(10.03.2007 RV)Ti o Krisht, na zhduk çdo dyshim. Gabohet ai që mendon se
Hyji Atë të kall frikë, se di të përdorë mjerim e fatkeqësi termete e thatësi që
të gjithë pushtetin t’ia kundrojmë; e mburrja jonë, e krenaria jonë përpara
fytyrës së tij të bëhen pluhur, e kryengritja jonë të shuhet, e më dysh të
thyhet vullneti ynë njerëzor. Jo, jo, nuk është kjo fytyra e Atit tënd, o Krisht. Ai
është mirësi e mëshirë, durim e dashuri. Veç s’duhet të besojmë, se do të
na falë pambarim, se do të na presë pafund der’sa të pendohemi. Dashuria
jote e meriton vëmendjen tonë, vëmendje e përkushtim; e meriton dhe të marrin
një vendim. Kush të do, o Zot, nuk mund ta shtyjë pacak çastin për ta pranuar
ftesën tënde, për të këputur çdo lidhje me mëkatin për t’ nisur pa ngurrim,shtegun
që çon në shëlbim!