Papa në Meshën e Bagmit: Meshtarët ta mbajnë botën zgjuar për Hyjin.
(20.03.2008 RV)Meshtarët janë të
thirrur ta mbajnë botën zgjuar për Hyjin: nuk duhet të kumtojnë kurrë vetveten, as
të shpikin një Kishë sipas dëshirave të tyre, por të jenë shërbëtorë në vërtetësi
e në dashuri. Këtë theksoi sot paradite Papa në Bazilikën e Vatikanit gjatë Meshës
së Bagmit, që i parapriu Triditëshit të Pashkëve. Gjatë ritit, 1600 meshtarë të dioqezës
së Romës përsëritën premtimet meshtarake. Më pas u bekuan vajrat për kremtimin e sakramenteve:
vaji i katekumenëve, vaji i të sëmurëve dhe Bagmi Shenjt. Gjatë homelisë, Papa
u përqendrua tek figura e meshtarit. Kujtoi se meshtari është i thirrur të jetë vigjilent,
të jetojë vazhdimisht me sytë drejtuar nga Zoti, që bota të mos e harrojë Hyjin: “Meshtari
duhet të jetë vigjilent. Duhet t’i hapë mirë sytë, përballë fuqive kërcënuese të së
keqes. Duhet ta mbajë botën zgjuar për Hyjin. Duhet të jetë gjithnjë drejt në këmbë:
drejt përballë rrymave të kohës. Drejt përballë së vërtetës. Drejt në përpjekjen për
të mirën. Qëndrimi para Krishtit duhet të jetë gjithnjë përpjekje për të mbartur mbi
vete peshën e njerëzve para Atij, i cili na mbart ne të gjithëve para Atit. E mbi
gjithçka, meshtari duhet të jetë mbartës i Krishtit, i fjalës së Tij, i së vërtetës
së Tij, i dashurisë së Tij”. Meshtari – nënvizoi Papa – duhet të jetë njeri
i drejtë, sypatrembur, i gatshëm për të duruar edhe fyerje për hatër të Zotit. Duhet,
pastaj, të shërbejë, duke i përngjarë Krishtit, që e dhuroi vetveten deri në fund
të fundit për njerëzit. Benedikti XVI i nxit meshtarët të mësojnë pa u lodhur
kurrë: të mësojnë të luten gjithnjë më thellë, të mësojnë ta njohin Zotin në Fjalën
e Tij, që kumtimi të jetë i frytshëm. Ati i Shenjtë kujtoi, pastaj, përmasën themelore
të bindjes. Shërbëtori duhet të bindet, t’i nënshtrohet fjalës: “Mos u bëftë vullneti
im, por vullneti yt”. Me këtë fjalë Jezusi, në Kopshtin e ullinjve, fitoi betejën
përfundimtare kundër mëkatit, kundër rebelimit të zemrës së rënë në mëkat: “Adami
mëkatoi pikërisht sepse donte të realizonte vullnetin e tij e jo atë të Hyjit. Njerëzimi
tundohet gjithnjë të jetë krejtësisht i pavarur, t’i nënshtrohet veç vullnetit të
vet e të mendojë se vetëm kështu mund të jetë i lirë; se vetëm falë një lirie të tillë
pa cak, njeriu mund të jetë plotësisht njeri, e mund të bëhet hyjnor. Po pikërisht
kështu i kundërvihemi së vërtetës”. Jemi të lirë vetëm nëse e jetojmë këtë
liri me të tjerët, duke bërë vullnetin e Zotit. Çdo njeri duhet t’i nënshtrohet vullnetit
të Zotit, aq më tepër meshtari – vijoi Benedikti XVI – dhe u kujtoi sivëllezërve në
meshtari: “Ne nuk kumtojmë vetveten, por Atë, Fjalën e Tij, të cilën nuk mund
ta sajojmë. Nuk e shpikim Kishën, ashtu si do të dëshironim të ishte; Fjalën e Krishtit
e kumtojmë në mënyrë të drejtë vetëm në bashkim me Korpin e tij. Të bindesh, për ne
do të thotë të besosh me Kishën, të mendosh, të flasësh me Kishën, t’i shërbesh Kishës.
Në këtë bindje përfshihet edhe paralajmërimi që i bëri Jezusi Pjetrit: “Do të të
çojnë atje, ku nuk deshe të shkosh”. Të shkosh ku nuk dëshiron është përmasë themelore
e shërbimit tonë; është pikërisht kjo që na bën të lirë e, ndonëse mund të jetë në
kundërshtim me planet tona, na dhuron pasurinë e dashurisë së Hyjit”. Së
fundi, Benedikti XVI foli për gjestin e larjes së këmbëve, me të cilin Krishti, Meshtar
i vërtetë i botës, pohon se dëshiron të bëhet shërbëtor i të gjithëve: “Me
gjestin e dashurisë deri në fund, Ai lan këmbët tona të ndyra, me përvujtërinë e shërbimit,
na pastron nga sëmundja e mendjemadhësisë. Kështu na bën të aftë të ulemi në sofrën
e Hyjit. Ai zbriti, e ngjitja e vërtetë e njeriut realizohet tani në zbritjen tonë
me të e drejt Tij. Lartimi i tij është kryqi. Është zbritja më e thellë e, si dashuri
deri në fund të fundit, është njëkohësisht edhe kulmi i ngjitjes, lartimi i vërtetë
i njeriut”.