"Me fytyrën e kthyer drejt lindjes për të pritur agimin Dhe zemrën drejt
lindjes më të bardhë nga do të vijë ringjallja, më zuri gjumi. Ç’rëndësi
ka se për një natë o për të gjitha? Po i njëjti Zot më tregon rrugën drejt
agimit e drejt ringjalljes". Ndoshta, nganjëherë, një mendim na e ka përshkuar
mendjen para se të flemë: po sikur kjo të ishte nata e fundit, pa zgjim në agim? E
kjo është edhe pyetja që duket nëpër vargjet e thjeshta, por intensive, të njërës
nga poeteshat më të mira italiane të ‘900-ës, Margerita Guidaçit. Poezia titullohet
“Nokturn” dhe supozon pikërisht ditën e së Shtunës së Madhe, ditë-simbol për të pasqyruar
ekzistencën tonë. Në fakt, çdo mbrëmje, kur hyjmë në gjirin e natës, kemi përpara
dy mundësi. Nga njëra anë – e kjo ndodh zakonisht – presim që të kalojnë orët e gjumit
dhe të zgjohemi në agimin e një dite të re. Por, nga ana tjetër – edhe nëse nuk e
mendojmë – ajo natë mund të jetë shenjë e pragut të panjohur dhe të skajshëm të jetës
tokësore: ajo nuk do të përfundojë më në dritaren e agimit e në një datë të re të
biografisë sonë historike, por në agimin e Pashkëve, në atë ringjallje që na ka premtuar
“i Parëlinduri” i të ringjallurve, Krishti. Me fenë e saj të qartë e të qetë, poetja
na fton të biem në gjumë me fytyrën e me zemrën e kthyer “nga lindja më e bardhë”:
ai nuk është agimi i thjeshtë i përditshëm, por agimi i ndritshëm i Pashkëve. Por
– vazhdon Guidaçi – qetësia e brendshme, që do të donim ta kishim të gjithë, lind
nga një siguri e vetme: është vetë Zoti që na merr për dore e na çon nga nata drejt
një dite të re, ose drejt amshimit. Sepse, siç thoshte shën Pali, “në qoftë se jetojmë
e në qoftë se vdesim – jemi të Zotit” (Rom 14,8).