Watykan: wspólna deklaracja Benedykta XVI i Chryzostoma II
W dobie narastającej laicyzacji i relatywizmu katolicy i prawosławni Europy wezwani
są do dawania wspólnego świadectwa o wartościach etycznych i o swojej wierze w Chrystusa.
Czytamy o tym w deklaracji, którą Benedykt XVI podpisał 16 czerwca w Watykanie razem
z abp. Chryzostomem II. Przemawiając do przybyłego z oficjalną wizytą zwierzchnika
cypryjskiej Cerkwi, Papież wyraził radość z rozwijanych z nią relacji ekumenicznych
oraz nadzieję na osiągnięcie pełnej jedności z prawosławnymi i możliwość wspólnego
sprawowania Eucharystii. Przypomniał sięgającą apostolskich czasów tradycję chrześcijańską
Cypru. Szczególnie ważne są w niej postacie św. Barnaby, współpracownika Apostoła
Pawła, oraz św. Epifaniusza, który był tam pod koniec IV w. biskupem Salaminy. Ten
teolog i duszpasterz wskazywał wiernym prawdy wiary i drogę, jaką mają kroczyć, ostrzegając
przed zagrażającymi błędami.
„Oto metoda również dzisiaj skuteczna w głoszeniu
Ewangelii, zwłaszcza młodym pokoleniom, będącym pod silnym wpływem prądów myślowych
przeciwnych duchowi ewangelicznemu” – powiedział Benedykt XVI. Na początku trzeciego
tysiąclecia Kościół staje przed wyzwaniami i problemami podobnymi do tych, z jakimi
spotykał się bp Epifaniusz. „Jak wtedy, tak i dzisiaj – wskazał Papież - trzeba uważnie
czuwać, ostrzegając Lud Boży przed fałszywymi prorokami, błędami i płytkością propozycji
niezgodnych z nauczaniem Boskiego Mistrza, naszego jedynego Zbawiciela”. Równocześnie
zachodzi pilna konieczność znalezienia nowego języka, by głosić wspólną nam wiarę.
„Ma to być podzielany przez nas język duchowy, zdolny wiernie przekazać prawdy objawione.
Pomoże nam on odbudować w prawdzie i miłości komunię wszystkich członków jedynego
Ciała Chrystusa”- powiedział Ojciec Święty.
Benedykt XVI wskazał, że tworzeniu
takiego języka służy katolicko-prawosławny dialog teologiczny. Wagę tego dialogu podkreślił
też zwierzchnik cypryjskiej Cerkwi, która bierze w nim czynny udział. Przypomniał
on wizytę, którą w roku 1973 złożył Pawłowi VI w Castelgandolfo abp Makarios III,
będący wtedy równocześnie prezydentem Cypru. Kraj ten nawiązał wówczas stosunki dyplomatyczne
ze Stolicą Apostolską. W ostatnich dziesięcioleciach cypryjscy teolodzy prawosławni
mogli studiować na uczelniach kościelnych Rzymu, korzystając ze stypendiów przyznanych
przez Papieską Radę ds. Popierania Jedności Chrześcijan. Dziękując za to, Chryzostom
II zaoferował letnie stypendia dla teologów katolickich, by mogli się tam uczyć języka
nowogreckiego i poznawać prawosławną liturgię. Wskazując dalej na kryzys przeżywany
przez Europę, która odrzuca swe chrześcijańskie korzenie, podkreślił potrzebę nowej
ewangelizacji i wspólnego świadectwa wyznawców Chrystusa. Mówiąc o sytuacji podziału
swojej ojczyzny, zwierzchnik cypryjskiego prawosławia zaapelował do Benedykta XVI
jako pochodzącego z kraju, który również pozostawał długo podzielony. „Nasza
ojczyzna i wasz siostrzany Kościół apostolski Cypru cierpi, ale też z godnością trwa
za wstawiennictwem swoich świętych, a zwłaszcza swego założyciela, Apostoła Barnaby.
Prawa człowieka są deptane” – powiedział abp Chryzostom II. Zwierzchnik cypryjskiej
Cerkwi wskazał, że „zabytki ulegają zniszczeniu. Dzieła naszego duchowego dziedzictwa
stają się przedmiotem międzynarodowego handlu. Podział ostatniej europejskiej stolicy,
Nikozji, zdaje się przeciągać w nieskończoność. Któż usłyszy nasze słuszne skargi
i zaprotestuje wobec możnych tego świata, którzy wykorzystują imię Chrystusa, są jednak
głusi na prawo miłości?”. „Prosimy Waszą Świątobliwość o wsparcie nas niezwyciężoną
bronią braterskiej modlitwy, ale również ojcowskim wołaniem w obronie nie podlegających
przedawnieniu praw starożytnego, apostolskiego Kościoła siostrzanego Cypru – wyspy
będącej skrzyżowaniem dróg ludów, religii, języków i cywilizacji Morza Śródziemnego
i Bliskiego Wschodu” – powiedział zwierzchnik cypryjskiego prawosławia.
Chryzostom
II zaprosił Papieża do odwiedzenia Cypru, przypominając starożytne określenie Rzymu
jako Kościoła, który przewodzi w miłości.
We wspólnej deklaracji Ojciec Święty
i prawosławny arcybiskup wyrazili wolę coraz intensywniejszego dążenia do pełnej jedności
wszystkich chrześcijan. Nawiązali do sytuacji podziałów i napięć na Cyprze i na Bliskim
Wschodzie. Podkreślili rolę chrześcijan i wszystkich wyznawców jedynego Boga w przywróceniu
tam pokoju. Wskazali na zasadnicze znaczenie godności i praw człowieka, wśród nich
zwłaszcza wolności religijnej. Stwierdzili, że profanowanie miejsc kultu godzi w ludzką
cywilizację. Bogate dziedzictwo wiary katolików i prawosławnych winno ich skłaniać
do głoszenia Ewangelii, odpowiadając na potrzeby dzisiejszego świata. Wśród nich podpisana
przez Benedykta XVI i Chryzostoma II deklaracja wymienia kwestie bioetyczne związane
z obroną ludzkiego życia, walkę z ubóstwem, głodem i chorobami w perspektywie międzynarodowej
solidarności oraz problemy ekologiczne.