Papa në audiencën e përgjithshme kushtuar Shën Maksimit: “I krishteri e ngul vështrimin
drejt realiteteve të ardhshme, duke qenë thellësisht i impenjuar në shoqëri”.
(31.10.2007 RV)Detyrat që ka besimtari
ndaj shoqërisë civile kanë vlerë për çdo kohë: këtë nënvizoi Benedikti XVI në audiencën
e sotme të përgjithshme, kushtuar Shën Maksimit, ipeshkëv i Torinos nga fundi i shekullit
IV e fillimi i shekullit V. Duke u ndaluar tek figura e këtij bariu, që luajti një
rol të dorës së parë në përhapjen e krishterimit në Italinë veriore, Ati i Shenjtë
i nxiti të pranishmit të reflektojnë për lidhjet ndërmjet besimtarëve e institucioneve
politike. Audienca u mbajt nën një shi me rrëshekë që, megjithatë, nuk mundi ta shuante
ngrohtësinë me të cilën e ndoqën Papën 30 mijë shtegtarët, mbledhur për katekizmin
në Sheshin e Shën Pjetrit. “Të jetosh një jetë të krishterë, do të thotë edhe të
kryesh detyrat qytetare”. Ky - tha Papa - është një nga mësimet e Shën Maksimit,
që e gjejmë në përmbledhjen e Sermoneve apo predikimeve të Shenjtit. Nga kjo vepër
- nënvizoi Ati i Shenjtë - del në pah lidhja e thellë jetike e ipeshkvit me qytetin
e tij, gjë që flet për një pikëtakimi të dukshme ndërmjet shërbimit ipeshkvnor të
Ambrozit në Milano e Maksimit në Torino. Përballë tensioneve të rënda dhe kërcënimit
të barbarëve – kujtoi Benedikti XVI – Shën Maksimi ia doli mbanesh ta mblidhte popullin
e krishterë rreth personit të tij, si bari e si mësues, duke u bërë “Roje mbi shkëmbin
më të lartë të qytetit”. Veprimtaria e ipeshkvit tregon qartë sa shumë u përpoq për
t’iu kundërvënë zvetënimit e shthurjes civile: “Pa rënë shumë në sy, Maksimi
arrin kështu në predikimet e tij, të shpjegojë lidhjen e thellë ndërmjet detyrave
të të krishterit e atyre të qytetarit”. Papa citoi Predikimet 17 e 18 të Shën
Maksimit, kushtuar temës gjithnjë aktuale të pasurisë e të varfërisë në bashkësitë
e krishtera. Ipeshkvi i Torinos ankohet se pasuritë grumbullohen e fshihen, pa menduar
fare për nevojat e tjetrit. E më pas dënon ashpër ata të krishterë, të cilët jo vetëm
që nuk e ndajnë pasurinë me vëllezërit, por arrijnë deri atje, sa të mos ngurrojnë
të plaçkisin edhe gjënë e tjetrit. Njerëzve të tillë ipeshkvi shenjt - e me të edhe
Papa – u kujton se duke vepruar kështu, nuk gënjejnë njerëzit, po Zotin: “Në
këto rrethana Maksimi përpiqet jo vetëm të ngjallë në shpirtin e besimtarëve dashurinë
tradicionale për atdheun, por edhe t’u kujtojë detyrën e pagesës së rregullt të taksave,
sado të rënda e të pakëndshme t’u duken”. Në krahasim me sjelljen e përmbajtur
të Ambrozit – vijoi të shpjegonte Papa – e duke pasur parasysh shkatërrimin e institucioneve
të Perandorisë romake, Maksimi e ndjen veten plotësisht të autorizuar të ushtrojë
një pushtet të mirëfiltë mbi qytetin që i është besuar. E ky pushtet – shtoi Ati
i Shenjtë – u bë më pas gjithnjë më i gjërë e më i frytshëm, aq sa të zevendësonte
mungesën e gjykatësve e të institucioneve civile: “Si përfundim mund të themi
se analiza historike dhe letrare flet për vetëdijen në rritje të përgjegjësisë politike
të autoritetit kishtar, në rrethana kur ky autoritet zevendësonte atë civil”. Natyrisht
që – vërejti Papa – rrethanat historike, kulturore e shoqërore të sotme janë krejtësisht
të ndryshme. Të reja janë edhe sfidat para të cilave ndodhet Kisha, por kohët e reja
e sfidat e reja nuk e cënojnë fare aktualitetin e qortimeve të Shën Maksimit: “Pavarësisht
nga ndryshimet e kushteve, mbeten gjithnjë aktuale detyrat që ka besimtari ndaj vendit
të tij. Gërshetimi i impenjimeve të qytetarit të ndershëm me ato të të krishterit
të mirë mbetet gjithnjë i njëjtë”. E këtu Benedikti XVI citoi një fragment
nga Nota doktrinore e 2002-it mbi pjesëmarrjen e katolikëve në jetën politike, për
të ripohuar një nga aspektet më të rëndësishme të unitetit të jetës së të krishterit:
përkimin e plotë ndërmjet fesë e jetës, ndërmjet Ungjillit e Kulturës. “Gabohen
ata të cilët, duke e ditur që këtu nuk kemi nënshtetësi të përhershme, por se jemi
në kërkim të asaj të ardhshme, besojnë se për këtë arsye mund t’i lënë pas dore detyrat
e tyre tokësore e nuk mendojnë se pikërisht feja e tyre i ngarkon akoma më shumë me
përgjegjësinë e kryerjes së detyrave, sipas vendit që zë secili në shoqëri”. Në
përfundim Papa uroi që, duke ndjekur mësimet e Shën Maksimit, besimtarët t’i shikojnë
si një gjë e vetme detyrat njerëzore e ato fetare. Pas katekizmit, Ati i Shenjtë i
përshëndeti besimtarët në gjuhë të ndryshme dhe e përfundoi audiencën, duke i ftuar
t’i jetojnë me përshpirtërinë e duhur kremtimet e solemnitetit të të Gjithë Shenjtorëve
dhe Përkujtimin e besimtarëve të vdekur: “Uroj të jetë rast i përshtatshëm për
të gjithë që t’i lartojnë sytë nga qielli e të kundrojnë realitetet e ardhshme, të
mbramet e përfundimtaret që na presin”.