Të çahet rrethi i pakomunikueshmërisë, duke rilidhur fijen e këputur të dialogut në botën e mjeteve të komunikimit: refleketim i drejtorit tonë të përgjithshëm, Atë Federiko Lombardit.

(22.03.2007 RV)Të rifillojë dialogu i madh i së vërtetës në botën e mjeteve të komunikimit: këtë e ka uruar më se një here Benedikti XVI. Papa kërkon që mediat të garantojnë gjithnjë kronikën e saktë të ngjarjeve, shpjegimin shterrues të argumenteve me interes publik dhe ndershmërinë në paraqitjen e këndvështrimeve të ndryshme, për të qenë kështu protagonistë të së vërtetës e pararendës të paqes. Të dëgjojmë reflektimin e drejtorit tonë të përgjithshëm, Atë Federiko Lombardit:
“Që prej disa muajsh kush ndjek shtypin e, në përgjithësi informacionin në Itali, ndodhet përballë një lumi të pandërprerë diskutimesh të llojeve të ndryshme, që lidhen drejtpërdrejtë ose tërthorazi me debatin e çifteve të faktit.
Kush punon në botën e komunikimeve shoqërore e kupton menjëherë se shpesh këto diskutime kanë një bazë objektive, por nuk është i rrallë edhe zmadhimi ose manipulimi i fjalëve, i teksteve ose i qellimeve të asaj që konsiderohet pala kundërshtare. Manipulimi herë është pasojë e pasionit të njëanshëm, e herë tjetër, i qellimshëm e i llogaritur mirë. Të rikrijohet përshtypja se po burgosemi gjithnjë më tepër në një rreth të mbrapshtë: dëgjimi dhe respektimi i bashkëbiseduesit bëhet përherë më i vështirë, ndërsa kuptimi i qellimeve të vërteta të tjetrit, praktikisht i pamundur. Dialogu tashmë duket fjalë boshe. Shumë do të dëshironin ta modifikonin këtë situatë, por nuk dinë nga t’ia nisin: kanë frikë se do të manipulohen pa hapur mirë gojën. Bëhet gjithnjë më e përhapur një ndjenjë pafuqishmërie.
Ka mundësi që ndokujt edhe t’i vijë mirë për mungesën e popullaritetit të Kishës. Meskiniteti e dritëshkurtësia e një sjelljeje të tillë është tepër e neveritshme e nuk e meriton të merresh me të. E kjo, sepse problemi na përket të gjithëve, të gjithë shoqërisë italiane edhe kur nuk lidhemi drejtpëdrejtë – në këtë rast – me Kishën ose me personazhet e saj. Ka të bëjë me aftësinë e përbashkët për të debatuar në mënyrë konstruktive për tema të rëndësishme, që i shërbejnë të mirës së përbashkët, duke mos lejuar të mbyllemi në burgun e kundrapozicioneve pa rrugëdalje.
Prandaj në këtë çast bëhet urgjente aftësia e vetkontrollit të reagimeve tona, vëmendja për të mos ngritur tonet, për të respektuar më shumë atë që thotë bashkëbiseduesi, për të llogaritur kontekstin ose natyrën e dokumenteve. Duhen bërë përpjekje jo të zakonshme – duke pasur parasysh se e jashtzakonshmja po bëhet e zakonshme - të natyrës etike profesionale për komunikatorët dhe për drejtuesit e tyre, që krijojnë mundësinë e hapjes reciproke ndërmjet pozicioneve të ndryshme politike e shoqërore.
Është një diskutim që mund të duket moralistik. Por kush punon në botën e komunikimit shoqëror e di mirë sa konkret është. Edhe pa arritur në rastin e shtrembërimeve të qellimta të veprimeve ose të fjalëve të të tjerëve, ky diskutim ka të bëjë me zgjedhjen e argumenteve që duhen prekur, të titujve, të mesazheve, të ndërtimit të debateve. Ku duam të shkojmë? Shumë herë Kisha është treguar pjesëmarrëse e gjallë e e vëmendshme në jetën shoqërore italiane, ndonëse ndokush mund të mendojë se do të ishte mirë të mos përzihej ose t’i prishte marrëdhëniet me shoqërinë. E pastaj problemi është më i gjërë, ka të bëjë me degradimin e përgjithshëm të aftësive për ballafaqim civil e ndërtues në perspektivën e së mirës së përbashkët. E si i tillë, është problem që u përket të gjithëve: katolikëve e laikëve, besimtarëve e jo besimtarëve, e askush nuk mund ta ndjejë veten dorëjashtë. Edhe Radio Vatikani nuk ndjehet dorëjashtë dhe impenjohet të japë kontributin e vet me ndershmëri e guxim, por gjithnjë duke u përpjekur të respektojë qëndrimet e qëllimet e tjetrit. Është një impenjim i nevojshëm e i detyrueshëm, i bërë me qellim që përfshirja e Kishës në shoqërinë tonë të kuptohet përsëri më mirë në natyrën e saj, që është të bëjë propozime e të shërbejë për të mirën e të gjithëve.