365 ditë me njerëz e ngjarje që ia ndryshuan faqen botës: Françesk Saveri ndriçon
me Ungjill, Vendin e lindjes së Diellit.
(09.06.2008 RV)“Anjiro, unë po të pagëzoj në emër të Atit e të Birit e të Shpirtit
Shenjt”. Françeskut i qeshin sytë. Është tepër i kënaqur nga kremtimi i këtij pagëzimi.
E pra nuk është i pari. Që kur arriti në Indi, si misionar, shtatë vjet më parë, ia
ka hapur portat e Kishës mijëra burrave, grave e fëmijëve. E pikërisht këtë ka ëndërruar
që fëmijë, në sa rritej në prehër të prindërve, në kështjellën e Saverit: të shkonte
e ta predikonte Jezusin në fund të botës. Për ta realizuar këtë dëshirë, hyri në Urdhërin
e themeluar nga Injac Lojola, duke u bërë rregulltar jezuit. E sapo u shugurua meshtar,
u nis menjëherë për në Indi, ku kreu një veprimtari të pashembullt ungjillëzuese.
Po Anjiro nuk është indian. Vjen nga një ishull i lindjes së largët, ishull misterioz,
fare i panjohur nga perëndimorët: Japonia. Disa lundërtarë kokëkrisur kanë arritur
deri në brigjet Japonisë, po asnjëri nuk ka guxuar të hyjë në Ishull. Kur Anjiro u
takua me Françeskun, i foli aq shumë për Japoninë, sa misionarit i lindi një ide:
të hipte menjëherë në anije e të nisej drejt këtij vendi. Edhe japonezët, ashtu si
të gjithë popujt, duhet ta njohin Krishtin, të takohen me Zotin. E për më tepër, Anjiro
i tregoi Françeskut se japonezët janë tepër kureshtarë. “Do të jetë e nevojshme t’u
japësh shumë shpjegime, që ta kuptojnë krishtërimin”, i tha Anjiro, “sepse nuk janë
si fëmijët, që besojnë menjëherë çdo gjë. Janë tepër të arsyeshëm e kërkojnë aty për
aty argumente bindëse. Por në se ti do të arrish t’i bindësh, i ke fituar. Shumë prej
tyre do të bëhen të krishterë”. Pas këtyre fjalëve, tundimi i Françeskut bëhet
i papërballueshëm. Prandaj kënaqet kaq shumë që pagëzoi Anjiron: dëshiron të niset
një orë e më parë me të për në Japoni. I posapagëzuari do ta ndihmojë shumë në punën
për ungjillëzimin e një populli, të cilit nuk ia njeh zakonet, as gjuhën. Disa muaj
më pas, Françesku shikon në horizont brigjet e Japonisë. Fillon kështu aventura e
madhe. Jezuiti i bie kryq e tërthor ishullit, për të përhapur krishtërimin. Dy vjet
më pas niset rishtas, i shtyrë nga një ëndërr tjetër, edhe më e madhe. Dëshiron me
gjithë zemër ta bëjë të krishterë Kinën, këtë vend të pafundmë, ku misionarët duhet
të fillojnë nga zeroja. Por Françesku vdes në vitin 1552, pak para se të shkelë në
trojet e vendit të ëndrrës së parealizuar. Në Japoni la disa të krishterë, por
jo aq sa shpresonte. Megjithatë, ai nuk shqetësohet për të ardhmen. E di se misionarë
të tjerë do të vijojnë punën, që fara e hedhur prej tij të mbijë e të rritet. Kina
pret Krishtin. Misioni vijon…