëm këtu, por në të gjithë botën. Gjithsesi, nuk duhen harruar edhe
të moshurait, që kanë shumë më pak shpresa se të rinjtë, sepse janë zhgënjyer shumë
herë. Prandaj nuk e kanë entuziazmin e të rinjve, që shikojnë plot shpresa drejt të
ardhmes. Duhen mbështeur shpresat e tyre, nuk duhen zhgënjyer! Duhen ndihmuar për
të ndërtuar një shoqëri që mbron idealet njerëzore, që përkon me planin e Hyjit, që
i mban premtimet.
Pyetje: - Cila është figura që ju mbeti në kujtesë,
ndërmjet mijëra fytyrave që patë, gjatë takimit me bjellorusët?
Përgjigje:
- Them se më mbeti figura e një ‘plaku të madh’, e kardinalit të guximshëm e të
paepur Kazimirez Sviatek. Por më mbetën në kujtesë edhe shumë figura të tjera, në
një vend që të pret me bukë e kripë. Uroj, prandaj, që të mos i mungojë kurrë buka
e jetës e kripa e urtisë, posaçërisht të rinjve, por edhe mbarë kombit! […]