Papieskie intencje modlitewne

W lutym 2008 r. papieska intencja ogólna dotyczy ludzi upośledzonych psychicznie. Modlimy się, aby nie odsuwano ich na margines społeczeństwa, lecz szanowano i z miłością pomagano żyć godnie w ich sytuacji fizycznej i społecznej.

Komentarzem do tej intencji mogą być słowa Ojca Świętego z orędzia na XIV Światowy Dzień Chorego, poświęcony przed dwoma laty właśnie problemom związanym z zaburzeniami umysłowymi. Benedykt XVI zwraca uwagę, że cierpi na nie już jedna piąta ludzkości. Wśród ich przyczyn wymienia „długotrwałe konflikty zbrojne w różnych regionach ziemi, serie straszliwych klęsk żywiołowych, szerzący się terroryzm”. Powodują one „nie tylko ogromną liczbę ofiar śmiertelnych, lecz także u niemałej liczby tych, którzy pozostają przy życiu, wywołują urazy psychiczne, niekiedy bardzo trudne do przezwyciężenia. Natomiast wśród przyczyn nowych form zaburzeń umysłowych w krajach wysoko rozwiniętych pod względem gospodarczym uczeni wymieniają także negatywny wpływ kryzysu wartości moralnych. Zwiększa on poczucie osamotnienia, podważa tradycyjne struktury więzi społecznych, a wręcz doprowadza do ich rozpadu, od instytucji rodziny poczynając, i spycha na margines społeczeństwa chorych, w szczególności umysłowo, często uważanych za ciężar dla rodziny i wspólnoty”.

Papież zachęca do dalszych wysiłków, „aby wszyscy umysłowo chorzy mogli korzystać z niezbędnej opieki. Niestety, w wielu częściach świata świadczenia służby zdrowia dla tych chorych wykazują poważne braki, są niedostateczne bądź w stanie zaniku. Środowisko społeczne nie zawsze akceptuje osoby umysłowo chore i ich ograniczenia. Ojciec Święty wskazuje, że „każdy chrześcijanin, zgodnie z własnymi kompetencjami i odpowiedzialnością, ma obowiązek przyczyniać się do tego, aby godność tych naszych braci i sióstr była uznawana, szanowana i broniona”.


Benedykt XVI poleca też intencję misyjną na luty 2008 r. Obejmuje nią instytuty życia konsekrowanego, przeżywające wielki rozkwit w krajach misyjnych. Mamy się modlić, by odkrywały one na nowo swój wymiar misyjny i, wierne radykalnemu wyborowi życia wedle rad ewangelicznych, wielkodusznie dawały świadectwo o Chrystusie i głosiły Go aż po krańce ziemi.

Komentarz do tej intencji stanowić może poświęcony misyjnemu aspektowi życia zakonnego fragment instrukcji: „Rozpocząć na nowo od Chrystusa. Odnowione zaangażowanie życia konsekrowanego w trzecim tysiącleciu”. W dokumencie, opublikowanym 19 maja 2002 r. przez Kongregację ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, czytamy: „Na podobieństwo Jezusa ci, których Bóg powołuje, aby szli za Nim, zostają poświęceni i posłani w świat, by naśladować Jego przykład i kontynuować Jego misję. Co więcej, samo życie konsekrowane pod działaniem Ducha Świętego staje się misją. Im bardziej osoby konsekrowane pozwalają upodobnić się do Chrystusa, tym bardziej czynią Go obecnym i działającym w świecie dla zbawienia ludzi”.

W instrukcji zwrócono uwagę, że „gorliwość o budowanie Królestwa Bożego i zbawienie braci staje się najlepszym sprawdzianem autentyczności daru z siebie, przeżywanego przez osobę konsekrowaną. Oto dlaczego każda nowa próba autentycznej odnowy przekłada się na podejmowanie z nową energią misji ewangelizacyjnej. Dyspozycyjność misyjna została potwierdzona poprzez odważne działania skierowane ku narodom, które oczekują na pierwsze głoszenie Ewangelii. Może jak nigdy dotąd, właśnie w obecnych latach powstało wiele nowych fundacji, i to mimo trudności liczebnych, jakie przeżywają instytuty. Poszukując we wskazaniach historii odpowiedzi na oczekiwania ludzkości, konsekrowani z przedsiębiorczością i ewangeliczną odwagą poszli w miejsca trudne, aż do podjęcia ryzyka i rzeczywistej ofiary z życia”.


ak/ rv