Amerika përkujton viktimat dhe sulmet kundër demokracisë. Mesazhi i ri i Bin Ladenit me rastin e gjashtë vjetorit të atentateve terroriste të 11 shtatorit.

(11.9.2007 RV) Sot në mëngjes me të rrahurat e këmbanës në orën 08.46, orë në të cilën gjashtë vjet më parë aeroplani i parë u përplas me Kullat Binjake, nisën në SHBA-ë kremtimet përkujtimore për viktimat e 11 shtatorit. Ndërsa presidenti amerikan George Bush dhe Dick Cheney së bashku me bashkëshortet e tyre mbajtën një minutë heshtje në kopshtin e Shtëpisë së Bardhë, në Ground Zero kryetari i bashkisë së Nju Jorkut Michael Bloomberg nisi ceremoninë përkujtimore, pikërisht afër vendit ku po punohet për ndërtimin e një kompleksi të ri për Qendrën Botërore të Tregtisë.
“Duhet të nisim një faqe të re, pa revolucione”, u shpreh kryetari i bashkisë Bloomberg në një intervistë televizive dhënë para fillimit të kremtimeve, gjatë të cilave u lexuan emrat e 2750 personave që humbën jetën gjatë atentateve.
Leximi i emrave, në praninë e kandidatëve për president si Rudy Giuliani dhe Hillary Clinton, këtë vit iu besua zjarrfikësve dhe policëve. Duke iu përgjegjur kërkesave të familjarëve, Bloomberg hapi për familjarët rrethimin ku gjendet Ground Zero, një zonë ku tashmë po kryhen punime.

E ndërsa mbarë bota sot po flet për paqen në internet nisi të qarkullojë një mesazh i Bin Ladenit mbi atentatet e 11 shtatorit. Mesazhi, vetëm me zë dhe me një fotografi të Bin Ladenit me mjekër të lyer zgjat afro 15 minuta. Në të Bin Ladeni lavdëron bëmat e Al Shehrit, njërit prej kamikazeve që shkaktuan atentatet e 11 shtatorit. “Ka ardhur çasti që të bëjmë detyrën tonë” thotë në mesazh Bin Ladeni duke u bërë thirrje të rinjve të ndjekin shembullin e Al Shehrit. Mesazhi vijon me fjalët e fundit të kamikazes Al Shehri.

Por cili është qëndrimi i popullit amerikan ndaj atentateve të 11 shtatorit. Nga 81 përqind e amerikanëve ato përceptohen si ngjarja më e rëndësishme e jetës. Mjafton kjo e dhënë, bërë publike sot nga shoqata demoskopike Zogby International për të kuptuar ndjenjat me të cilat populli amerikan përkujtoi sot përvjetorin e gjashtë të sulmeve terroriste të 11 shtatorit 2001. Sidoqoftë, kjo datë me tërë atë ngarkesë dhëmbjeje që mbart në vetvete i përket tashmë tërë njerëzimit. Atentatet e Madridit dhe Londrës, sikurse edhe në shumë vende të tjera islamike të kujtojnë se askush nuk mund të ndihet i pacënueshëm nga sulmet terroriste. A mos jemi të destinuar të jetojmë me frikën e terrorizmit?
Më hollësisht mbi këtë problem flet prof. Antonio Maria Baggio, docent i etikës politike në Universitetin Papnor Gregorian, njohës i thellë i shoqërisë amerikane:

Përgjigje: Ka disa vjet tashmë që gjendemi brenda kësaj forme. Terrorizmi në të vërtetë është një mënyrë shfaqjeje ekstreme dhe e tmerrshme tek e cila janë vërejtur përçarje dhe probleme, të cilat kanë qenë edhe më përpara. Sigurisht rruga e terrorizmit nuk mund të justifikohet në asnjë mënyrë. Nuk ka asgjë që mund të përligj këtë lloj zgjedhjeje në jetë. Natyrisht ne kemi një gjendje ndërkombëtare me probleme shumë të mëdha të pazgjidhura, dhe shpeshherë situatat ku ka padrejtësi të vërteta dhe varfëri duket se mund të zgjidhen, - dhe ky është një gabim, – duke kryer akte terroriste.

Pyetje: Me atentatet e 11 shtatorit, shumë amerikanë i kanë bërë vetes pyetjen se përse janë të urryer! Sot e dimë sesa është i përhapur në botë antiamerikanizmi. Sipas jush, mos bëhet fjalë për një dukuri që është e destinuar të zgjasë?

Përgjigje: Do të zgjasë sa të zgjasin ideologjitë që ushqejnë antiamerikanizmin. Po e shpjegoj: antiamerikanizmi ka qenë një ndër elementët e përplasjes së madhe ndërmjet socializmit dhe kapitalizmit përgjatë shekullit të kaluar. Nuk duhet të mendojmë se pavarësisht se vendet socialiste u zhdukën ideologjia e tyre mbaroi bashkë me ta. Ideologjitë janë pjesë e mentalitetit dhe si të tilla zgjasin në kohë: ndryshojnë, shndërrohen, por vijojnë të mbartin brenda atë mikrobin e urrejtjes për Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Kah ana tjetër kemi SHBA të cilat mendojnë se janë kombi i përzgjedhur dhe shumë shpesh tek amerikanët vihet re një lloj vështirësie për të bërë autokritikë. Roli që luajnë në situatën ndërkombëtare, për shembull, bën që t’iu shmangen gjykimeve dhe t’i sjellin shpinën kritikave. Por mos të harrojmë se vetë ekzistenca e SHBA-ës është diçka që është krijuar nga shumë popuj të botës. Ky eksperiment amerikan është bërë me kontributin e shumë popujve të botës. Por ne duhet të shohim edhe anën e mirë. SHBA-ës kanë qenë vendi ku ne, të ikur nga diktaturat apo edhe thjesht nga uria, kemi gjetur mundësinë për të rifilluar jetën tonë.

Pyetje: Në fjalimin e ambasadorit amerikan me 13 shtator 2001, Papa Gjon Pali II uroi që ky akt çnjerëzor të mos vijonte me një vorbull dhune. Për fat të keq nuk ndodhi kështu. Edhe në atë rast Papa Wojtyla qe profetik?

Përgjigje: Po, është e vërtetë. Le të kujtojmë ndërkaq se atentatet në Uashington dhe në Nju Jork minuan atë sigurinë e palëkundëshme që ekzistonte deri atëherë: sigurinë se shteti më i fuqishëm i botës nuk do të goditej kurrë nga një fuqi tjetër më e madhe dhe treguan se nuk mjafton forca për të siguruar qetësinë por se duhen edhe gjëra të tjera. Ja se pse është e rëndësishme jo vetëm dërgimi i ushtrisë, që në disa raste edhe mund të bëhet, por është e rëndësishme që të krijohen situata ku drejtësia vepron, situata respekti, dialogu, mbasi forca vetëm nuk është e mjaftueshme. Fatkeqësisht është ndjekur kryesisht rruga e dhunës dhe kjo në kundërshtim të plotë me doktrinën katolike mbi paqen dhe luftën.

Pyetje: Pas 11 shtatorit është folur shumë për përplasje ndërmjet qytetërimeve...

Përgjigje: Kur flitet për përplasje ndërmjet qytetërimeve paraqitet një teori që racionalizon dhe që përpiqet të bëjë fakt të pakundërshtueshëm një përplasje ndërmjet kulturave, ndërmjet sistemeve – le të themi – ekonomike dhe kulturore. Nuk është fjala për një situatë të natyrshme, që është shkaktuar nga mungesa e feve. Pra, janë edhe rrugëdaljet, zgjedhjet e këtyre viteve ato që i kanë gërmuar me i kanë thelluar më tej humnerat ndërmjet popujve, ato që bëjnë të mundur të flitet për një përplasje ndërmjet qytetërimeve. Pra rruga e luftës dhe e përpjekjeve duhet të shoqërohet me një projekt zhvillimi dhe dialogu ndërmjet popujve.