Гутарка Ўладыкі Чэслава надала тон усяму зьезду, які распачаў сваю працу наступнага
дня. Перш за ўсё сьвятары падзяліліся сваім досьведам пастырскай працы ў розных краінах.
Пасьля пачаліся дыскусіі i нарады, у якіх закраналіся пытаньні душпастырскай дзейнасьці
сярод беларусаў i задавальненьня іхных рэлігійных патрэбаў. Зьезд прызнаў, што неабходна
ўзнавіць высілкі ў справе прызначэньня каталіцкага біскупа ў Беларусі. Разглядаліся
таксама: пытаньне сьвятарскіх пакліканьняў і магчымасьць мець жанатых сьвятароў; патрэба
беларускай рэлігійнай літаратуры i перакладу Сьвятога Пісаньня i літургічных тэкстаў
на беларускую мову; роля беларускай рэлігійнай прэсы як сродку сувязі зь вернікамі;
патрэба бліжэйшага супрацоўніцтва з праваслаўнымі беларусамі ў духу любові i ўзаемнай
пашаны, не заплюшчваючы вочы на наяўныя адрозьненьні; роля сьвецкіх вернікаў у жыцьці
царкоўным. Гэта быў вельмі важны зьезд, прысьвечаны пытаньням душпастырскага характару.
Ha аснове ягоных пастановаў біскуп Сіповіч распрацаваў мэмарыял да Святога Айца Паўла
VI, які i перадаў яму на прыватнай аўдыенцыі 22 лютага 1973 году. Адносна прызначэньня
біскупа ў Беларусі Сьвяты Айцец сказаў: «Tutto riconsideremo di nuovo e lo faremo
tutto ch’и possibile» (Перагледзім усё нанова і зробім усё магчымае). Біскуп Сіповіч
узняў пытаньне пастырскай апекі над беларусамі каталікамі рымскага абраду на чужыне.
Папа адказаў: «Fate tutto come fin’ora. Occupatevi di loro» (Рабіце ўсё як дагэтуль.
Займайцеся імі). У сувязі з гэтым біскуп зрабіў такую заўвагу ў сваім дзёньніку: «Гэта
Айцец Сьв. сказаў так выразна, што без сумніву я зразумеў, што ён не жадае гуляць
у нейкія фармальнасьці, а проста жадае, каб я імі апекаваўся». Гэтым разам біскуп
Сіповіч ня мог пабачыцца з архібіскупам Казаролі, ватыканскім “міністрам замежных
справаў”, бо той знаходзіўся ў Чэхаславаччыне. Казаролі быў галоўным прадстаўніком
Ватыканскай “Ostpolitik” (Усходняй палітыкі). Адрозна ад папы Пія XII, які бескрампрамісна
ставіўся да камунізму, Павал VI імкнуўся палегчыць лёс каталікоў у камуністычных краінах
i не абвастраць сытуацыі. Ён дзейнічаў адкрыта i вёў перамовы з камуністычнымі ўладамі.
Ватыканскія дыпляматы, каб не пагоршыць справу, стараліся не ўздымаць далікатных пытаньняў,
такіх, як зьнішчэньне Ўкраінскай Грэка-Каталіцкай Царквы ў 1946 годзе або савецкая
акупацыя Чэхаславаччыны ў 1968 годзе. Гэта, безумоўна, многім не падабалася. У бок
Ватыкану загучалі абвінавачаньні ў прасавецкіх сымпатыях. Уражаньне ўзмацнялася тым,
што Ватыкан сваёй палітыкай амаль нічога не выйграваў (прынамсі, так выглядала), a
камуністы, ня робячы ніякіх саступак, здабывалі імідж “прыстойных людзей”, зь якімі
нават Каталіцкая Царква размаўляла. У сераду 7 сакавіка 1973 году біскуп Сіповіч
меў аўдыенцыю ў кардынала Віё (Jean Villot), Ватыканскага Дзяржаўнага Сакратара (наступніка
кардынала Чыканьяні). Ідучы на аўдыенцыю, Сіповіч сустрэўся з кардыналам Допфнэрам
(Julius Doepfner), архібіскупам Мюнхэнскім. Той, піша ў сваім дзёньніку Сіповіч, «пытае
аб Беларусі, аб маёй працы. Пытае: “Ці Вы задаволены з дзейнасьці ў Сав. Саюзе архіепіскапа
Казаролі?” Кажу: “Так, бо робіць, што можа”. У яго пытаньні я адчуў быццам сумніў
ці незадаволеньне з паездкі монс. Казаролі ў Усходнюю Нямеччыну”. Пытаньне “Ostpolitik”
закраналася таксама на аўдыенцыі з кардыналам Віё: “Тут мы даткнулі такжа праблему
савецкай рэлігійнай палітыкі. Я заўважыў, што звычайна людзі ўважаюць кожную паездку
Арцбпа Казаролі ў Савецкі Саюз за прасавецкую палітыку Ватыкану. Ha гэта Я. Эмінэнцыя:
“Мы імкнёмся пашырыць, узмоцніць ужо існуючыя рэлігійныя вогнішчы ў Савецкім Саюзе”». У
Рыме 4 сакавіка Ўладыка Чэслаў размаўляў з марыянінам айцом Баляславам Якімовічам
на беларускія тэмы. Вось як ён апісвае ў сваім дзёньніку: «Гутарым з а. Якімовічам
аб справах недаразуменьняў польска-беларускіх. Ён сам лічыць сябе палякам, гутарыць
па-беларуску, бацька яго з вуніятаў, радзіўся на Гродзеншчыне (22 лютага 1969 г. Уладыка
так пісаў пра бацьку Якімовіча: “Яго бацька быў праваслаўным i напэўна ж беларусам”.
– А.Н.). Айца Я. Германовіча ён называе нацыяналістам... Пры гэтай нагодзе
я таксама сказаў аб адносінах некаторых польскіх марыянаў да беларусаў: палілі беларускія
рэлігійныя кнігі, не дазволілі прыехаць малодшым у Рым на студыі, жадалі пасьля вывязеньня
друйскіх айцоў інкардынаваць (далучыць. – А.Н.) друйскі дом у сваю правінцыю,
чаму супрацівіліся айцы Абрантовіч i Цікота». У чэрвені біскупа Сіповіча зноў паклікалі
ў Рым. 4 чэрвеня ён сустракаўся з архібіскупам Казаролі. У дзёньніку Сіповіч пакінуў
апісаньне гэтай сустрэчы: «Я. Д. Казаролі выясьняе: Айцец Сьвяты ў прынцыпе згадзіўся
распачаць ізноў справу біскупства ў Беларусі. Пакінуў да развагі мэтад заладжаньня
справы: або выслаць у Савецкі Саюз Бпа Сіповіча дзеля перагавораў, або заклікаць айца
Ул. Чарняўскага. Ня можна прыймаць усё з поўнай даверанасьцю, што Саветы кажуць, але
будзем рабіць. Я падзякаваў Айцу Сьвятому i Я. Д. Казаролі. Са свайго боку я падаў
коратка прычыны, якія прамаўляюць за тым, каб лепш я быў у “цені” i не высоўваўся
ў перагаворах з Саветамі. Тыя прычыны наступныя: 1) Ліст айца Ул. Чарняўскага,
які піша, што, калі няма магчымасьці майго прыезду, дык выклікаць яго. 2) Каб не
скампрамітаваць маёй працы сярод эміграцыі. 3) Трэба адказаць на пытаньне: чаму
савецкі ўрад жадаў бы, каб я прыехаў у Саветы? Каб атрымаць ад мяне як найбольш інфармацыяў
аб Ватыкане. Аб Беларусі яны знаюць больш, чым я. Маё паложаньне ў Саветах было б
вельмі цяжкім, бо яны мяне ўважалі б за “усёведаючага”; пры іхным недаверы да ўсіх
i да ўся я ня хочучы мог бы скампрамітаваць Ап. Пасад. Зрэшты Саветы павінны ведаць,
што кожны біскуп залежыць ад Айца Сьвятога i таму, калі трэба, Айцец Сьв. можа паслугоўвацца
такжа i мной. Усё гэта выслухаўшы, Арцбп Казаролі згадзіўся са мной».