(17.04.2007 RV)Shën Simeoni, i njohur ndryshe me emrin Bar Sabbà, që do të
thotë ‘biri i dërstilarit”, u emërua ‘catholikos’ – ‘ipeshkëv’ i Seleuçisë në Persi,
menjëherë pas ipeshkvit të mëparshëm, që u shkarkua nga detyra në vitin 324. Në vitin
340 mbreti persian Sapori II, që rifilloi persekutimin e egër kundër të krishterëve,
nuk ngurroi t’i detyronte që të paguanin dyfishin e taksave e të mbyllte të gjitha
ndërtesat e kultit. Duke parë varfërinë e thellë të njerëzve, Simeoni nuk pranoi t’i
mblidhte taksat. I vunë menjëherë prangat. E hoqën, pastaj, zvarë para mbretit
dhe deshën ta detyrojnë të përulej para e tij e më pas të adhuronte zotin diell.
Natyrisht nuk pranoi. E ky mospranim u përdor si pretekst për ta mbajtur në burg,
së bashku me njëqind të krishterë të tjerë. Në birucën e burgut, i ngarkuar me zinxhirë,
ipeshkvi shenjt arriti të kthente në fenë e krishterë Ustazaden, eunuk i sallës mbretërore
dhe edukator i mbretit, i cili më pas do të martirizohej së bashku me atë që e ringjalli
për një jetë të re në gurrën e Pagëzimit. Simeoni kaloi shumë kohë në burg, së
bashku me njëqind shokët e tij, ipeshkvij, meshtarë e anëtarë të urdhërave të ndryshme
rregulltare. Iu pre koka, pasi i therën para syve të tij, një nga një të gjithë shokët
e fesë e të mjerimit, të cilët ai i kishte përforcuar në fe aq, sa ta pësonin me guxim
të pashoq martirizimin për Krishtin. Në Martiriologun e mëparshëm Romak përmendeshin
me emër disa nga shokët e martirizimit të Simeonit, e pikërisht meshtarët Abdaikla
e Hanania si dhe zyrtari mbretëror Pusaik. Simeoni kujtohet si kryetar i këtij grupi
martirësh në Shkurtoren siriane të vitit 412 si dhe në Martiriologun Romak, që e shënon
përkujtimin e martirëve të Persisë më 17 prill. Po në këtë datë kalendari katolik
përkujton edhe Ustazaden, që pësoi martirizimin së bashku me shumë të krishterë të
tjerë nga të katër anët e Persisë, gjithnjë me urdhër të mbretit Sapori II.